Vandaag zagen mijn man en ik in Zandvoort een klein zeehondje hooguit vijf meter uit de kustlijn zwemmen. De op dat moment langsrijdende kustwacht stopte op onze handbeweging direct en er werd ons snel uitgelegd dat dit zeehondje er één van vele was. Waarschijnlijk een half jaar oud en al besmet met longworm. Vorig jaar hebben ze maar liefst 28 lotgevallen gered, alleen al dit stukje kustlijn Zandvoort, ’kun je nagaan wat er allemaal NIET gered is', verzuchtte deze blanke-pit-ruwe-bolster-reddingsman.
Hij legde uit dat er veel zeehonden besmet zijn met de longworm en erg vermoeid raken door de ruwe zee en dan uitrusten op de zandbanken, zoals het kleintje dat we zagen. Als de ziekte zich uitbreidt, kunnen ze minder lang onder water blijven, waardoor ze minder goed kunnen vissen en dus weer vaker moeten uitrusten op de banken. Pas als ze heel ziek zijn, kunnen ze de zeehonden benaderen en redden wat er te redden valt. Vaak zijn de zeehonden dan zo uitgeput dat redding te laat komt. De laatste die ze hadden ‘gered’, ‘daar spoot het bloed al uit zijn kopje, zo erg was het’.
‘Hoe krijgen ze eigenlijk deze longworm?’. De man aarzelt even, haalt diep adem en verzucht: ‘De longworm zit in de vis die ze eten en alleen zoogdieren kunnen deze ziekte krijgen. Dus ook mensen als ze te veel rauwe vis eten.’ Ik haal ook diep adem, me ineens bewust van mijn gezonde longen, en pers de volgende vraag eruit…een vraag waarop ik het antwoord al weet: ‘Hoe komt deze longworm in de vis dan?’. Bijna verontschuldigend kijkt de man mij aan en anwoordt dan: ‘Door de vervuiling van de zee’.
En daar sta ik dan weer, met mijn vuilniszak vol met leeggedronken blikjes, vergeten plastic flesjes, achteloos achtergelaten plastic zakken en zielig verschrompelde ballonnen aan een plastic koordje en restanten van visnetten.
Mijn schouders zakken af, ik voel een diep verdriet in mij komen, maar bijna tegelijkertijd zie ik deze dappere man in de ogen, met op de achtergrond een aansnellende ‘zeehondenambulance’. Ik haal ook diep adem en recht mijn rug. Ik zie deze man die strijdt voor het goede, de ambulance die vecht voor dit leven. Ik herinner me in één keer de goede initiatieven, zoals De Dopper, My Beach of mijn blogvriendin Eef en al die mensen die Wakker worden.
We hebben elk moment een keuze, een keuze om een positieve verandering te maken, om een positief verschil te maken – hoe klein dan ook - en om het goede te doen. Ik nodig eenieder uit om dit leed te verlichten en ons bewust te worden, elke stap die we zetten, elk woord dat we zeggen, elke daad die we doen. Heb lief, met heel je hart! We can make this world a better place! We can do it!
