Voor haar speciaal een mooi en zacht uiteinde..

Stil zit ik bij haar, met haar broze hand in de mijne. Zachtjes volg ik met mijn vinger de donkere aderen, die als kleine kronkelende riviertjes onder haar dunne huid liggen. Ik ken haar niet. Ze ligt gewoon hier in dit verzorgingshuis, waar ik een bezoekje mag brengen.

Ze ademt licht, haar ogen zien niets meer.

Ammehoela!

Met mijn jas aan sta ik in de schuur en heb enige haast om op tijd te komen voor mijn afspraak. Mijn fiets staat op slot. Lekker veilig. Maar op dit moment vooral erg onhandig, want ik ben mijn sleutel kwijt.

Paniekerig zoek ik op de ‘vaste plek’, waar ik mijn sleutel ALTIJD neerleg. Niets. Op de

Een regenboog tegen de herfstblues

Het heeft even geduurd, maar de heldere najaarslucht heeft plaatsgemaakt voor een mistige deken.

December is dan ook weer direct zó december: wolkendek aan de hemel, regenachtig, ‘s ochtends in het donker naar je werk en in de middag in het donker naar huis..een te kort aan daglicht maakt me soms wat somber, maar naarmate de herfst langer duurt, begin ik er aan te wennen..aan de donkerte buiten en de kleine flakkerende lichtpuntjes binnen. Het buitenleven verandert in binnenleven en het uitbundig samenzijn van de zomer verandert langzaam in het naar binnen keren in mezelf. Eigenlijk een heel natuurlijk proces.