Charmant laten hangen

Nu ik balanceer in wat zomaar het midden van mijn leven zou kunnen zijn (en wellicht ben ik al ruimschoots over het midden natuurlijk), wordt het steeds zichtbaarder en tastbaarder hoe snel het leven voorbij raast, in moordend tempo vliegen de dagen aan me voorbij. Het is ook grappig om te zien hoe bij elke generatie iets specifieks hoort.

Ik kan mezelf nog zo zien in mijn tienerjaren met de daarbij behorende onzekerheid over wat aan te trekken, wat te zeggen, wat te doen, de eerste kus, mijn nooit vergeten eerste liefde (en verdriet), eindeloos luisteren naar muziek, dansen tot je erbij neerviel, voor het eerst op kamers, mijn rijexamen, mijn schoolexamen. Vervolgens rond de 20 jaar het uitvliegen, vervolgopleiding en balans vinden in het op eigen benen staan.

Als ik kijk naar mijn jongere collegae: zij zijn net getrouwd, ongeveer dertigers en ik luister naar de verhalen van de baby showers, de verhalen over de crèches en hoe ze het evenwicht zoeken tussen werk en privé. Ik vind het heerlijk om te bedenken dat dit ver achter mij ligt, ik heb ervan genoten, maar mijn ‘vrijheid’ komt weer in zicht! De veertigers om mij heen zijn beland in de echtscheidingen, nieuwe relaties en samengestelde gezinnen. Ze werken keihard aan hun carrière, hebben het immens druk en stoeien met de midlifecrises. Been there, done that, got the t-shirt!, denk ik dan.

Wij, de vijftigers, worden weer met compleet andere zaken geconfronteerd. Naast de levenservaring, rust, inzicht en groter wordende vrijheid omdat de kinderen nu echt groot genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen, hoor ik ook minder leuke verhalen over hartproblemen, een verhoogd cholesterol, te hoge bloeddruk en dat soort ongein. Ik hoor velen om mij heen praten over zorg om hun ouders, die nu rond de 80 zijn. Ook deze generatie heeft een specifiek iets: afscheid nemen. Laatst belde ik mijn moeder en ze verzuchtte dat ze helaas alwéér naar een begrafenis moest.

De tussenliggende generatie (50-70) is mij nog onbekend! Ik moet toegeven dat ik niet zo goed heb opgelet toen mijn ouders zo oud waren. Ik was te druk met bouwen aan mijn leven, kinderen, pubers, scheiden, nieuwe relatie, een prachtig samengesteld gezin mogen vormen, geen tijd gelukkig voor een midlifecrises en last but not least: toch ook nog wat aan mijn carrière sleutelen. Ach, ik laat me graag blij verrassen en laat het allemaal maar over mij heen komen.

Het is één van die dingen, waar je je nu geen zorgen over hoeft te maken: ouder worden. Dat gaat vanzelf. 

Logisch en toch jammer dat het lichaam niet zo soepel, veerkrachtig en glanzend blijft, maar er is een wijze les die ik al jong in mijn oren knoopte, die ik overigens nu pas begin te snappen:


‘Tot je 55ste ziet het er allemaal nog prima uit, maar daarna moet je het maar gewoon charmant laten hangen’…en dan had deze wijsgeer het volgens mij niet over de was. Ik ben benieuwd!

En moeder lacht in haar vuistje

Meestal gebeurt het iemand anders. Dat iemand struikelt of een sleutel in de put valt of en plein public een behoorlijke uitglijer maakt en dan heb je altijd moeite een glimlach te onderdrukken. Geen beter vermaak dan leedvermaak! Natuurlijk snel je te hulp en bied je een helpende hand, maar het blijft toch vaak een komisch gezicht en ben je stiekem blij dat het jou niet overkomt. Maar gisteren overkwam het mij dan.

Loop ik te balanceren met een enorme stapel boodschappen in mijn armen en aan een aantal vingers bungelen ook nog wat tassen. Ik heb er een enorme hekel aan om twee keer te lopen, dus ik ben inmiddels een Master in Boodschappen Stapelen, maar nu denk ik bijna verlangend terug aan de boodschappenkar van mijn moeder. Zij gebruikt hem al sinds ik klein ben en wat hebben mijn zus en ik haar compleet voor gek verklaard. We hebben haar vaak ronduit hartelijk uitgelachen. Niet dat zij zich daardoor liet afleiden. Welnee: zij paradeerde met opgeheven hoofd door de PC Hooftstraat op haar hakken en trok charmant langs alle winkels. Kon haar het schelen, gemak dient de mens!

Mijn armen, waar de zwaartekracht steeds harder aan trekt, denken daar ook zo over: wellicht dat zo’n kar best handig kan zijn? Precies als ik dat denk, maak ik een volledige misstap en al struikelend, verliest één tas de bodem en rolt de weekvoorraad sinaasappelen, appels en peren vrolijk over het trottoir, onder de geparkeerde auto’s en zo over de weg.  Met zwaaiende armen en rondzwiepende tassen hervind ik eindelijk mijn evenwicht. Maar goed, daar sta ik dan, stom grinnikend om mijn eigen belachelijke toestand, want mijn auto staat hooguit tien stappen van mij geparkeerd en de sleutel hangt een overgebleven vinger.

Ik heb ongevraagd de lachers op mijn hand en één passerende dame knikt me toe en zegt: ‘nou dat is lastig zeg, daar sta je dan, hè?’ en stapt vervolgens parmantig over één van mijn appels en loopt gewoon dóór. Even word ik kwaad: 'hoezo loopt dat mens gewoon door? Kan ze niet even dat ding oprapen?!??'
Ietwat ontredderd kijk ik om me heen en schat in wat ik het beste kan doen; alles laten vallen, mijn spullen verzamelen en dàn naar de auto of eerst naar de auto, mijn boodschappen erin gooien en daarna mijn waren oprapen met het risico dat er al een paar auto’s overheen zijn gereden?  Gelukkig bevinden zich onder de lachers ook nog wat charmante heren. Eén vist de sleutel van mijn vinger en opent mijn auto, de ander kruipt haast op zijn buik en verzamelt mijn biologische vitaminebommen en een lieve dame komt aangesneld met een plastic tasje. Mijn kwaadheid smelt als sneeuw voor de zon, ik bedank iedereen voor de spontane actie en kijk nog even naar de dame die zo snel was doorgelopen…en ik denk aan mijn moeder, die lacht in haar vuistje.