Ik luister naar de eerste vogel, die zich exact om 4:30 uur laat horen. Zonder gene, zonder terughouden, zonder zich te bekommeren hoe hij fluit of dat hij op tijd is. Hij fluit omdat het tijd is. Hij fluit uit volle borst. Hij fluit mij. Hij fluit mij wakker. Het leven borrelt in mij op en ik kan niet meer blijven liggen.
Binnen een paar seconden wordt deze vroege vogel bijgevallen en al snel is het een compleet orkest. Mijn achtertuin is omgetoverd tot concertgebouw en ik zit op de eerste rang. De vogels spelen een spel van vraag en antwoord, van aarzelend zacht naar aanzwellend overtuigend. Teder en hartstochtelijk tegelijk. Ieder zingt zijn eigen lied, langzaam versmeltend tot een vloeiend geheel.
Welke dirigent leidt dit lieflijk spektakel?
Hoe is dit gecomponeerd?
Uit welke bron barst dit geluk?
Het hele leven fluit en roept om wakker te worden en uit volle borst mee te fluiten, ieder op zijn eigen wijze, op zijn eigen toon. Elke noot als een Ode aan het Leven.
