woensdag 11 november 2020

Eén plus één is toch gewoon twee?

Ik zit op mijn werk als ik word gebeld door een onbekend nummer. Dat is meestal mijn moeder. Zij heeft een nogal eigenzinnige telefoon, waarbij niemand in de familie het voor elkaar krijgt nummerherkenning in te stellen. Dat we daardoor vaker telefonische verkopers aan de telefoon krijgen, nemen we maar voor lief.

Ik zit precies in een ingewikkeld rekenklusje voor mijn werkgever en verdiep me al enige tijd in een Exel sheet met lange berekeningen. Maar, als mijn moeder zegt dat ze dringend advies nodig heeft, laat ik alles vallen.

'Wat is er dan mam?'

Op gespannen toon legt mijn moeder uit dat haar lerares van de wekelijkse Engelse les heeft voorgesteld om in kleinere groepjes van drie à vier mensen bij haar thuis in haar zolderkamer te komen. De éne groep om 10.00 uur en de andere groep om 11.00 uur. Mijn moeder zucht en laat een lange stilte vallen...

'En wat is dan uw vraag, mam?'

Vervolgens legt ze enigszins geïrriteerd en verontwaardigd uit dat ze deze actie van haar juf bepaald niet kan waarderen, omdat de regering ons tenslotte vraagt om thuis niet meer dan twee mensen per dag uit te nodigen.

'Je hoeft het niet altijd met de regels eens te zijn, maar ik wil me er wel aan houden!
En dit is dus 5 te veel per dag en daar doe ik niet aan mee; ik houd me aan de voorschriften!'
, zegt ze er met grote pertinentie achteraan. In gedachten zie ik dan hoe ze haar kin de lucht in steekt en een zeer gedecideerde blik in haar ogen heeft.

'Eén plus één is toch gewoon twee! Dat is niet zo'n ingewikkeld rekensommetje, toch?'
Ik heb respect voor haar discipline, ook al ontzegt ze zichzelf hiermee een uitje.

Dan valt mijn blik weer op mijn scherm met de ingewikkelde berekeningen en grafieken en vraag mij grinnikend af wie er hier eigenlijk advies nodig heeft? 


And by the way,
At the end of the day
All is ok

www.silent-touch.nl

dinsdag 27 oktober 2020

The Mantra of the Goddess of Dreams

Sometimes I just really do not know where the inspiration comes from. It keeps surprising me. 

Some time ago we were celebrating a birthday of a beloved friend. Since she is an expert in dreaming, her friends, including me, decided to have a Social Dreaming evening for this occasion.

Social Dreaming is a method of working with dreams that is shared and associated within a gathering of people, who come together for this purpose. To introduce this event I was looking for a mantra that would give some meditative energy. After a quick search if a dreaming mantra would exist, the Internet provided me with the words of a mantra. When I first saw the words I just picked up my guitar and within seconds the melody was born. It brings so much fun and wonder when a melody just happens! 

What started off as a playful intention and experimentation soon turned out to be an incredible powerful mantra for Lucid Dreaming. This mantra will guide you in your sleeping hours.

The words of the mantra are very simple, and its power lies (as in all mantra's) in the repetition of the divine name (japa), the focus of the mind (mana) and the right song (bhaja).These three qualities will energize and manifest the intention you have in your heart.

OM HRIM HRIM HRIM KRIM KRIM SWAPENESHVARI

You can use this mantra to humbly ask the Divine (God, The Absolute) to shine some light on a question of your heart while you are dreaming. It gives you the possibility to receive an answer in your dreams and to talk to God in your dreams.

You can call this the 'Mantra of the Goddess of Dreams'. Why Goddess? Why Goddess?

Ishvari or Ishwari simply means Goddess. Swapan means dream and Svapna refers to the dream state. As human beings we know three states of consciousness and Svapna is the second one, the world in which all things happen, the world of you and me, of phenomena. Hrim and Krim are seed mantras. The fourth state of consciousness is known as Turya and has different layers.

Since the result of our Social Dreaming experiment was extremely powerful and, in many ways, very clarifying and uplifting, I started to use the mantra more often before I went to sleep. Much to my surprise and gratitude I experienced a deeper clarity on several subjects during this period. 

It is important to mention that the questions you may have really come from the heart and benefit everyone and do not harm others. Our bodies, an open mind and open heart are the greatest receiving instruments we human beings have been given. Let's be sincere and use it well and with wisdom.

If you are interested, you will find a recording of thismantra if you follow this link

If you need further explanation or want to share about your experience with this mantra, please send an email to stiltedag@gmail.com.

www.silent-touch.com

 

dinsdag 13 oktober 2020

Gwendolin maakt overal een zooitje van

Sinds kort logeert mijn moeder af en toe een nachtje bij ons. Dan eten we samen, soms met een van de kleinkinderen erbij en dan kijken we een film. Want Netflix kent ze niet, dus we kunnen nog wel wat nachtjes voort, grapt ze dan.

Voor mij is haar inmiddels wekelijkse logeerpartijtje aanleiding om de zolderverdieping tot in de hoekjes stof- en rotzooivrij te houden. Ook de badkamer en toiletten krijgen een extra schoonmaakbeurt vlak voordat ze komt. Ik ken mijn pappenheimer: orde en netheid! Ik zorg voor verse bloemen, een opgeruimde tafel, iets lekkers voor op tafel en uiteraard fris beddengoed en heerlijke zachte handdoeken. Doordat we drie honden hebben, wordt er dagelijks stof gezogen maar als moeder komt, maken we het toch nog nét even netter. 

Over de jaren heen heb ik mijn neiging tot stapelvorming wat kunnen beteugelen, maar ik ben en blijf een rommelpot, echter wèl een georganiseerde en schone! Ik creëer op de hoek van de tafel handige stapeltjes papier of mooie boeken. In de vensterbank past een mooie verzameling spirituele beeldje met foto's, veertjes en steentjes. Er is een muziekcorner voor gitaar en liederen en op de hoek van de bank past precies de post van een week .... of twee. Nog afgezien van de stapels honden natuurlijk.

Zo gebeurt het dat ik mijn moeder op maandagmorgen in onze keuken hoor scharrelen en is ze met een vaatdeukje druk in de weer. 'Waar is de vim? Waar is de groene zeep?' Alle hoekjes worden geraakt en terwijl ze in de weer is, kletst ze er vrolijk op los bij mijn in-de-ochtend-meestal-vrij-zwijgzame-echtgenoot. Terwijl ze alle plantenstekjes, potjes, kruiden, vitamine en allerhande handige dingen, die niet noodzakelijkerwijs op het aanrecht thuishoren (denk aan een sleutelbos, lippenstift, agenda) één voor één verschuift, hoor ik haar wat mopperen over mijn rommelpotterigheid.  

'Zolang ik me kan herinneren, maakt Gwendolin overal een zooitje van', hoor ik haar vrolijke, hoge stem. Daarna klinkt de diepe, lage stem van mijn man, dat hij dat allang hélemaal heeft opgegeven! Ze hebben grote lol samen.

Mijn keuken blinkt me tegemoet en als ik zo rondkijk in ons huis, moet ik ze beiden toch ook gelijk geven. Het is een gezellig rommeltje, maar om het nu direct een zooitje te noemen?

 

www.silent-touch.nl




maandag 5 oktober 2020

Waar was ik?

Inspiratie. Moet je dat ergens opdoen, ergens vinden of in den verre zoeken? Kan inspiratie verdwijnen of is er iets anders aan de hand? Omdat ik vrij nieuwsgierig ben, ging ik op onderzoek uit.

Meestal klim ik in de pen of pak ik mijn gitaar of potloden, als ik inspiratie krijg; dan popt er een idee op en dat schrijf, teken of zing ik. En eerlijk gezegd: ik weet ook niet eens waar zo'n idee vandaan komt of wáár dat nu precies in mij oppopt. Het gebeurt gewoon, meestal ongevraagd en moeiteloos. Vaak komen de beste plannen tijdens meditatie of in Dromenland, een land dichterbij dan je denkt!

Als proef op de som ben ik - op een moment dat er niet een directe inspiratie leek te zijn - achter mijn laptop gekropen en begon met schrijven. Tot mijn verbazing kwamen er gewoon woorden. Verrassende woorden, die er eerst niet waren en toen in een keer wel. Zo heb ik ook een stuk papier gepakt met een doos potloden en zonder enige moeite ontstond er een tekening.

Na diverse steekproefjes, dient zich dan toch een leuk perspectief aan: Zonder te zoeken naar inspiratie, lijkt inspiratie meer iets dat op zoek is naar mij, in plaats van andersom. Inspiratie ís er al, maar 'Waar was ik?', is wellicht een passender vraag?

Het lijkt wel alsof inspiratie zich als een golf door het leven beweegt en het lijkt eerder een kunst om samen te vallen met deze beweging. Deze inspiratiegolf is niet érgens of nèrgens, soms op vakantie of soms heel dichtbij is. Nee, het zijn wíj zelf die ons laten afleiden en vergeten dat niemand anders dan wijzelf de bron van inspiratie in ons dragen. Sterker nog: wij zijn inspiratie. Inspiratie komt van het Latijnse woord 'spiritus', oftewel geest. Een vrije vertaling is dan ook 'Goddelijke ingeving'. En zijn we dat tenslotte niet allemaal? Een Goddelijke ingeving!

Hoe kan het toch dat we dit continu over het hoofd zien, terwijl het in elke ademtocht beschikbaar is?

Inspiratie is als de geest die zich uitdrukt. En...drukt de geest zich tenslotte niet altijd uit? Inspiratie is als een uitnodiging om onszelf, onze liefde, ons leven, of Godsbesef vrije toegang te geven, om door ons te leven, door ons tot uitdrukking te komen in plaats van krampachtig het leven vormen en kneden. 
 
Het resultaat van inspiratie heeft net zoveel kleuren als er mensen zijn. Het kan variëren van een symfonie tot een zacht gezongen wiegelied. Soms een literair hoogkunstje en soms een tweeregelig rijmpje. 
 
Kom je ook op dat feest, waar iedereen zijn/haar eigen unieke kleur leeft, gewoon als jezelf?
Daar hoef je gelukkig geen Rembrandt, Michelangelo of Mozart voor te heten!
 
Sing your heart out!
Live your dreams!
Dare to be yourself! 
Inspire eachother! 
Don't hold back!
It is time!
If not now, then when?
 
Waar haal jij je inspiratie? Hoe inspireer jij anderen? Laat het me weten! Ik ben hartstikke benieuwd.
 

dinsdag 15 september 2020

Spirit in the bottle!

Weg in eigen land. En wel in Friesland! We hebben zin in wat we zelf noemen, onze mini-retraite.
Op onze eerste vakantiedag lopen we in Joure, als het oog van mijn echtgenoot op een drankenwinkel valt. Zodra we de drempel van de winkel overgaan, vallen we allebei stil. Een winkeldame houdt als een suppoost in een museum bijna uitdrukkingsloos de wacht.

Behoedzaam lopen we de winkel binnen. Langs alle wanden van de vloer tot aan het plafond staan en liggen rijen dik flessen whisky, jenever, port, cognac en likeur. Overal staan kleine proefflesjes. 

'Is dit een museum of een echte winkel?'. Ik knijp even in mijn arm. Grote zorgzaamheid spreekt uit de keurig opgestapelde flessen waar de fijnste spirit in zit. Wow.

Verbluft, complimenteer ik de zwijgzame dame met deze indrukwekkende verzameling. Ze wordt zo op het oog niet warm of koud van mijn opmerking. Dan vraag ik of dit wellicht een uit de hand gelopen hobby is? Deze vraag brengt haar kennelijk naar lang vervlogen tijden. Haar ogen beginnen te stralen als ze vertelt hoe zij ooit is begonnen in de kelder en dat klanten door de redactie van de plaatselijke krant naar binnen moesten of gewoonweg aan moesten bellen bij haar naastgelegen huis. De krant is inmiddels vertrokken, waardoor de begane grond plus bel-etage zijn geannexeerd. Dan valt ze weer stil en zakt weer in diezelfde bewegingloze houding achter haar toonbank.

Als twee kinderen in een snoepwinkel, kunnen we ons niet beheersen en schaffen een - volkomen onnodige - maar bijzonder spirituele voorraad aan. Tenslotte zijn wij beiden geen whisky-, jenever-, cognac- en portdrinkers, maar ach: 'Van kijken alleen, kan de zaak niet draaien, natuurlijk', zegt mijn man vergoelijkend.

We rekenen af bij de zwijgzame suppoost en vragen ons af of haar hobby haar nog kan behagen of dat met het uitgroeien daarvan, de spirit uit de fles is verdwenen?

'Als ik de liefde kon vangen, kreeg iedereen een flesje vol. 
Dan dronken we de wereld mooi en proosten we op de lol.' 






woensdag 9 september 2020

'Ik ben abnormaal; ik gebruik geen medicijnen'.

Terwijl ze deze woorden uitspreekt, slaat ze haar handen de lucht in en trekt ze haar keurig geëpileerde wenkbrauwen theatraal omhoog. Mijn moeder heeft haar 'Wenkbrauwentaal' tot kunst verheven en ik kan hem goed lezen en ik spreek ook zelf een aardig woordje mee. Mijn moeder zit recht tegen over me aan een kopje koffie.

'en dat terwijl iedereen vroeger dacht dat ik nooit oud zou worden', vertelt ze verder. Ze werd door haar broertjes zelfs uitgescholden voor aangeklede kleerhanger of aangeklede breinaald. 'Nu was ik ook een echte spillepoot', voegt ze er vergoelijkend achteraan. 'Ze hadden zeker nooit verwacht dat ik de oorlog zou overleven, daarom hebben ze me ook naar de boeren gestuurd in de hongerwinter. dat was mijn redding. Maar ik ben abnormaal, want ik leef nog steeds.'

Het enige dat ze slikt is een multi-vitamine en een extra pilletje vitamine C. Iedereen slikt tegenwoordig wel een pil; niet eentje, maar een hele reeks. Dat wordt inclusief kwalen en bijwerkingen wekelijks uit de doeken gedaan bij de koffieclub. Ze schudt haar hoofd. Zelfs de fysiotherapeut wilde niet geloven dat ze niets slikte! Dat vond hij niet normaal! (is dit nu wat ze bedoelen met het nieuwe normaal?)

Toch merkt ze op dat ze wel wat minder fit is. Met klachten gaat ze echter ook niet meer naar de dokter. 'Ik kijk wel beter uit!', zegt ze heel beslist. Nu schieten mijn wenkbrauwen omhoog. Van die wenkbrauwen die altijd weerbarstig tegen de richting in groeien of het liefst recht vooruit steken. Op mijn vraag waarom ze de dokter niet meer om raad vraagt, komt een heldere boodschap.

Tja, onlangs had ze de arts langs laten komen omdat ze last had van haar hart. Bij wat navragen over haar activiteiten had de arts vastgesteld dat ze te actief was voor haar leeftijd, te veel in de tuin werkte en te lang op haar knieën in de aarde zat te wroeten en dat ze gezien haar leeftijd van 87 niet anders moest verwachten. Moeder voelt zich duidelijk niet serieus genomen. En terecht, ze loopt nu niet bepaald de deur plat bij de huisarts met elk wissewasje. 

Voor moeder is de reactie van de huisarts in elk geval geen reden om het rustiger aan te doen, maar om de arts in het vervolg gewoon niet meer te bellen. 'Ik weet nu toch wel wat hij gaat zeggen', zegt ze verongelijkt.

'Maar nu moet ik gaan', zegt ze opgewekt en staat resoluut op: 'Ik moet naar gymnastiek!'.

Ik neem haar bloedserieus natuurlijk en hoop oprecht dat ik minimaal zo abnormaal ben als zij! (en misschien toch een andere huisarts zoeken?)

donderdag 3 september 2020

Amateur!


Onlangs was ik in Tjechië bij een zomerse retraite en daar mocht ik meezingen in een groep. Een dame kwam naderhand naar mij toe en zij vroeg of ik professioneel zanger was. Ietwat overrompeld door haar vraag, flapte ik er spontaan uit: 'Nou niet bepaald! Ik ben een amateur, maar als je me vraagt, dan zing ik natuurlijk voor je!'.

Niet lang daarna ging op een ochtend mijn telefoon en hoorde ik de stem van deze dame zeggen dat ze HET had voorgelegd aan de anderen en dat ZE al een datum hadden geprikt en dat er binnenkort een nieuwsbrief zou uitgaan. Mijn hemel, dacht ik, terwijl het angstzweet me uitbrak, wat heb ik nu weer aan mijn gitaar hangen? 

'Schikt deze datum je?'
'Uhhh, ja ik kan!'
'Mooi, dan is dat geregeld!'.

En dat was het. 

Volledig overrompeld en met de telefoon nog in mijn hand, begint het me te dagen dat ik zondag 13 september a.s. om 16.00 uur in Scheveningen zal zingen voor een groep mensen. In mij begon het acuut te stormen: onzekerheid, angst, spanning, afschuw, ongeloof, blijdschap en nieuwsgierigheid wisselden elkaar in razendsnel tempo af. Jeetje, ik zing graag, maar toen ik deze dame mijn spontane aanbod deed, was ik ervan uitgegaan dat het voor haar alleen was. 

In de afgelopen week zag ik met enig leedvermaak in mezelf ontwijkende en/of ontkennende bewegingen, zoekend naar manieren om eronderuit te komen of om toch in elk geval een échte en vooral professionele gitarist mee te nemen. Ik heb het maar lekker laten razen; tenslotte heb ik deze 'battle' al eerder gevoerd en weet ik dat ook deze storm weer gaat liggen.

Dan overvalt het me dat die zoekende, zelf-ontkennende en ontkrachtende bewegingen, precies het enige is dat pas werkelijk amateuristisch is. Wat is er eigenlijk amateuristisch ofwel professioneel aan om gewoon in alle eenvoud, kwetsbaarheid en openheid mijn hart te delen via zang, gitaar? Ik blijf me verbazen over de stroperige, kleverige kracht van maya/illusie.

Eens te meer realiseer ik me dat het leven onze grootste guru is. Het leven biedt keer op keer gelegenheid om onze angsten, tekorten onder ogen te zien en deze te transformeren. Het leven wacht geduldig af en grijpt dan haar kans zodat we naar onze eigen demonen kunnen kijken en deze te zien voor wat ze werkelijk zijn. Meestal een hoop gebakken lucht!  

En zo is ook deze spontaan ontstane afspraak een meesterlijke kans! 'Take it or leave it!', lijkt het te vragen.

I take it & ik zing voor je, natuurlijk!

Muzikale groet,

Gwendolin

PS mocht je erbij willen zijn, geef me dan een berichtje!




Hoge Hakken, echte Helden


Mijn moeder hangt aan de telefoon. Ze is erg moe van het dagtochtje van gisteren. De trip ging vanuit Leiderdorp met een rondvaartboot naar Volendam en weer terug met de bus. Door de heftige storm had het Gemeentebestuur van Amsterdam last-minute besloten dat de bruggen niet open gingen, waardoor het reisgezelschap een kleine vier uur moest wachten, op zich al doodvermoeiend lijkt mij.

Uiteindelijk kwam er een bus en werd het gezelschap in de storm en regen in Volendam gedropt met de veelzeggende boodschap: 'Veel plezier!'.

Doortastend als mijn moeder is, nam zij haar reisgenoot, een oude vriend, bij de arm en nam hem mee 'de kroeg in'. Vanachter het raam van deze kroeg, volgde zij de activiteiten van een schipper die zijn boodschappen in etappes naar zijn schip bracht. Plotseling maakte de man een misstap en verdween uit het blikveld van moeder. Met dezelfde eerder genoemde doortastendheid, snelde moeder in keurige outfit en op haar hakjes de kroeg uit. Haar angst dat de man tussen wal en schip was gevallen, deed haar blikken in het water, maar geen enkel spoor van een drenkeling. Vervolgens keek ze over het hoge gangboord van het schip en zag tot haar consternatie de man liggen in een rap groter wordende plas bloed. Haar 'Help!! Help!! Er is hulp nodig!!', werd uiteindelijk gehoord en binnen mum van tijd was de kade gevuld met politie en ambulance.

'Jeetje mam, u heeft gewoon een leven gered!' zeg ik trots. 'Tja, dat zeiden de mensen daar ook, maar ik ben er vooral erg moe van'.

Ik denk terug aan een voorval toen ik een jaar of 13 was en dat mijn moeder een insluiper/junkie in ons huis bij de kraag vatten en hem een flinke duw de trap af gaf. Witheet was ze, dat iemand de brutaliteit had om in ons huis te komen. In haar verontwaardiging, achtervolgde ze hem naar beneden en joeg hem resoluut de tuin in en de schutting over. Uiteindelijk moesten we mijn moeder - gekleed in keurige rok en hoge hakken - van de schutting afplukken. 

Een heldin op hakken!  Tja, je hebt stijl of je hebt het niet! Daarover valt niet te twisten.

woensdag 19 augustus 2020

'Gwendolin, je verdient een lintje'

Mijn vader ontving ooit een lintje. Lang geleden. Elke dag droeg hij zijn onderscheiding met trots. Hij heeft het zelfs meegenomen op zijn laatste reis. Met een bijzondere en geheimzinnige glimlach lag hij in zijn kist. Alsof híj alleen een geheimpje wist en het ons 'lekker niet ging vertellen'. Hij zag er mooi uit, statig, strak in het pak, zoals altijd. En trots, vooral trots.

En nu kreeg ik te horen dat ik ook een lintje verdien. Ik kreeg deze woorden te horen van een graag geziene en vaste bezoeker van het advocatenkantoor waar ik werk. Met een zwaai zwiep ik de deur open en breng een rondje koffie zodat iedereen scherp van geest blijft tijdens de juridische vraagstukken, waarover ze zich met aanhoudend enthousiasme buigen. Hij is duidelijk blij met de koffie en zegt dan spontaan: 'Gwendolin, je verdient een lintje'. Terwijl deze woorden nog in de lucht hangen, zet ik ook wat glazen water op tafel, waarvan er ééntje door een ondoordachte beweging vol over de tafel en alle paperassen heen gaat. Geen houden aan. Een mini-tsunami. (Zul je net zien dat de tissues op zijn en er geen handdoek meer in het pand te vinden is omdat deze vanwege corona allemaal zijn vervangen door aan de muur hangende dispensers...in het souterrain, wel te verstaan en ik sta op twee hoog). Mijn werkgeefster voegt er in één adem grappend aan toe: 'Nou nu in elk geval niet meer!'.

Mijn Moments of Fame zijn werkelijk absoluut en ontegenzeglijk van zeer kortstondige aard. 

Gelukkig raak ik hier niet meer van van de kook. Dat was ooit wel anders, terwijl mijn gedachten tijdens het dweilen, afdwalen naar mijn eerste secretaressebaan bij RMO (Stork)Werkspoor Amsterdam.

Ik vergeet nooit meer hoe zenuwachtig ik de eerste keer was om de Belangrijke Mannen in Pak van koffie en thee te voorzien. De BMP'ers keken me fronsend en enigszins geïrriteerd aan. Met een door de zenuwen rinkelend blad liep ik rond de lange tafel, her en der spontaan een voetenbadje aanbiedend. Totdat ik bij de belangrijkste man van de bijeenkomst kwam, de Algemeen Directeur, tevens voorzitter Raad van Bestuur. 

Vanonder grijze wenkbrauwen blikten twee meest vriendelijke en heldere ogen mij tegemoet. Met een galant gebaar kwam hij overeind en nam het zware blad van me over en samen volbrachten we deze zenuwslopende taak. De Belangrijke Mannen in Pak vielen in één klap stil. Naderhand kwam hij nog naar me toe om me uit te leggen dat ook deze mannen net zo gewoon waren als ieder ander en ik moest ze gewoon zien in hun onderbroek (of woorden van gelijke strekking). Verbluft en met dankbaarheid keek ik hem aan. Wat een held.

Over een lintje verdienen gesproken....


www.silent-touch.nl




dinsdag 18 augustus 2020

Workout van een 87-jarige

Zo vroeg mogelijk rij ik naar mijn moeder. De hittegolf is een feit. Activiteiten worden vooral in de ochtend en in de avond gepland. Mijn moeder is druk in de weer: de parasol moet uit, de stoelen moeten nog naar buiten getild en de vogels krijgen eten. '

Hè, hè zucht ze. Ik heb nog nooit last van de warmte gehad maar dit jaar voor het eerst wel!'. 

Ze ziet er mooi en vitaal uit, met haar spierwitte haren en tengere figuurtje. Bruine benen steken onder een witte bermuda uit. Een klein wit borduurseltje op haar bil, verbergt een klein slijtplekje. Huisvlijt! Het doet me aan vroeger denken. Op al mijn kleren zat wel een blommetje, een knoopje, een lintje of een stickertje, dat met zorg door mijn moeder erop was gezet.

'Zal ik even de planten water geven, dan hoeft u dat vandaag niet te doen?'.

Na enig aandringen - want tenslotte moet ze het elke dag zèlf doen met dit weer - vindt ze dat dan wel een goed plan. De 25 meter lange tuinslang rol ik met langzame halen helemaal uit. Het is echt een zware klus. Ik werp een schuine blik op de inmiddels kromme vingers aan de slanke handen en armen van mijn moeder en verwonder me over de kracht die in deze vrouw zit.

Mijn moeder kan het toch niet laten en sjouwt de slang over het gehele tuinpad. Terwijl ik de sproeier aan zet, geeft moeder met hulp van haar wijsvinger nauwkeurige instructies: 'hier wel, hier niet'. Tenslotte had ze gisteren al elke boom met de hand vijf emmers water gegeven. Dat zijn dus welgeteld 30 emmers voor 6 bomen en daarna had ze de hele tuin nog gesproeid. Ze blijft me verbazen. 'Hoeveel weegt zo'n emmer eigenlijk?, vraag ik me af terwijl ik aan mijn eigen workout in de sportschool denk.

Tijdens de koffie met slagroom en een piepklein puntje boterkoek vertelt ze tussen neus en lippen door dat ze gisteren de tuinslang door het hele huis had gesleept, door het raam van de keuken naar buiten had geleid om ook de planten aan de voorkant te kunnen sproeien. 'Ach, toen heb ik direct ook maar even de buitenboel gedaan.'  Ik mijn gedachten zie ik haar al apekooiend door het raam klimmen.

Dan zijn we samen stil en genieten van het samenzijn, de koffie, de vochtige tuin. Er ontsnapt een zucht aan haar lippen en laat zich nog eens ontvallen dat ze voor het eerst last heeft van het warme weer en best moe is. 'Ik snap er echt niets van!', sluit ze dan af voordat ze resoluut opstaat om het tweede kopje koffie voor ons te gaan halen.

Ik zeg niets.

#fitsterkgezond 

 www.silent-touch.nl 


woensdag 12 augustus 2020

Gayatri, heel besmettelijk!!

Jaren geleden ontving ik voor het eerst de woorden van Gayatri mantra. Met klem werd ons verteld dat dit zéker geen liedje was en dat deze mantra tot voor kort uitsluitend in het diepste geheim uitsluitend door geïnitieerde mannen werd gereciteerd. Gayatri zingen was als vloeken in de kerk.

We ontvingen nauwkeurige instructies over intonatie, toonhoogte, snelheid. Alles draaide om finetuning, intuning anders vond de transmissie niet plaats. Ik hoorde destijds dat Gayatri mantra uiteindelijk is vrijgegeven om in de wereld te komen en dat werd vergeleken met een soort ‘schieten met hagel..nooit geschoten altijd mis en op deze manier raakt Gayatri altijd wel iemand!'. Maar zingen … dat was werkelijk 'a bridge too far'

Bijzonder verrast was ik dan ook om overal 'gezongen’ versies van Gayatri mantra te horen, tot en met reggae-versies aan toe. Mijn ene wenkbrauw was nog niet omlaag of de volgende schoot omhoog. Toegewijd om alles te transformen, beukte Gayatri gezongen dan wel gereciteerd recht door mijn weerstand heen. Toch mag gezegd dat het voor mij persoonlijk helder is dat zingen of reciteren een compleet ander effect heeft.

Wereldwijd is Gayatri steeds meer gaan zoemen en via allerlei wegen breekt Gayatri door in het bewustzijn van de mensheid. Het is als een bijzonder gezond virus en we hoeven geen kostbaar vaccin te ontwikkelen. Langzaam maar zeker worden er steeds meer mensen besmet! Heel logisch; tenslotte is het misschien wel het oudste gebed dat wij mensen kennen. Het verwijst naar het universele licht. Het werkt als de stralen van de zon; voedend en leven gevend. 

Zelfs of juist mijn kinderen ontsnappen niet aan Gayatri. Mijn oudste dochter kwam tijdens haar verblijf in de middle of nowhere in Australie, terecht op een farm, waar de boerin een Garden of Eden had gecreëerd en de gehele dag Gayatri mantra zong en reciteerde. 'Mam, die mantra achtervolgt me gewoon hierheen', grapte ze. Tja er is geen ontkomen aan. Mijn jongste dochter viel gisteren even binnen en vertelde lachend dat ze tijdens een vijfdaagse kampeervakantie in Drenthe ook met haar neus in een Gayatri-bijeenkomst was gevallen. 'Mam, ik wist niet wat ik hoorde'.

Ik lach in mijn vuistje natuurlijk. Eens besmet, altijd besmet!

Blije groet,

Gwendolin

PS Er zijn schitterende mensen, bijeenkomsten, plekken waar je je kunt aansluiten voor Gayatri recitatie en chanten. Ik informeer je graag. www.silent-touch.nl

 

dinsdag 16 juni 2020

Beestenboel

Hartstikke leuk hoor, drie honden! Idyllisch plaatje en ja het zijn echt je beste vrienden. Altijd trouw, altijd blij, altijd goedgehumeurd en altijd een troostende en vriendelijke blik uit die trouwe hondenkijkers. Maal drie, bij ons dus.

Onze viervoeters zijn goed voor onze conditie, goed voor lijf en leden. De stappenteller blijft tevreden gouden medailles uitdelen en drie kwispelende staartjes geven je een swingende pluim vóór, tijdens en na elke wandeling. De van al dat enthousiasme los dwarrelende haren levert weer een uitstekende SZWO* op.

Echter, soms blijken drie honden minder goed voor het humeur. Bijvoorbeeld als de harige vrienden in een dooie vis rollen, waardoor onze auto en ons huis onaangenaam riekt. Of als stront van paarden, katten of soortgenoten likkebaardend wordt op gesmikkeld en we het nét te laat zien om er nog een stokje voor te kunnen steken.

Drie honden vormen ook een redelijke uitdaging voor onze dagplanning. Want laten we eerlijk zijn: drie keer  per dag een wandeling van minimaal 35 minuten, is best veel.

Vooral de volkomen eigen invulling door onze viervoeters van ónze tijd is af en toe reden tot intern getier en gevloek (of extern). Bij het maken van afspraken wordt dan ook altijd ruim rekening gehouden met mogelijke wegomleggingen.

Onlangs nog verdween onze Russische schone, Hanty, uit mijn blikveld. Met de tracker, kan ik haar lokaliseren, maar dat wil niet zeggen dat ze daarmee terug komt. Inmiddels heb ik het idee opgegeven dat deze vrije tante, die zichzelf jaren heeft moeten redden in de straten van Moskou, zich laat verleiden tot volgzaamheid. Met één opgetrokken wenkbrauw, waaruit mijn irritatie mag blijken, volg ik gelaten haar escapades via de app op mijn telefoon en geduldig wacht ik tot madam met wisselende snelheden nadert en we weer naar huis kunnen. Wie laat in godsnaam wie uit, hoor ik mezelf toch regelmatig denken.

Zo leren wij door onze honden een extra dosis geduld, tolerantie, ontspanning, overgave, genieten, loslaten, wegkijken, net-doen-of-die-hond-niet-van-mij-is en andere kwaliteiten.  En, o ja, flexibele armen natuurlijk, want niets is tenslotte leuker dan onverwachts achter een kat aan rennen terwijl je baasje nietsvermoedend over straat loopt met de riem losjes in haar handen. Meerdere malen heb ik inmiddels languit op straat of in een tuin gelegen na een sierlijke pirouette, tot een gebroken vinger aan toe, tot groot vermaak van omstanders.

Verder zijn ze keurig opgevoed hoor, maar soms zijn het net beesten!

Gwendolin

*  SZWO = StofZuigWorkOut voor extra vetverbranding.
Personal training all for free!


www.silent-touch.nl

Touched by the voice of an angel


A voice entered my room,
Words whirling around.
A subtle and gentle melody,
Silence arises within and without.

Tears well up caressing my cheeks like a gentle stream,
This heavenly voice, a song, fills me and melts my heart.

Beyond words, its sound touches me,
Beyond sound, a message emerges,
Beyond this message only unity, silence, coming home.

In surrender to its touch, I melt,

As the voice fades away, a deep silence arises.
Touched, moved and filled with love and gratitude.
Touched by the voice of an angel delivering a message from God.

Swami Premo Durga sung her song
It was me that cried.
Only later did I receive the lyrics, which I hereby share:

See two birds on the wing
flying so high.
They are in love, 
with existence.

Like the wind through the trees,
it just rained a little while.
I can hear the raindrops falling
from the leaves up on high.

Well it's the wind through the trees,
the rain in my face,
it's the freshness of it all
in the fragrance of the night.

At the softness of the sound,
the clearing of the sky.
Oh it's the heat in the air
a billion stars in the sky.

The beating of my heart,
oh yes the beating of my heart
knows that love wants to flow
and that life wants to live.

And that songs want to sing
and eyes want to melt,
into each other but alone,
in the emptiness of life.

Growing inside, growing wildly
and love is my freedom
oh I do love to care for
the flowers and the trees,
the rain in my face
and the freshness of it all,
in the fragrance of the night

At the softness of the sound,
softness of the sound.
Oh oh oh
See two birds,
they are in love.

~~~~

Voor mijn Nederlandstalige vrienden:

Een stem klinkt door de boxen.
De woorden dwarrelen door de kamer.
De melodie is klein en fijn.
Het wordt muisstil.. en niet alleen in mij.


Tranen wellen op en langzaam vormt zich een stroompje over mijn wangen. 
Dit lied, deze stem komt uit de hemel en versmelt volkomen met de hemel van mijn hart.

Voorbij de woorden, raakt de klank.
Voorbij de klank, raakt een niet te benoemen boodschap.
Voorbij deze boodschap, is een vereniging en herkenning in stilte.

Smelten, smelten...in overgave en ontroering.


Als de stem na het lied zwijgt, zwijgt alles met mij mee.
Geraakt, ontroerd en o zo vervuld van liefde en dankbaarheid.

Touched by an angel's voice bringing a message of God.

De stem komt van Swami Premo Durga.
De tranen van mij.
De tekst van het lied ontving ik later en deel ik graag:



See two birds on the wing
flying so high.
They are in love, 
with existence.

Like the wind through the trees,
it just rained a little while.
I can hear the raindrops falling
from the leaves up on high.

Well it's the wind through the trees,
the rain in my face,
it's the freshness of it all
in the fragrance of the night.

At the softness of the sound,
the clearing of the sky.
Oh it's the heat in the air
a billion stars in the sky.

The beating of my heart,
oh yes the beating of my heart
knows that love wants to flow
and that life wants to live.

And that songs want to sing
and eyes want to melt,
into each other but alone,
in the emptiness of life.

Growing inside, growing wildly
and love is my freedom
oh I do love to care for
the flowers and the trees,
the rain in my face
and the freshness of it all,
in the fragrance of the night

At the softness of the sound,
softness of the sound.
Oh oh oh
See two birds,
they are in love.


Gwendolin