Watertaxi?

Watertaxi?

Na een aantal wat minder mooie weekenden, tenminste wat weer betreft dan, konden we eindelijk eind mei weer eens volop genieten van de zon, die haar warme stralen gul over ons heen stortte. Nu ben ik een rasechte ‘mooi weer watersporter’ dus ik stond vooraan om naar de haven te gaan. En met mij togen er velen naar de boot om een dagje te varen in de hoop onze winterse kleur om te ruilen voor een mooi tintje.  Dat mijn tintje in-bleek zou worden, wist ik toen nog niet…

Tijdens wat ‘over en weer’ gebabbel met onze buren, zagen wij op deze bewuste dag een schitterende sloep uitvaren en waren daarmee opeens getuige van een heus lente-drama: een stevig op het roer van deze sloep gebouwd meerkoetennest inclusief vader- of moederkoet ’liftte’ onvrijwillig mee met dit tochtje. Nu geniet ik er altijd enorm van als deze ongelooflijk trouwe en felle koetjes gezamenlijk zo’n nest bouwen en vervolgens om de beurt de eieren warm houden, dus ik schrok heftig. Wij attendeerden allen direct de stuurman van de sloep op het nest. De stuurman steekt zijn armen in de lucht en haalt zijn schouders op met een gebaar van: ‘Tja…ik weet het, maar wat kan ik daar nou aan doen?’. Nou ja…natuurlijk kan die man er niets aan doen dat twee meerkoeten zijn sloep hebben aangezien voor een veilige broedplek, maar als je tot die ontdekking komt, dan heb je volgens mij wel een keuzemomentje…of twee..

Terwijl de stuurman de snelheid opvoert, raakt de meerkoet in paniek en begint heftig fladderend op het nest te protesteren om zijn nog ongeboren kroost te beschermen. Ook wij raken in een vage paniek als duidelijk wordt dat de stuurman van plan is door te varen. Sprakeloos en in toenemende verwarring aanschouwen wij dit tafereel en kijken elkaar in een mengeling van boosheid en onmacht aan. Vervolgens zien wij hoe de ongelukkige stuurman, die zelf waarschijnlijk ook niet weet wat hij hiermee aan moet, de haven uitvaren, flink gas geven en uiteindelijk met een op een bezem of pikhaak gelijkende stok het nest vervolgens van zijn achtersteven wegveegt om daarna waarschijnlijk met zijn eigen kroost een uurtje of wat te gaan genieten van het heerlijke zonnetje en het prachtige watersportgebied.

Bleek werd ik ervan en mijn buurvrouw zag er ook niet meer zo blij uit. Die twee meerkoeten, die vervolgens in de haven terugkeerden, zoekend naar hun nest. Ai.

Nu weet ik ook niet precies wat ik met een nest in of aan mijn boot aan moet, maar ik weet wel dat wij mensen gebruikmaken van het natuurlijke leefgebied van o.a. deze meerkoetjes en dat we met z’n allen erg ons best moeten doen om het natuurlijk evenwicht zo goed mogelijk te bewaren. Hadden we niet met elkaar, met de havenmeester en/of omliggende leden tot een oplossing kunnen komen? Ik heb nog wel een oude boei aan boord, waar we met beleid dat nest op hadden willen plaatsen…waarschijnlijk met gevaar voor eigen leven, als je naar die felle meerkoeten kijkt. Ik had graag de stuurman met kinderen uitgenodigd om met ons mee te varen, zodat de eieren nog hadden kunnen uitkomen. Ik weet het niet, maar met wat moeite en overleg en met liefde voor de dieren en in een bepaalde saamhorigheid, was er vast wel een oplossing gekomen voor mens en dier. Voor mijn gevoel had het zelfs wel een avontuurlijk spektakel kunnen zijn, waarmee we onze kinderen een goed voorbeeld hadden kunnen geven…met al dan niet een positieve afloop, want tenslotte weet je niet of het was gelukt om dit nest te redden. Maar alles beter dan deze kater! Toch maar even de Flora- en Faunawet erop naslaan..

Gwendolin van Rooy