Hola! Alo!

In de tijd dat mijn man en ik nog niet samenwoonden, hebben we één van onze gezamenlijke dromen waargemaakt en een schitterende zeilboot gekocht: op deze wijze hadden we toch een eigen plek, die van ons samen was.
Niet dat we zomaar eventjes een boot kochten..welnee..daar zijn maanden voorpret overheen gegaan, vele internetsites en even zoveel boten bekeken. Eindelijk viel onze keuze op een Alo-28: een sportief, rank Noors schip dat voldeed aan ons wensenpakketje: stoer, gezellig, stabiel , mooie voorpunt, sportieve zeiler en eenvoudig maar gezellig interieur. Het leukste was misschien nog wel de motor..voor kenners: een echte 10 pk Bukh diesel met zo’n intens nostalgisch pruttelgeluidje.

Vele uren hebben we doorgebracht op onze boot, veel te weinig achteraf gezien! Kinderen mee (maar vaak ook niet), honden mee (altijd wel), heerlijk gezeild, soms stond het water in de gangboorden, geankerd en vooral met z’n tweeën lange avonden gezeten in de kuip, in elkaars armen, (h)eerlijke gesprekken gevoerd, wereldse en kleine problemen opgelost, lekker gegeten en gedronken..even vrij van onze dagelijkse beslommeringen. De boot was eigenlijk een oase van rust in onze wirwar van gezinnen, kinderen, banen en huizen.

Toch hebben we onze boot afgelopen maand gewoon verkocht. Gek geworden?! JA, want wie verkoopt er nu een stukje geluk? En NEE, omdat we eerlijk moeten toegeven dat we eigenlijk maar ordinaire ‘mooiweerwatersporters’ zijn en dat onze Alo-28 dan wel een erg dure hobby blijkt..zeker in combinatie met zes opgroeiende kinderen en twee trouwe viervoeters. Tijd voor een nieuwe uitdaging dus en tijd om ons stukje geluk door te geven aan de nieuwe eigenaar!

Verdrietig? JA, heel erg, want nu al mis ik het vertrouwde geklots van het water tegen de romp, het getik van de lijnen tegen de stagen, het gekraak van de stijger, het gewieg op de golven, de donkere nachten, de stille ochtenden, het mijmeren op het achterdek, de bollende zeilen, de voetwaterpomp en last but nog least: de geur van gebakken spek met eieren in de ochtend, zoals dat alleen aan boord kan ruiken! Spijt? NEE, want hoe kun je spijt hebben van zoveel intens gelukkige momenten?

Afgelopen week hebben we kastje voor kastje de boot leeg gehaald, alle persoonlijke dingen zijn eruit en onze boot is weer klaar om zijn nieuwe en overigens dolgelukkige eigenaar te verwelkomen. Ook al liggen de plakletters nog steeds veilig thuis in een envelop, toch begrijp ik nu pas helemaal waarom we de boot de Spaanse groet ‘Hola!’ hebben gedoopt. Op deze wijze nemen we geen afscheid, maar wordt de volgende bewoner van 'onze' boot hartelijk begroet!