Eén zwaluw maakt nog geen zomer. Maar wat dan wel?

Mijn oog valt op een heel klein papiertje op onze koelkast: ‘Eén zwaluw maakt nog geen zomer. Een pilsje op het terras wel. Van Loesje.’ Geen idee hoe dat kattebelletje daar komt, maar het zet me wel aan het denken: Wat maakt mijn zomer eigenlijk zomer, behalve dan natuurlijk dat pilsje op een terras?

Hoewel het een bijzonder zonnig en bijna te droog voorjaar was, is de zomer nog steeds ver te zoeken. In de krant las ik laatst het opbeurende bericht dat we dit jaar slechts zeven (!) zomerse dagen hebben gehad in tegenstelling tot de normale 21 en de voorspelling in ditzelfde bericht voor de komende jaren wil ik zo snel mogelijk vergeten. Het is inmiddels september dus de zomer is officieel voorbij en ik hoop – en met mij velen, denk ik zo – op een mooie nazomer. De vraag blijft: 'Wat maakt mijn zomer nu zomer?'

Is dat die zomerse avond in Italië met oude en nieuwe vrienden of de overnachting in een krakkemikkig, maar o zo romantisch pensionnetje op de heenreis? Of die wandeling tussen de regenbuien door met een warme sjaal om mijn nek, maar waarbij ik ineens een rij jonge zwanen zie, die met militaire precisie achter hun ouders aanzwommen. Zij hadden helemaal geen last van de plensbui, waar ik tot over mijn oren in verzoop. Ik heb genoten van onze rennende honden door de branding, terwijl de zon de avondlucht paars kleurde. Of een gestolen momentje tijdens de lunchpauze met mijn collega op het stoepje, terwijl we in dat ene miezerige straaltje zon ons boterhammetje opaten. Wellicht dat blije gebruinde gezicht van mijn dochter die terugkwam van haar eerste jongerenvakantie. Met stip: die twee zonnige dagen op het strand, waarbij we achter windschermen tevergeefs beschutting zochten tegen de oerhollandse oostenwind en net deden of het warm was? Of toch die op de verlossende kus wachtende kikker tijdens ons verblijf in het Zwarte Woud? Al die kleine momenten maken van mijn dag in elk geval een mooie dag!

Maar, waar ik nu een mooi zomers gevoel aan over houd, is de voetafdruk die ik gisteren in het zand zag staan. Het valt je eigenlijk niet eens op en toch vind ik het iets bijzonders. Tussen de volwassen schoenafdrukken en een afdruk van een trouwe viervoeter, staat een perfecte afdruk van een klein perfect voetje, met perfecte teentjes, van een perfect mensje. Stap voor stap op weg..dribbelend, stilstaand, doorstappend, maar in ieder geval op weg. Zelfs zonder een koud pilsje wordt het dan ineens echt zomer.