Leven met een hoofdletter L...

Hoe heerlijk makkelijk is het om vrijelijk en anoniem een blik in iemands leven te werpen. Gewoon even rondklikken op het internet en al snel verschijnt er wel een verhaal, een twitterbericht of nog beter, een foto. Mijn vriendin liet zich laatst ontvallen dat ze zo’n leuk zakelijk telefonisch gesprek had gehad met een kerel. Zo leuk zelfs, dat ze de moeite had genomen hem even te googlen..

Starterswoning

Sinds een week of drie zie ik ze steeds vaker langskomen. Met zijn tweetjes onderzoeken ze de buurt, ze kijken op het parkeerterrein of verpozen in het speeltuintje. Gisteren gluurden ze voorzichtig door de entree naar binnen. Eerst hij en daarna zij. Ik zie ze al een jaar of twee in de buurt en ze twijfelen nog steeds. De startersmarkt zit al lang op 'slot', maar de tijd begint te dringen voor dit stel, dat zie je zo.

Het huis staat al enige tijd leeg en het zou fijn zijn als het weer gevuld zou worden met leven. Het staat weliswaar een beetje scheef, maar de ligging is uniek: vrij uitzicht op een prachtig gazon, beschut tegen de wind en niet in de volle zon, maar wel zonnig genoeg. Het is ook een praktisch huis, want alles is gelijkvloers en je kunt er echt zó in, je hoeft niet eerst te verbouwen, misschien alleen stofferen.

Ik snap het wel dat ze zo vaak de buurt komen verkennen voordat ze een beslissing nemen. Tenslotte wil je wel weten waar je terecht komt en wat je te wachten staat. Wij hebben bijvoorbeeld twee (blaffende) honden; daar moet je wel van houden natuurlijk. Ook lopen er de nodige katten in de wijk, die lijken zo op het oog niet hinderlijk, maar ze komen natuurlijk wel in de tuin van een ander hun behoeftes doen en dan wil je een goed omheinde tuin.

Overigens denk ik niet dat hun beslissing afhangt van de voorzichtige positieve geluiden vanuit het kabinet over de versoepeling van de hypotheekregels. Daar kan dit stel echt geen rekening mee houden. Voordat het voorjaar aanbreekt, is hun beslissing genomen, want uiterlijk mei, legt mevrouw K. Mees haar eerste ei.

Spelefoneren? Leef Wel!

Als je een hond hebt, zit je nooit om een praatje verlegen. Vaak ontstaat zo’n gesprek spontaan. Een vriendelijk handgebaar of een aandachtig ‘hallo’ mondt dan uit in een kort intermezzo, maar ook wel in een bijzondere ontmoeting.

Vaak herken je op een afstandje hoe iemands’ muts staat. Als een hond aan een strakke lijn vooruit wordt gesleept en de baas heeft zijn/haar blik op oneindig gezet, dan weet je wel hoe laat het is. Of als iemand zich verschuilt onder een pet of met afgewend hoofd langs je schiet, dan is een kort ‘hallo’ vaak al te veel. Ik heb zelf ook niet altijd zin in een praatje, maar een glimlach kost niets. Soms zie je mensen met de telefoon aan hun oor het bos inlopen en na een half uur het bos weer uitlopen en überhaupt geen interesse hebben voor hun omgeving. Voor die mensen is het honden uitlaten een verplicht nummer geworden. Dat zie je dan ook aan zo’n hond..die sjokt erachter aan, met hangende oren en neergebogen staart.  Soms probeert zo’n hond nog zijn baas te ontdooien door een stok aan te leveren of lief te kwispelen, maar baasje heeft alleen oog…oor.. voor de telefoon, net zo lang tot die hond begrijpt: baasje ziet me niet, baasje wil me niet.

Dit fenomeen is al volledig geïntegreerd bij veel mensen, zo ook bij veel jonge ouders. En ik moet toegeven, ik heb me er in het verleden ook wel schuldig aan gemaakt. Nu heb ik dagelijks uitzicht op een speeltuintje en daar komen veel ouders met hun peuters en kleuters naar toe om te spelefoneren. Een soort ‘uitlaatservice’. Kindjes worden op de draaimolen of glijbaan gezet terwijl papa en mama druk aan het bellen zijn. Dat die ouders geen nekkramp krijgen van de telefoon onder hun oor klemmen, terwijl ze tegelijkertijd hun ‘zak aardappelen’ bovenaan de glijbaan zetten, is mij een raadsel. Zak aardappelen klinkt niet aardig; ik bedoel natuurlijk ‘het dierbaarste in hun leven’. Vaak probeert zo'n kindje nog zijn papa of mama te ontdooien door een bal aan te leveren of lief te lachen, maar mama of papa heeft alleen oog...oor..voor de telefoon, net zolang tot dat kindje begrijpt: ....nou ja, you get my drift. Voor mij zijn die mensen én niet 100% met het telefoongesprek bezig én niet 100% met hun kind. Alles doen ze dus half en doen dus iedereen te kort, vooral zichzelf.

Als je zo in beslag wordt genomen door je telefoon dan mis je het leven en dan kun je zomaar die man mislopen die ik tegenkwam in het bos. Die man die vroeg of hij even met mij op mocht lopen omdat er in ons passeren een moment van herkenning was. Die man, die een verhaal vertelde over hoe je iemand écht en bewust kunt groeten. Al lopende bloeide er een levendige discussie op over familie, over vriendschap, over aandacht, over waarheid, over ons leven. Zomaar onverwachts een kennismaking met een wildvreemde, waarbij het afscheid me diep ontroerde. Met zijn handen in de Namaste Mudra positie tegen zijn hart gedrukt, maakte hij een diepe buiging en groette mij met de woorden: ‘Leef Wel’. Mijn rinkelende telefoon verbrak dat bijzondere moment en net zo plotseling als de vreemdeling, die niet zo vreemd was, op mijn pad verscheen, was hij weer verdwenen.

Dankbaar keek ik naar mijn twee honden en zijn woorden zongen door mijn hart!

Leef Wel, Leef Wel, Leef Wel!