Spelefoneren? Leef Wel!

Als je een hond hebt, zit je nooit om een praatje verlegen. Vaak ontstaat zo’n gesprek spontaan. Een vriendelijk handgebaar of een aandachtig ‘hallo’ mondt dan uit in een kort intermezzo, maar ook wel in een bijzondere ontmoeting.

Vaak herken je op een afstandje hoe iemands’ muts staat. Als een hond aan een strakke lijn vooruit wordt gesleept en de baas heeft zijn/haar blik op oneindig gezet, dan weet je wel hoe laat het is. Of als iemand zich verschuilt onder een pet of met afgewend hoofd langs je schiet, dan is een kort ‘hallo’ vaak al te veel. Ik heb zelf ook niet altijd zin in een praatje, maar een glimlach kost niets. Soms zie je mensen met de telefoon aan hun oor het bos inlopen en na een half uur het bos weer uitlopen en überhaupt geen interesse hebben voor hun omgeving. Voor die mensen is het honden uitlaten een verplicht nummer geworden. Dat zie je dan ook aan zo’n hond..die sjokt erachter aan, met hangende oren en neergebogen staart.  Soms probeert zo’n hond nog zijn baas te ontdooien door een stok aan te leveren of lief te kwispelen, maar baasje heeft alleen oog…oor.. voor de telefoon, net zo lang tot die hond begrijpt: baasje ziet me niet, baasje wil me niet.

Dit fenomeen is al volledig geïntegreerd bij veel mensen, zo ook bij veel jonge ouders. En ik moet toegeven, ik heb me er in het verleden ook wel schuldig aan gemaakt. Nu heb ik dagelijks uitzicht op een speeltuintje en daar komen veel ouders met hun peuters en kleuters naar toe om te spelefoneren. Een soort ‘uitlaatservice’. Kindjes worden op de draaimolen of glijbaan gezet terwijl papa en mama druk aan het bellen zijn. Dat die ouders geen nekkramp krijgen van de telefoon onder hun oor klemmen, terwijl ze tegelijkertijd hun ‘zak aardappelen’ bovenaan de glijbaan zetten, is mij een raadsel. Zak aardappelen klinkt niet aardig; ik bedoel natuurlijk ‘het dierbaarste in hun leven’. Vaak probeert zo'n kindje nog zijn papa of mama te ontdooien door een bal aan te leveren of lief te lachen, maar mama of papa heeft alleen oog...oor..voor de telefoon, net zolang tot dat kindje begrijpt: ....nou ja, you get my drift. Voor mij zijn die mensen én niet 100% met het telefoongesprek bezig én niet 100% met hun kind. Alles doen ze dus half en doen dus iedereen te kort, vooral zichzelf.

Als je zo in beslag wordt genomen door je telefoon dan mis je het leven en dan kun je zomaar die man mislopen die ik tegenkwam in het bos. Die man die vroeg of hij even met mij op mocht lopen omdat er in ons passeren een moment van herkenning was. Die man, die een verhaal vertelde over hoe je iemand écht en bewust kunt groeten. Al lopende bloeide er een levendige discussie op over familie, over vriendschap, over aandacht, over waarheid, over ons leven. Zomaar onverwachts een kennismaking met een wildvreemde, waarbij het afscheid me diep ontroerde. Met zijn handen in de Namaste Mudra positie tegen zijn hart gedrukt, maakte hij een diepe buiging en groette mij met de woorden: ‘Leef Wel’. Mijn rinkelende telefoon verbrak dat bijzondere moment en net zo plotseling als de vreemdeling, die niet zo vreemd was, op mijn pad verscheen, was hij weer verdwenen.

Dankbaar keek ik naar mijn twee honden en zijn woorden zongen door mijn hart!

Leef Wel, Leef Wel, Leef Wel!