Wachten

Heb je enig idee hoeveel tijd er voorbij gaat met wachten?

Er gaat behoorlijk wat tijd voorbij met het eenvoudige wachten voor een stoplicht, op de trein, de bus, de tram of een file, een foutparkeerder, wachten om doorverbonden te worden. Soms urenlang.

Dan heb je het Wachten Op Een Ander. Sta je op het punt weg te gaan, moet er weer eentje plassen. Wil je net aan de koffie beginnen, moet er eerst nog even worden gebeld. Maak je precies een start met het opruimen van het archief, word je collega net weggeroepen voor iets anders. Nog even een sigaretje, nog even deze éne bladzijde lezen, nog even mijn andere jas aan, nog even iets van beneden halen.

Dan is er nog het Wachten Op De Ware Liefde òf wel negen maanden lang blij wachten of dat wachten op De Uitslag..

Vervolgens is er nog een ander soort wachten. Het Wachten Tot De Dag Van Morgen, totdat het beter gaat, tot de omstandigheden beter zijn, totdat er meer tijd is, totdat er meer geld is, totdat we sterker zijn, ouder, mooier, dunner, dikker....vul maar in.

Zo stond ik laatst met mijn fiets tezamen met een rij mensen voor een stoplicht. Ik vind zelf 'wachtlicht' toepasselijker. Iedereen stond te wachten en keek gebiologeerd naar de lampjes die één voor één doofden .. tik .. tik .. tik .. tik.. net zoals de tijd voorbij glijdt .. tik .. tik .. tik .. tik .. en vlak voordat het op-één-na-laatste lampje uitdoofde, kwam iedereen als in één lichaam in beweging. Geprogrammeerd.

Missen we nu te luisteren naar de vogels? Horen we de wind nog ruizen? Zien we de opkomende zon en de vallende blaadjes nog wel? Vergeten we niet de herfstachtige geur op te snuiven en te genieten van juist dit moment? Wachtend op een volgend moment? Is dit moment niet goed genoeg? Hebben we nu werkelijk een groen licht nodig om te stoppen met wachten?