Standing like a Tree!

Via Facebook heb ik me onlangs aangemeld voor een 28Days Challenge Standing Like A Tree. Twaalf minuten staan als een boom, mag langer, stond erbij. Eitje toch? Soms weet je niet waarom je aangetrokken wordt door iets en dit was echt een spontane actie, die me zomaar veel inzicht gaf.

De eerste dagen waren killing voor mijn schouders, terwijl ik toch een fervent Tai Chi'er en Chi Kung'er ben. Ik ontmoette fysieke pijn, kramp maar ook wilskracht en doorzettingsvermogen. Een verlangen op te geven, 'waarom-doe-ik-mezelf-dit-ook-alweer-aan?' en 'we-zullen-doorgaan' van Ramses Shaffy. Trillend, zuchtend en na een verbeten strijd met de zwaartekracht merkte ik op dat na de vijfde dag mijn systeem ging meewerken. En met dat meewerken, was er stilte en in die stilte begon er ook weer van alles zichtbaar te worden.

De neerwaartse en opwaartse kracht bijvoorbeeld. Deze kracht kon ik ervaren in mijn lichaam: er is een kracht in mij die naar beneden trekt, naar beneden beweegt. Het voelt als de natuurlijke zwaartekracht, als de gronding van Moeder Aarde. En er is ook een kracht die omhoog beweegt. Een pull vanuit het universum, een verlangen naar het licht, naar iets groters, ruimers...het Goddelijke.

Deze op- en neergaande beweging voelde ik subtiel in mijn ademhaling: op en neer. Ik volgde deze beweging in de stroom van mijn bloed, in het knipperen van mijn ogen. Ja, zelfs in mijn gedachten zit deze beweging: soms een positieve beweging die me 'uplift' en sterkt en soms een negatieve gedachte, die me neerhaalt en verzwakt. De grote energiecentra van mijn lichaam volgend, is duidelijk voelbaar hoe de onderste chakra's van een andere kwaliteit zijn dan de bovenste. Een ontdekkingsreis.

Staande als een boom, stil maar niet verkrampt, rustig, maar niet verveeld, alert en niet suf, werd de subtiele beweging van dit op en neer bewegen ook zichtbaar in de wereld om me heen. De opgaande beweging van het kind naar de volwassen mens en dan weer naar het ouder worden. In het water dat tot damp opstijgt. De groei en het afsterven van planten en bomen, de dood en het leven. Ook zie je deze beweging heel eenvoudig in de vraag en in het antwoord en ja, zelfs in de opkomst en neergang van de drukte in het verkeer. In alles ligt deze beweging opgeslagen.

Volledig in stilte staan, met geopende ogen. Ogen, die niet naar buiten kijken, maar geopend zijn, zodat de wereld naar binnen kan kijken, naar binnen kan vallen, met een nieuwsgierige en onderzoekende blik. Dat geeft een verdieping met deze op elkaar afgestemde en volstrekt neutrale en natuurlijke krachten. Wat een eitje leek, bleek een uitdaging met uiteindelijk mooie inzichten.

De initiator van de Challenge opperde na 10 dagen om de 12 minuten uit te breiden naar 20. Na kort overleg met mijn schouders, hebben we (my body and I) unaniem besloten dat hij de boom in kan. Deze boom heeft haar grenzen.

to tree continued...