De jongens planten de bomen zonder veel omhaal op de aangewezen plekken en zijn alweer weg voordat ik iets kan zeggen. Ik kijk naar de bomen. Groot, groen, mooi vol in de naald en dan valt mijn blik op het kille kruis onder aan de stam. Ik kan er niets aan doen, maar de tranen springen in mijn ogen en rollen over mijn wangen. 'Wat doen we met z'n allen? We hakken bomen om voor ons plezier? Zetten er een kruis onder en na twee weken zetten we de fik erin? In deze wereld waar we zuinig op moeten zijn!'. De nutteloosheid en argeloosheid raakt me.
Razendsnel vliegt door me heen dat ook ik wel eens een kerstboom heb. Niet alle jaren, precies om deze reden. En ook niet eentje van plastic in verband met de belasting van het milieu. Maar ik heb ook wel eens een boom, in een pot, en probeer die altijd over te brengen naar het volgende jaar en soms ook wel te planten, maar weer bekruipt me een rotgevoel; wát doen we toch?
Ik kan me zo voorstellen dat deze bomen nog in shock zijn: zomaar omgehakt, kruis eronder, netje eroverheen, in een vrachtwagen, in een kantoorpand/huis en dan versierd worden. Binnen twee weken is hun leven gewoon over. 'Stel je niet zo aan', hoor ik je heus wel denken. Ik stel me niet aan. Ik ben ook in shock, dus ik vertel deze bomen dat het me spijt, dat ik ze dan in elk geval heel mooi ga maken, dat ik ze bedank dat ze voor ons zijn gegroeid en dat ik elke dag van ze zal genieten.
Ik neem me onderweg naar huis voor om geen boom meer in huis te halen. Het thuisfront dacht daar kennelijk anders over, want bij thuiskomst staat er een klein boompje in een pot me al op te wachten. Ik vertel mijn man mijn huilbui bij de dode bomen en hij merkt op dat hij precies hetzelfde voelde. Niet dat hij er dan bij staat te huilen; dat dan weer niet. Hij vertelt dat hij daarom ook een boom in een pot heeft gekocht. Samen tillen we de boom ons huis in.
'Hi boom, welkom in ons huis, het is hier heus wel pluis.
Ik zal je verwennen en versieren en het leven met je vieren.
Lichtjes in je branden en mijn hart aan je verwarmen.
Ik zal van je genieten en begieten.
En over een paar weekjes draag ik je weer naar buiten en zet je in de grond
Daar waar je het aller, allerbeste en mooiste tot je recht komt!
En misschien kom ik je dan nog eens bezoeken
en hang ik vogelvoer in je tak
en ik beloof je dat ik je niet omhak!'
Het valt toch eigenlijk niet te rijmen? De boodschap van kerstmis is vrede op aarde, voor alle levende, voelende wezens. Hoe verhoudt zich dat dan tot het omhakken van bomen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten