Zo vroeg mogelijk rij ik naar mijn moeder. De hittegolf is een feit. Activiteiten worden vooral in de ochtend en in de avond gepland. Mijn moeder is druk in de weer: de parasol moet uit, de stoelen moeten nog naar buiten getild en de vogels krijgen eten. '
Hè, hè zucht ze. Ik heb nog nooit last van de warmte gehad maar dit jaar voor het eerst wel!'.
Ze ziet er mooi en vitaal uit, met haar spierwitte haren en tengere figuurtje. Bruine benen steken onder een witte bermuda uit. Een klein wit borduurseltje op haar bil, verbergt een klein slijtplekje. Huisvlijt! Het doet me aan vroeger denken. Op al mijn kleren zat wel een blommetje, een knoopje, een lintje of een stickertje, dat met zorg door mijn moeder erop was gezet.
'Zal ik even de planten water geven, dan hoeft u dat vandaag niet te doen?'.
Na enig aandringen - want tenslotte moet ze het elke dag zèlf doen met dit weer - vindt ze dat dan wel een goed plan. De 25 meter lange tuinslang rol ik met langzame halen helemaal uit. Het is echt een zware klus. Ik werp een schuine blik op de inmiddels kromme vingers aan de slanke handen en armen van mijn moeder en verwonder me over de kracht die in deze vrouw zit.
Mijn moeder kan het toch niet laten en sjouwt de slang over het gehele tuinpad. Terwijl ik de sproeier aan zet, geeft moeder met hulp van haar wijsvinger nauwkeurige instructies: 'hier wel, hier niet'. Tenslotte had ze gisteren al elke boom met de hand vijf emmers water gegeven. Dat zijn dus welgeteld 30 emmers voor 6 bomen en daarna had ze de hele tuin nog gesproeid. Ze blijft me verbazen. 'Hoeveel weegt zo'n emmer eigenlijk?, vraag ik me af terwijl ik aan mijn eigen workout in de sportschool denk.
Tijdens de koffie met slagroom en een piepklein puntje boterkoek vertelt ze tussen neus en lippen door dat ze gisteren de tuinslang door het hele huis had gesleept, door het raam van de keuken naar buiten had geleid om ook de planten aan de voorkant te kunnen sproeien. 'Ach, toen heb ik direct ook maar even de buitenboel gedaan.' Ik mijn gedachten zie ik haar al apekooiend door het raam klimmen.
Dan zijn we samen stil en genieten van het samenzijn, de koffie, de vochtige tuin. Er ontsnapt een zucht aan haar lippen en laat zich nog eens ontvallen dat ze voor het eerst last heeft van het warme weer en best moe is. 'Ik snap er echt niets van!', sluit ze dan af voordat ze resoluut opstaat om het tweede kopje koffie voor ons te gaan halen.
#fitsterkgezond
Geen opmerkingen:
Een reactie posten