Onverwachts kwam die kleine op mijn pad. Misschien is dat wel kenmerkend voor mooie ontmoetingen, omdat we er wellicht geen verwachtingen over kunnen hebben?
In elk geval kwam die kleine in een - wat ik heb ervaren als - lastiger periode in mijn leven. Net gescheiden, vol stress, dubbele banen, geldzorgen en de zorg over mijn nog jonge kinderen en mezelf. Toen er helemaal geen plek of ruimte was voor een extra huisgenoot, besloot ze toch dat ze erbij wilde horen. Het is inmiddels ruim 16 jaar geleden...
Al eerder had ik de wens uitgesproken dat ik een hondje zou willen en mijn vriendin had al aangekondigd, dat ik niet op zoek hoefde te gaan, maar dat deze vanzelf mijn 'pad zou kruisen'. Een paar weken na deze uitspraak, liep ik op een gure januarimiddag op het strand. Ik was op z'n zachts gezegd, niet bepaald in een opgeruimde bui en hield mijn blik strak naar beneden gericht, waar mijn voeten net niet in de vloedlijn liepen. (alhoewel ik me het liefst in de winterkou in de golven had geworpen). Ik was zo naar binnen gericht dat ik zelfs bijna struikelde over de berg puppies, die letterlijk mijn pad kruisten. Ze bleken van een man te zijn die op de boulevard van Zandvoort een huis kraakte. De afspraak was al snel gemaakt om de dag erna met mijn kinderen een pup uit te zoeken.
Mijn verkering (inmiddels echtgenoot), vrienden en familie - met uitzondering van mijn kinderen - zagen het allemaal niet zo zitten (begrijpelijkerwijs), maar er was geen redden meer aan. Die pup moest en zou er komen, tegen alle logica in.
Mijn kinderen gingen de volgende dag vol enthousiasme mee en ik heb het aan hun overgelaten om een pup uit te zoeken. In stilte bedacht ik me dat ik het beter aan hen kon overlaten om een levenspartner te zoeken, omdat ik er zelf niet zo goed in leek te zijn. Dat was een wijs besluit. Ik had namelijk mijn ogen allang op een witte pup met een zwarte vlek laten vallen, maar de kinderen waren unaniem en twijfelloos: het móest dat witte/bruine/zwarte bolletje worden.
Ik weet nog dat ik haar vasthield toen ik buiten stond en dat ik me in één keer ietwat paniekerig realiseerde dat ik in eenvoudigweg een baby mee naar huis nam. Een verantwoording erbij. Ik had nog niet eens een riem, of een mand. En toch...dat kleine bolletje wol had al lang ons hart gestolen. En om haar stempeltje te drukken, plaste ze ook direct maar even op schoot bij een van de kinderen, zodra we in de auto zaten.
Thuis aangekomen heb ik direct een goed gesprek met elkaar gevoerd. Tenslotte had ik maar twee weken vrij en in die twee weken moest ze zindelijk worden. Sommige dingen zijn gewoon nonnegotiable. Met haar pientere oogjes keek ze me aan en maakte al snel duidelijk dat ze me direct begreep. Zij was dan ook binnen twee weken zindelijk.
Ze kreeg de naam Ninja! Meisje. En dat was ze; vaak meer een dame of een behoorlijke Tánte. Je hebt je naam zo'n eer gedaan!
In een storm in mijn leven liep deze kleine schat mijn leven in. Ze liep naast me, voor me, bij me, achter me, liefst OP me. Fel als ze was, beschermde ze mij met hand en (menig welgemeende en soms ook welgemeende) tand. Zij was een troost, een trouwe vriendin en bovenal in vele momenten eenvoudigweg vanzelfsprekend aanwezig. Gekscherend noemden we haar 'mijn satellietje' omdat ze mij haarfijn aanvoelde. Als ik verdrietig was of als ik me niet lekker voelde, legde ze haar kopje tegen me aan. En ze beet/blafte behoorlijk fel van zich af als er een 'onbetrouwbaar' sujet aan de deur stond. 'Don't touch my mom!'.
Een heel kleine witte/bruine/zwarte bolletje dat zo snel en wendbaar was als een hertje, werd langzaamaan prachtig grijs. Een sterk hondje, een karaktervol hondje, een hondje met Prinsessengedrag, net zoals het vrouwtje overigens. Een hondje waarvan ik zo veel hou, die ik zo dankbaar ben voor alle stappen die we samen hebben mogen zetten in dit leven.
In die ruim 16 jaar samen hebben we zo veel beleefd en geleefd en bovenal van elkaar genoten en van elkaar gehouden. Dankbaar dat jij in mijn leven bent.
Afscheid nemen, bestaat niet.
Sommige dingen in het leven zijn nu eenmaal nonnegotiable, my friend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten