Het einde brengt een begin

Ietwat bedremmeld kijkt ze de slaapkamer van haar moeder rond. Waar moet ze beginnen? De afgelopen weken heeft ze afscheid genomen van haar moeder. De band met haar moeder was diep, hartstochtelijk, intens. Haar moeder had een onstuimig, hartstochtelijk en wisselvallig karakter, waardoor het niet altijd even makkelijk was, maar er was altijd liefde, nog steeds. Terwijl ze stilletjes door de kamer loopt en de kledingkast opentrekt, trekken de laatste liefdevolle momenten met haar moeder aan haar voorbij. Ja, het was een sterke vrouw, levendig, onafhankelijk, eigenzinnig en ze stak haar mening niet onder stoelen of banken, ook niet voor de lieve vrede. Dat laatste was best wel eens handig geweest, mijmert Mariëtta.

Mariëtta laat met een liefkozend gebaar haar vingers glijden over de stapels keurig opgevouwen, gestreken kledingstukken en de hangertjes met jurken en bloesjes, die ze stuk voor stuk herkent. Onder in de kast staan met militaire precisie schoenen, slippers en slofjes naast elkaar. Naast haar vrijheidszin, zat er misschien ook een bijna dwangmatige netheid in haar moeder?

Met dezelfde praktische instelling als haar moeder, komt Mariëtta plotseling in beweging en verzamelt ze de inhoud van de kledingkast op het bed. Elk kledingstuk wordt uitgevouwen en keurig weer opgevouwen. Spontaan drukt ze een kus op de eerste blouse en bedankt ze het kledingstuk voor de trouwe 'dienst' die ze haar moeder heeft bewezen. Stuk voor stuk gaan de kledingstukken door haar handen en ze merkt pas dat ze huilt als ze met haar hand over haar natte wangen veegt. De tranen zijn een mengelmoes van pijnlijke en mooie herinnering, van afscheid, van liefde. Haar handen gaan gestaag door. Dit voelt zo kloppend. Alle spullen van haar moeder, die zij met liefde heeft gedragen en die haar moeder met zorg heeft behandeld, verdienen ook een laatste liefkozend bedankje en afscheid.

Met groeiend enthousiasme en vastberadenheid gaat Mariëtta nu systematisch door de kleding, de schoenen, de talloze shawls, kettingen, kleine hebbedingetjes en één voor één belanden ze nu op de stapels ter verdeling. Een buurvrouw, een buurjongen, de werkster, de masseuse, oude vrienden, een vluchteling, een goed doel. Mariëtta gaat door met de taak, waar ze zo tegenop zag en merkt al snel, dat het geen taak meer is, maar een uiting van dankbaarheid en liefde.

Dag na dag gaat Mariëtta naar het huis van haar moeder, dat leger en leger wordt. Vol toewijding zegent ze alles wat door haar handen komt en wenst het een goede reis. Doos na doos en meubelstuk na meubelstuk wordt opgehaald door dankbare mensen. Alles vindt een goede plek, een goede eigenaar of een fijne bestemming.

Het huis wordt kaler en de energie verandert. Als alles leeg is, kijkt Mariëtta met dankbaarheid en tevredenheid om zich heen. Het verdrietige afscheid, is als een begin geworden. Een begin voor de reis van haar moeder in de innerlijke werelden. Een frisse start van het huis om nieuwe bewoners te ontvangen. Een nieuw thuis voor alle spullen die andere eigenaren zullen omringen. Last but not least: een begin voor haarzelf.

Diep van binnen borrelt er een lach op. Ze werpt haar handen omhoog en dankt tot slot het huis, de trap, de deuren, de ramen, de kamers. Een laatste traan vermengt zich met haar glimlach en veroorzaakt in haar hart een bijna zoete pijn.

Resoluut draait ze voor de laatste keer de sleutel om. 

De cirkel is rond en het is goed.

Meer lezen over Stervensbegeleiding?