Karaoke

Een aantal leden van 'mijn' koor begon het jaar met een karaoke-avondje. Ik had die avond andere afspraken maar via de groepsapp kon ik achteraf volop meegenieten. De bekende meezingers kwamen voorbij en de nummers die we als koor zelf ook zingen, werden prachtig meerstemmig en vol enthousiasme uitgevoerd. Nou...je had erbij moeten zijn. Een van de koorleden schreef er zomaar een blog over.  

De ludieke opnames inspireerden onze dirigente dusdanig dat ze twee Amsterdamse liedjes in een nieuw jasje heeft gegoten. En zo verscheen 'Geef mij maar Amsterdam' en 'Bloed zweet en tranen' in onze dropbox. De vrolijke noten van 'Geef mij maar Amsterdam' met Willie Alberti in mijn herinnering, spreken mij - als Amterdamse - direct aan. Het lied van Hazes daarentegen is me w.e.r.k.e.l.i.j.k te veel. Er hangt een zwaarmoedige, depressieve, melancholische energie aan het lied, die mij eenvoudigweg (sneeuwvlokje als ik ben) fysiek pijn doet. Doe mij maar 'Leef!' het lied van André Hazes jr. Daar gaat een hele andere boodschap en dito energie vanuit.

Natuurlijk is er voor elk genre ruimte en in een koor beweeg je mee met wat er wordt aangeboden. Ons koor kent een breed aanbod en daar focus ik op. Dit lied is voor mij weer een spiegel, waar ik in mag kijken met al mijn kleinere en grotere ego voor- en afkeuren en neem de uitnodiging met beide handen aan om neutraal te blijven.

Hoe? Dat weet ik nog niet, want elke keer als ik de terugkerende tekst uitspreek 'Rot nu maar op' snijdt me deze door merg en been en veroorzaakt inderdaad bloed, zweet en tranen.

 

#Bewustwording #muziek #energie #vertrouwen

www.silent-touch.nl

De belofte van de winter

 'krak, krak, krak', klinkt het onder mijn voeten. De grond is bevroren op deze winterse ochtend in januari. Goed warm aangekleed, volg ik mijn hond die een paar meter voor me uit de weg 'wijst'. Onze Russische hond leeft extra op in de kou en ze huppelt bijna voor me uit. Ik geniet van de wandelingen op de vroege ochtend, vooral nu het bos in deze tijd van het jaar zo stil is.

De blaadjes en afgebroken takken vormen een dikke bruine beschermende laag op de grond en de bomen zien er wat kalig uit. Het blijft me verwonderen dat uit al die kaalte over een paar weken weer leven wordt geboren. Van onder het bladerdek zullen de sneeuwklokjes als eerste tevoorschijn schieten, al snel gevolgd door de stelen van de narcissen. En aan de nu kale takken van de bomen zullen weldra knoppen verschijnen, vol nieuw blad. 

Bijna on(op)gemerkt bereidt Moeder Aarde de geboorte van de lente voor. Ze vraagt er niets voor, ze heeft geen reclame nodig, zelfs geen instagramaccount. Gratis en voor niets. 

Ze leeft en wij leven door haar. Het idee dat de winter nieuw leven voor ons in petto heeft, voelt als een plechtige belofte.

En zo'n belofte, die tot ons allemaal spreekt in de stilte van de natuur, blijft me raken.

 

Geniet van de dag!

 

 

Silent Touch: bewustwording, verdieping & heling

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De spijker

De muren van onze huiskamer zijn heel lang (lees: ruim 18 jaar) leeg gebleven. Geen klok, geen schilderij, geen spijkertje in de muur. We kunnen eenvoudigweg niets passends vinden dat we beiden even mooi vinden of dat niet zou gaan vervelen. En toen, ineens kwam manlief met een hamer en een spijker. Hij maakte een gaatje en hing een foto op.  

Het is een foto van een sterrenhemel met op de voorgrond een mens, die zit op een rots. Tegen de donkerte van de avondlucht, waarin al die sterren schitteren, valt dat mensje in het niet. De foto doet ons eraan herinneren hoe groot het universum is en hoe nietig onze aarde is en de mens, nog vele malen nietiger.  

De foto van dat hele grote universum wakkert in mij tevens dat enorme gevoel van ontzag, dankbaarheid en overgave aan. 'Wow, wie ben ik?'. En zo heeft alles en iedereen zijn eigen plek; zijn eigen Kosmische tijd in vorm, in plaats, in trilling, frequentie. Daar kan het menselijke verstand niet bij, dat is grootser dan wij ooit zullen kunnen bevroeden. 

De foto sluit aan bij een deel van mijn ochtendgebed: 

Thank you God,  
Mother Earth, Father Sun,  
the moon, the stars, the heavens,  
the angels, the inner beings of light and love, 
For holding us in this perfect balance; 
for nurturing us, 
for taking care of us, 
for offering us shelter and protection, 
for feeding us and loving us. 
Thank you. 
Bless you. 

 

Onze muren zijn dus niet meer kaal, maar er prijkt een unieke foto, waar een mystieke energie vanuit gaat. Een beeld dat ons uitnodigt verder te zien. Een zicht, zo weids, dat we ons kunnen realiseren dat we weliswaar klein zijn, maar dat ieder een uniek plekje in het grote geheel heeft. Ons licht schijnt net als al die andere sterren in dat immense heelal. De foto nodigt uit tot vertrouwen, overgave en vrede.

Eigenlijk heeft mijn man niet alleen een spijker in de muur geslagen, maar bovenal de spijker op zijn kop.

Photo by Cristian Grigore