De muren van onze huiskamer zijn heel lang (lees: ruim 18 jaar) leeg gebleven. Geen klok, geen schilderij, geen spijkertje in de muur. We kunnen eenvoudigweg niets passends vinden dat we beiden even mooi vinden of dat niet zou gaan vervelen. En toen, ineens kwam manlief met een hamer en een spijker. Hij maakte een gaatje en hing een foto op.
Het is een foto van een sterrenhemel met op de voorgrond een mens, die zit op een rots. Tegen de donkerte van de avondlucht, waarin al die sterren schitteren, valt dat mensje in het niet. De foto doet ons eraan herinneren hoe groot het universum is en hoe nietig onze aarde is en de mens, nog vele malen nietiger.
De foto van dat hele grote universum wakkert in mij tevens dat enorme gevoel van ontzag, dankbaarheid en overgave aan. 'Wow, wie ben ik?'. En zo heeft alles en iedereen zijn eigen plek; zijn eigen Kosmische tijd in vorm, in plaats, in trilling, frequentie. Daar kan het menselijke verstand niet bij, dat is grootser dan wij ooit zullen kunnen bevroeden.
De foto sluit aan bij een deel van mijn ochtendgebed:
Mother Earth, Father Sun,
the moon, the stars, the heavens,
the angels, the inner beings of light and love,
For holding us in this perfect balance;
for nurturing us,
for taking care of us,
for offering us shelter and protection,
for feeding us and loving us.
Thank you.
Bless you.
Onze muren zijn dus niet meer kaal, maar er prijkt een unieke foto, waar een mystieke energie vanuit gaat. Een beeld dat ons uitnodigt verder te zien. Een zicht, zo weids, dat we ons kunnen realiseren dat we weliswaar klein zijn, maar dat ieder een uniek plekje in het grote geheel heeft. Ons licht schijnt net als al die andere sterren in dat immense heelal. De foto nodigt uit tot vertrouwen, overgave en vrede.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten