Regeltjes? Ja, voor een ander! - over rebellie in ons bos en een pleidooi voor een beetje liefde voor regels

Regeltjes, regeltjes, regeltjes. We willen ze, maar niet voor onszelf. In ons dorp, naast de grootste speeltuin van Europa (ja, echt!), ligt een wandelgebied dat een sprookje lijkt. Park en bos in één, waar honden los mogen rondsnuffelen en je in de winter rustig wandelt. In het voorjaar? Blije kinderen, schoolreisjes, begeleidende (groot)ouders. Een voetgangersparadijs, vrij van auto’s en fietsen. Rijkdom, toch?

Maar ergens ging het mis. Bakfietsen, e-bikes, zelfs brommers crossen nu over de paden. Verkeersborden? Onzichtbaar. Vriendelijk vragen om buiten te parkeren? Stilte, een snauw, of: “Dat bord met een rode rand betekent toch dat je wél mag fietsen?” Echt? “Doe effe normaal, het is maar een fiets!” zei iemand. Tja, tien bakfietsen op een smal pad? Geen pretje.

Landschap Noord-Holland probeerde het. Extra borden: “Fietsen verboden!” Noppes. Toen kwam er een boomstam als hek, met ruimte om erlangs te lopen. (het zal weer wat gekost hebben, misschien zelfs gemeenschapsgeld?) Wat doen de regelrebellen? Ze slepen die stam aan de kant! Wie doet dat nou?

Wat is dat toch met ons? We willen regels als het ons uitkomt, maar lappen ze aan onze laars zodra ze ons feestje verstoren. Zien we niet dat we onze eigen wereld maken? Dat simpele regels – geen fietsen, vuilnis in de bak, boomstammen laten liggen – er zijn om dit unieke stukje natuur netjes en veilig te houden? Voor kinderen die spelen, wandelaars die genieten, honden die rondsnuffelen en de natuur die blijft. Want eerlijk: als dit een bakfietsracebaan wordt, komen er strengere regels. En wat schieten we daar mee op?

Dus, deal? Respecteer gewoon de regels. Parkeer die fiets buiten. Laat die boomstam liggen. Dan blijft ons bos een sprookje, geen racebaan.