‘Mam, je hebt nu officieel een empty nest.’
Het klopt. Ook al zijn de kinderen allang uitgevlogen, er waren altijd nog honden. Eerst drie, toen twee, en heel lang nog één: onze Russische prinses. Na 38 jaar moederlijke zorgen en ongeveer 23 jaar hondenzorgen is ons huis nu écht leeg. En niet alleen het huis – ík voel me leeg. Ik mis gewoon mijn kameraadje. Een gevoel van doelloosheid bekruipt me, een zachte zinloosheid die diep snijdt.
Of ik nu de kaasschaaf pak, opsta, de bel hoor, mijn schoenen aantrek of mijn jas pak… telkens verwacht ik een natte neus en die verwachtingsvolle blik: ‘Krijg ik iets lekkers?’ of ‘Gaan we wandelen?’. En dan nu..niets.
De laatste dag dat ze bij ons was, was mooi. Fijne wandelingen, gezelligheid van bezoek, lekker eten, een rustige avond aan onze voeten. Totdat ze plotseling opstond, wankelde en in elkaar zakte. Ze kon niets meer. Helemaal niets meer.
Na een rit naar het dierenziekenhuis werd duidelijk: we konden en wilden haar niet laten lijden. Na een vol en liefdevol leven is onze grote harige vriendin in onze armen overleden. Thuis lag ze in haar mandje, alsof ze sliep. Het afscheid was zacht, liefdevol en dankbaarheid overheerste.
De leegte in huis overvalt me. In haar mand brandt een kaarsje, symbool voor het licht dat ze is. Manlief zuigt de laatste haren op en zet haar voerbak uit het zicht.
Ik ga naar buiten. Wandelen. Wandelen. Wandelen. Zonder riem, zonder poepzakje, zonder hondensnoepjes.
Dag, lieve hond. Wat hebben we van je genoten. Wat een geweldige, stabiele, vriendelijke, stoere hond was je. Wat was je mooi — met je krulstaart, je puntoren, je gekke sprongen en je eindeloze zwerftochten, totdat we je maar een tracker om deden.
Dank je voor het geduld dat je ons hebt geleerd. Voor de onvoorwaardelijkheid die je in ons wakker hebt gemaakt. Voor je liefde, je trouw, je haren, het geluid van je pootjes op het parket en de eeuwige afdruk van jouw hart in het onze.
Geboren worden, sterven — het hoort bij het leven. Vreugde bij een pril geluk, rouw bij een afscheid. En ieder beleeft dit op zijn of haar eigen manier.
Rouwen om een dier betekent voor mij rouwen om het gemis van een levendigheid die altijd dichtbij was. Een hond vraagt niets, oordeelt niet, altijd blij ons te zien, altijd wachtend op onze aandacht. Onvoorwaardelijke liefde.
En als dat wegvalt, lijkt het dagelijks leven leeg. Maar in die leegte blijft iets bestaan — een zachte aanwezigheid, voelbaar in herinneringen, in gewoontes, in de liefde zelf. Mijn hart is nu een beetje beurs, maar ik ken haar veerkracht en ik weet: Liefde sterft niet. Ze verandert alleen van vorm.
En ja, zoals mijn dochter zei: een empty nest — maar bovenal een vervuld hart.
met dank aan Stichting My Martin. en Dierencrematorium Beverwijk
Heb je zelf een vraag over rouwen of verlies? Kijk hier 💗
Geen opmerkingen:
Een reactie posten