📱 De telefoon en de stilte

De telefoon. Het blijft een uitdaging om dat kleine apparaat te negeren. Toch doe ik het. Het lukt niet altijd, maar steeds vaker. Ik heb inmiddels genoeg gelezen over de verslavende werking ervan en zie met lede ogen aan wat het met ons mensenkinderen doet.

’s Ochtends scrol ik wat langs de officiële nieuwssites, om me daarna stilletjes te verkneuteren over wat dieren- of muziekfilmpjes op Instagram. Daarna gaat de telefoon op stil. Een bereikbaarheidstool, meer niet.

Onlangs sprak ik met een jonge vrouw, begin twintig. Ze vertelde hoe ze geen moment stil kan zitten, hoe ze zich dan meteen gek verveelt. Alleen op de bank zitten, gewoon zijn met zichzelf — het is voor haar haast ondenkbaar en onverdraaglijk. De stilte kent ze niet. Ze vult elk vrij moment met podcasts of haar favoriete muziek. Zelfs als ze sport, of in de tuin werkt.

Hier vonden we elkaar en waren het erover eens dat werken in de tuin heerlijk is. Voorzichtig opper ik: ‘probeer eens zonder telefoon, de volgende keer in de tuin?’. Ze keek me aan of ik een geweldig leuke grap maakte. ‘Serieus? Gewoon…zonder iets?’.

Ik vertelde haar hoe ik kan genieten van de geur van aarde, het wroeten met mijn handen in de grond, het gezang van vogels of simpelweg de wind. Ze schudde haar hoofd. ‘Nee’, dat zou haar alleen maar vervelen. En toen ik zei dat ik me nooit verveel, dat stilte voor mij niet leeg of eng is, maar juist vol en rijk, keek ze me aan alsof ze water zag branden.

"Ik word gewoon gek van mijn gedachten," zei ze, "en dan helpt muziek of een stem in m’n oor."

Natuurlijk. Ieder z’n weg. Elke verandering en/of innovatie begint met weerstand en daar wil ik me dan ook bewust verre van houden. Tenslotte maak ik graag en dankbaar gebruik van de wereld die de smartphone heeft geopend: meer bereikbaarheid, meer informatie, meer verbinding, binnen handbereik!

Maar ergens moest ik denken aan Toon Hermans. Lang vóór het tijdperk van de smartphone schreef hij al over ‘de bête beeldbuis’ en ‘de domme telefoon’.

Toon wist toen al wat we nu nog maar mondjesmaat durven toegeven: dat we soms verder van de wereld raken, juist door alles wat ons moet verbinden.

Boterbloem
Hoe komt het dat de boterbloem in ’t gras
Me luchtig wenkt,
Dat komt omdat we dichter bij elkaar staan
Dan je denkt,
Veel dichter bij de wei, de boom, de plant en
Al het schoon
Dan bij die bête beeldbuis en die domme telefoon.

 

Meer over bewustwording? Klik hier!

📱 The Phone and the Silence

The phone. It's still a challenge to ignore that little device. And yet, I do. Not always, but more and more often. I've read enough about its addictive nature, and I watch with dismay what it's doing to us human beings.

In the morning, I sometimes scroll briefly through official news sites, then quietly delight in a stream of animal or music videos on Instagram. After that, the phone goes on silent. A tool for being reachable, nothing more.

Recently, I spoke with a young woman in her early twenties. She told me she can't sit still for a moment—she immediately gets bored out of her mind. Just sitting on the couch, simply being with herself, is almost unthinkable and unbearable for her. Silence is foreign to her. She fills every free moment with podcasts or favourite music. Even while exercising or gardening.

We found common ground in that last bit—gardening. That, we agreed, is wonderful. Gently, I suggested: "Why not try gardening without your phone, next time?" She looked at me as if I was making a hilarious joke. "Seriously? Just... without anything?"

I told her how I love the scent of earth, the feeling of digging my hands into the soil, the birdsong, or simply the wind. She shook her head. "No," that would just bore her. And when I said I never get bored, that silence isn't empty or scary to me but full and rich, she looked at me like she'd seen a ghost.

"I just go crazy from my own thoughts," she said, "and that's why I need music or a voice in my ear."

Of course. Everyone has their own path. Every change or innovation begins with resistance and that’s precisely what I consciously try to stay away from. After all, I gratefully make use of the world the smartphone has opened up: more accessibility, more information, more connection, simply at our fingertips.

But somehow, I thought of Toon Hermans. Long before the age of smartphones, he wrote about "the dumb screen" and "the stupid telephone."

Toon already knew what we're only slowly beginning to admit: that we sometimes drift further away from the world, precisely because of all the things that are supposed to connect us.

Buttercup
How is it that the buttercup in the grass
Waves to me so lightly,
It’s because we stand much closer
Than you might think,
Much closer to the meadow, the tree, the plant and
All things bright
Than to that dumb screen and that stupid phone.

Een groot hart ♥️en een naakt hoofd 🐌

We lopen door het bos. De hond, mijn kleinzoon en ik. Hij kletst als een kletsmajoor. Over zijn schoenen, over de regen, over de hond, zijn mama, zijn broertje, zijn papa, zijn huis en over de diertjes in het bos. Toevallig zien we én een hertje én een eekhoorn. We kunnen ons geluk niet op.

We tellen wel acht naaktslakken en maar liefst zes van die witte slakken met een heel groot huisje op hun rug, die we behoedzaam verplaatsen naar de zijkant van het wandelpad. We willen tenslotte niet dat ze worden platgewalst onder de voeten van wandelaars of de tractor van de boswachter.

Vol trots vertelt hij dan over de naaktslak die hij vorige week vond in het kinderdagverblijf. De slak mocht van de juf mee naar binnen en in een bakje. In het bakje kwamen dan ook blaadjes en takjes, want ‘anders is het zo zielig voor de naaktslak,’ legt mijn kleinzoon uit. ‘
En weet je hoe de slak heet?’, vraagt hij opgetogen. En voordat ik kan antwoorden, zegt hij: 
‘OpaHerman, want die is ook naakt op zijn hoofd.’
Ik gniffel en zeg dat opa dat vast heel erg leuk zal vinden.

Dan zakt hij door zijn knietjes en begint met de grootste zorg een huisje te maken voor een pissebed. Hij schikt takjes en blaadjes eromheen en kijkt me aan met zijn serieuze peutergezichtje:
‘OmaLin, ik zorg heel goed voor de diertjes, hè?’, zegt hij vol trots.

Dan, terwijl hij nog even kijkt naar het resultaat van zijn noeste arbeid:
'Nu heeft hij ook een bedje. Net als ik.’

 
En ik denk: zo klein en zo groot van hart.

 

 

Hier en Nu Coaching

Het T-shirt, de hitte en het hondenvoer

De afgelopen dagen dreigt Nederland ten onder te gaan aan een hittegolf, gevolgd door onweersbuien en hevige regenval. Code Oranje. Binnenblijven en deuren dicht lijkt de enige redding. Maar ja… het hondenvoer is op, dus waag ik me – met gevaar voor eigen leven – vanuit mijn vakantieverblijf in Friesland aan een overlevingstocht naar de plaatselijke dierenwinkel.

Survivalkit mee: flesje water, zonnebril, zonnehoed, zonnebrandcrème, slippers.

Zonder gekheid nu:
Het heeft niets met de hitte te maken, maar ik vergeet altijd een tasje mee te nemen als ik boodschappen doe. En ook nu weer met als gevolg dat ik met een grote zak hondenvoer, allerhande snacks en onmisbare knaagstokjes bovenop elkaar gestapeld tot onder mijn kin naar mijn auto balanceer.

Precies op dat moment wordt mijn blik gevangen door een prachtig symbool op het T-shirt van een dame die me tegemoetkomt.

‘Wow, wat draagt u daar een prachtig hart!’, zeg ik spontaan als we elkaar passeren.

De dame stopt met een grote glimlach, duidelijk ongehaast en kennelijk meer dan bereid tot een klein praatje – code oranje ten spijt. Haar ogen stralen als ze vol enthousiasme vertelt dat het logo op haar borst het symbool is van een hedendaagse mysticus uit Australië. Ze wijst op het liggende lemniscaat dat overgaat in de lijn van het hart. Een eenvoudig, maar alleszeggend beeld.

Ze vertelt verder over de prachtige boodschap van deze spirituele leraar – over de onderlinge verbondenheid van al het leven en over de inspirerende boeken die hij heeft geschreven. Hij nodigt anderen uit tot een diepere laag van bewustzijn. Ze spreekt met warmte over hem en haar enthousiasme te zien en te horen, doet me goed.

Dan zegt ze dat dit inmiddels haar tweede T-shirt is, nadat het vorige versleten was.
‘Helaas is dit exemplaar me veel te groot’ vindt ze en ze plukt demonstratief aan het shirt. Het valt mij nogal mee en samen grappen we dat een hart toch nooit groot genoeg kan zijn.

Inmiddels heb ik het hondenvoer op de grond gezet en er ontvouwt zich een rijk gesprek. Mijn belangstelling is zéker gewekt en het duurt dan ook niet lang voordat de dame de naam van deze spirituele leraar secuur voor mij spelt. Terwijl ik hem op mijn telefoon opzoek, wacht ze geduldig om zeker te weten dat ik de juiste Michael J. Roads heb gevonden.

Als we afscheid nemen, kijkt ze me indringend aan en zegt dan:
‘Weet je: het is echt de hoogste tijd dat we ons meer bewust worden. En dat moeten we werkelijk zélf doen – niemand anders gaat dat voor ons doen!’

Wijze woorden van een vrouw die haar hart laat spreken.

Terwijl ik – met het zweet op mijn bovenlip – de knaagstokjes en hondenbrokken weer tot een wankele toren stapel, merk ik stilletjes op:

 De echte storm raast van binnen. Dáár vinden we de ware Code Oranje!

 

Meer over bewustwording?

 

 

Mission: Accomplished!

Stipt om 17:45 uur zwaai ik enthousiast de deur open van de zaal waar ons koor vanavond zal optreden. Verwachtingsvol kijk ik rond – maar zie alleen onze dirigente. Dan weet ik het al: er is iets mis.
‘Ben jij niet een beetje te vroeg?’, vraagt ze vriendelijk. En ja hoor, in de drukte van mijn dagelijks leven heb ik over het hoofd gezien dat een andere groep om 17:45 uur voor de generale moest zijn en mijn groep pas om 19:00 uur.

In een flits overweeg ik wat ik met dat onverwachte anderhalf uur zal doen. De beste optie is Heerlijk Helder Heineken: een koud biertje en bitterballen op een zonovergoten Haarlems terras. Mijn in de buurt wonende zoon vindt het ook een U.I.T.S.T.E.K.E.N.D. plan. En zo zitten we even later samen te keuvelen, knagen en knabbelen in het avondzonnetje. Voor mij een 0.0’tje – een klein geluksmoment.

Rond 19:00 uur kom ik misschien een tikkeltje gehaast binnen voor de generale repetitie. Iedereen is er.
Ik voel wat spanning. In de aanloop naar het concert liepen de repetities niet helemaal vlekkeloos. De juiste tekst, de juiste timing, een pasje hier en daar – het bleek een flinke uitdaging.

Elke song wordt tijdens een optreden ingeleid door een koorlid, soms met een persoonlijke anekdote erbij. Dat maakt het zo bijzonder. Je leert je medezangers van een andere kant kennen en het publiek knikt vaak in herkenning. Een verhaal of lied kan zomaar iets bij je losmaken.

Zo gaf Bright Eyes van Rondé mij onverwacht een boost. Tijdens het oefenen werd er iets in mij wakker – een kracht, een frisheid. Plotseling keek ik met heldere ogen naar een oud probleem waar ik maar geen besluit over kon nemen. Alsof ik ineens wist wat er nodig was.

Dat is wat muziek doet. Het raakt je. Het opent, troost, bevrijdt. Of je nu verdrietig bent of vrolijk, klein of groots – er is altijd een lied dat past.

Onze dirigente koos prachtige nummers. Liedjes die je uitnodigen om dicht bij jezelf te blijven, ook als het leven even wiebelt. Ze geven vertrouwen dat het weer lichter wordt:

Rob de Nijs zingt over ons herkenbare Bange én sterke hart. 
Cyndi Lauper belooft ons Time after time op te vangen. 
Kenny D. verzekert ons: Jij bent de liefde. 
Oleta Adams opent een Window of Hope voor ons allemaal
Mylou Frencken vraagt zachtjes: Kun jij me dragen?
En dan is er mijn favoriet van Rondé: Bright Eyes. 
Een lied dat aanmoedigt te kijken met ogen die geworteld zijn in je hart. Wat een verschil is dat.

Uiteindelijk was ik niet te vroeg, maar precies op tijd – voor een biertje, bitterballen en een fijn gesprek met mijn zoon. En gelukkig had tijdens het concert iedereen de juiste tekst, op het juiste moment en het bijpassende pasje.

Zonder verdere woorden:
Mission: Accomplished.

 

 

Wat is een schaduw?

Iets wat we zien, maar nooit kunnen aanraken. Een schaduw laat zich niet vangen, maar vanochtend ervoer ik een klein moment van verwondering, dat zich gelukkig wél liet vangen in een klein gedichtje:

Schaduw

De schaduw danst voor mij uit
in kleine, lichte stappen.
Ze laat zich niet vangen,
niet aanraken.
Onvoorspelbaar -
en zomaar ineens verdwenen.

Ze laat niets achter:
geen afdruk, geen indruk,
geen geur of energie.
Geen zwerfafval, geen prullaria,
geen boze bui,
geen blij gevoel.
Alleen een foto
laat zien dat ze er was.

Verwonderd staar ik naar de zwarte vlek en fluister in stilte:
wie ben je, waar ben je,
wat kom je doen?
Ben je een illusie,
of ben je echt —
een speling van donker en licht,
een projectie van mijn eigen ogen?

Met de zon in mijn rug
loop ik verder.
Mijn hand steek ik op
en mijn schaduw
groet in stilte terug.

Reflecterend op het moment, vraag ik me af: misschien is het de schaduw zelf die iets van ons laat zien — iets wat alleen zichtbaar wordt als het licht erop valt.
Waar in ons leven valt het licht zó, dat we iets nieuws kunnen ontdekken?
En durven we dat dan ook werkelijk te zien - en te volgen?
Misschien begint daar iets nieuws?

 

Meer over bewustwording? Klik hier!

 

What is True? An Invitation to Wonder

“What is true?” It seems like a simple question, but when I truly let it sink in, it opens a space of boundless wonder. It’s not just a question about truth in facts, but an invitation to feel: where is it true, in what space, in what dimension of time and existence? Let me share a recent experience that made this question resonate within me, hoping it might inspire you to explore it too.

A few weeks ago, friends stayed with us: an old childhood friend of my partner and his wife. They were new to the world of Gayatri mantra, but I invited them to the monthly gathering I host. What followed was a quiet, powerful experience. One of them described how the mantra initially met resistance, but then flowed through their body, emotions, and mind, ultimately revealing a profound strength. The other spoke of an explosion of light and consciousness, an expansion that felt almost tangible. Their words, so different yet so sincere, touched me deeply. Though their eyes, I saw anew the power of Gayatri mantra and, with it, 'what is true' in its working.

Afterward, in a brief embrace with one of them, something extraordinary happened. As we stood there, I experienced a truth that words can hardly capture: There is No Body. It wasn’t a concept or an idea, but a direct experience of 'what is true', a moment where the boundaries of ‘you’ and ‘I’ dissolved into a silent, clear presence. We looked at each other, smiled, and went on to drink coffee – because life always flows on, doesn’t it?

That afternoon, exhausted, I took a nap, and something occurred that deepened this question even further. In a state between sleeping and waking, I felt my body as something entirely outside of me, yet simultaneously wholly mine, within me. I couldn’t move, couldn’t open my eyes, but I was fully awake. It wasn’t a dream, but a vivid presence – here, now. And yet, it went beyond that. The question “What is true?” began to resonate within me, not merely as a search for truth in my body or mind, but as an invitation to something far deeper: an expansion in time and space, a sense of unity where the question itself becomes a gateway to something I can’t even name or describe.

For me, “What is true?” is a question without an answer, and yet it carries an answer within itself. It offers an expansion that breaks through boundaries, where love wells up.

Perhaps you’ll find a moment today to ask yourself: What is true? Not to pin it down, but to let the question resound, to let it settle in your heart. To embark on an exploration, opening yourself to the space where time and boundaries fade. Maybe you’ll find it in a quiet moment, in an embrace, or in the simplicity of a cup of coffee.

The beauty lies, ultimately, not in finding the answer, but in daring to ask the question.

 

 

Wat is waar? Een uitnodiging tot verwondering

“Wat is waar?” Het lijkt een simpele vraag, maar als ik hem echt toelaat, opent hij een ruimte van grenzeloze verwondering. 

Het is niet alleen een vraag naar waarheid in feiten, maar een uitnodiging om te voelen: waar is het waar, in welke ruimte, in welke dimensie van tijd en bestaan? Laat me een recente ervaring delen die deze vraag in mij liet resoneren en misschien inspireert het je om op onderzoek te gaan?

Een paar weken geleden logeerden vrienden bij ons: een oude jeugdvriend van mijn partner en zijn vrouw. Ze waren nieuw in de wereld van Gayatri-mantra, maar ik nodigde ze uit voor de maandelijkse bijeenkomst die ik organiseer. Wat volgde was een stille, krachtige ervaring. Een van hen beschreef hoe de mantra aanvankelijk weerstand opriep, maar vervolgens door lichaam, emoties en geest trok, om uiteindelijk een diepe kracht te onthullen. De ander sprak over een explosie van licht en bewustzijn, een expansie die bijna tastbaar was. Hun woorden, zo verschillend maar zo oprecht, raakten mij diep. Door hun ogen zag ik opnieuw de kracht van Gayatri-mantra en daarmee 'wat waar is' in de werking daarvan.

Na afloop, in een korte omhelzing met een van hen, gebeurde er iets bijzonders. Terwijl we daar stonden, ervoer ik een waarheid die woorden bijna niet kunnen vangen: There is No Body. Het was geen concept, geen idee, maar een directe ervaring van 'wat waar is', grenzeloosheid, een moment waarin de grenzen van ‘jij’ en ‘ik’ oplosten in een stille, heldere aanwezigheid. We keken elkaar aan, glimlachten en gingen verder met koffie drinken – want het leven stroomt altijd door, nietwaar?

Die middag, terwijl ik uitgeput een dutje deed, gebeurde er iets wat deze vraag nog verder verdiepte. In een staat tussen slapen en waken, voelde ik mijn lichaam als iets dat volledig buiten mij was en tegelijkertijd volledig van mij, in mij. Ik kon niet bewegen, mijn ogen niet openen, maar ik was klaarwakker. Het was geen droom, maar een heldere aanwezigheid – hier, nu. En toch ging het verder dan dat. De vraag “Wat is waar?” begon in mij te resoneren, niet alleen als een zoektocht naar waarheid in mijn lichaam of geest, maar als een uitnodiging tot iets veel diepers: een expansie in tijd en ruimte, een gevoel van eenheid waarin de vraag zelf een poort wordt naar iets dat ik niet eens een naam kan geven of kan omschrijven.

Voor mij is “Wat is waar?” een vraag zonder antwoord én tegelijkertijd draagt de vraag een antwoord in zichzelf. Het biedt een expansie, die grenzen doorbreekt, waarin liefde opborrelt.

Misschien vind je een moment vandaag om jezelf deze vraag eens te stellen: ‘wat is waar?’. En vooral niet om het vast te pinnen, maar meer om de vraag te laten klinken, te laten vallen in je hart. Om op onderzoek uit te gaan, jezelf open te stellen voor de ruimte waar tijd en grenzen vervagen. Misschien vind je het in een stil moment, in een omhelzing, of in de eenvoud van een kop koffie.

De schoonheid ligt uiteindelijk niet in het vinden van hét antwoord, maar in het durven stellen van de vraag. 

 

 

Meer over mediteren, bewustwording, mantra?