Moederdag en de liefde blijft

Stil. Dat is wat ik voel. De aanblik van een Moederdag advertentie in de parfumerie bij ons in de dorpsstraat raakt iets in me. 

Een mooie bos bloemen, een gezellig uitstapje, een kleine attentie – dat was genoeg. Niets overdreven. En als we er een keer niet waren, was dat ook goed. En nu. Nu is moeder er niet meer. Tweeënzestig jaar van mijn leven was ze hier en minstens zevenenvijftig keer heb ik haar bewust extra aandacht gegeven. Met liefde.

Sinds haar overlijden ervaar ik geen gevoelens van gemis maar vooral een stille warmte van liefde. Er is een golf van liefde, dankbaarheid, compassie, vriendschap en bovenal een diepe vrede. En toch, vandaag, overvalt die ene traan me. Ik laat hem komen. Hij is welkom. Hij valt op een bed van liefde – de liefde die beschikbaar is en de liefde die ik met mijn moeder deelde. Die is tastbaar.

Steeds dieper besef ik dat alles vergankelijk is: onze gehechtheden, onze gedachten, onze emoties. Alles vervaagt, maar liefde blijft.

Wat ben ik dankbaar dat ik mijn moeder heb mogen leren kennen, dat ik van haar heb mogen leren, heb mogen liefhebben en eren.

Deze eerste Moederdag zonder haar voelt anders en toch hetzelfde. Niets is veranderd en tegelijk is alles veranderd. Vanuit mijn hart dank ik haar. En ook hen die als moeders voor mij zijn of zijn geweest. Ik dank de Grote Moeder, mijn dochters, mijn zonen voor wie ik op mijn beurt weer moeder mag zijn.

Moederdag. Meer dan reclame en geschenken. Een diep besef van leven. Een geschenk in zichzelf. Het is een stille herinnering dat liefde altijd voortleeft. In ons, door ons. 

Voor iedereen die een moeder mist: laat die traan rollen, als hij komt. Hij valt op een bed van liefde. En die liefde blijft.

 

www.silent-touch.nl

 

 

Regeltjes? Ja, voor een ander! - over rebellie in ons bos en een pleidooi voor een beetje liefde voor regels

Regeltjes, regeltjes, regeltjes. We willen ze, maar niet voor onszelf. In ons dorp, naast de grootste speeltuin van Europa (ja, echt!), ligt een wandelgebied dat een sprookje lijkt. Park en bos in één, waar honden los mogen rondsnuffelen en je in de winter rustig wandelt. In het voorjaar? Blije kinderen, schoolreisjes, begeleidende (groot)ouders. Een voetgangersparadijs, vrij van auto’s en fietsen. Rijkdom, toch?

Maar ergens ging het mis. Bakfietsen, e-bikes, zelfs brommers crossen nu over de paden. Verkeersborden? Onzichtbaar. Vriendelijk vragen om buiten te parkeren? Stilte, een snauw, of: “Dat bord met een rode rand betekent toch dat je wél mag fietsen?” Echt? “Doe effe normaal, het is maar een fiets!” zei iemand. Tja, tien bakfietsen op een smal pad? Geen pretje.

Landschap Noord-Holland probeerde het. Extra borden: “Fietsen verboden!” Noppes. Toen kwam er een boomstam als hek, met ruimte om erlangs te lopen. (het zal weer wat gekost hebben, misschien zelfs gemeenschapsgeld?) Wat doen de regelrebellen? Ze slepen die stam aan de kant! Wie doet dat nou?

Wat is dat toch met ons? We willen regels als het ons uitkomt, maar lappen ze aan onze laars zodra ze ons feestje verstoren. Zien we niet dat we onze eigen wereld maken? Dat simpele regels – geen fietsen, vuilnis in de bak, boomstammen laten liggen – er zijn om dit unieke stukje natuur netjes en veilig te houden? Voor kinderen die spelen, wandelaars die genieten, honden die rondsnuffelen en de natuur die blijft. Want eerlijk: als dit een bakfietsracebaan wordt, komen er strengere regels. En wat schieten we daar mee op?

Dus, deal? Respecteer gewoon de regels. Parkeer die fiets buiten. Laat die boomstam liggen. Dan blijft ons bos een sprookje, geen racebaan.