EHBO blijft leren: De regels die je niet kunt bijhouden (maar wel moet kennen) deel 3

In mijn vorige blog had ik het al over hoe we nare beelden het liefst blokkeren en dat vermoeidheid tijdens EHBO-herhalingen al snel toeslaat. Toch is het essentieel om op de hoogte te blijven, want wat mij altijd weer opvalt, is hoe vaak het Oranje Kruis de richtlijnen aanpast. Soms lijkt het alsof ze dat trainingsboekje blijven herschrijven om het spannend te houden of ook om het boekje verkoopbaar te houden? (of ben ik dan te achterdochtig?) Hoe dan ook: Hopeloos, maar wij EHBO’ers en BHV’ers bewegen geduldig (of lijdzaam?) mee. Wat voorbeelden:

De Heimlich die geen Hiemlich meer mag heten: Wat ooit de Heimlich-greep heette, heet nu ‘buikcompressie’. Bekend klinkt het niet, prettig al helemaal niet.

Verbranding: Eerst kleding uit, toen weer aan, en nu: uit… tenzij het niet kan. En koelen? Geen ijswater meer, maar lauw stromend water in de kortste route (wat dat ook moge zijn)

Bloedingen en flauwte: Vroeger hielden we het gewonde deel omhoog; nu direct druk en een verband. Bij flauwte geen hoofd tussen de knieën meer, maar benen omhoog.

Bloedneus: Eerst hoofd in de nek; nu kin naar beneden, dichtknijpen en soms snuiten, afhankelijk van de oorzaak.

Zondagsarmpje: Dit letsel, vaak door een onverwachte ruk aan de arm, treft vooral kinderen van 1 tot 4 jaar. De naam stamt van de tijd dat het vooral op zondagen gebeurde, als vaders thuis was, maar dat letsel is inmiddels niet meer aan de zondag voorbehouden.

Verstikking: Pannenkoeken zijn gevaarlijker dan ze lijken. Opgerold in de mond, uitgerold in de keel. En zo'n 'slang' slik je gewoon niet of niet makkelijk weg. Opletten geblazen dus.

En de lijst van veranderende voorschriften en handelingen is eindeloos. EHBO verlenen is dus een lerend en ontwikkelend proces en bij de les blijven is dus letterlijk van levensbelang. Overigens is indutten of wegdromen in zo’n training ook niet zonder risico, want voordat je het weet, wordt het aangezien voor een flauwte of erger en geloof me…ik maak geen grapje…en beland je zonder omwegen op de grond als oefenmateriaal.

En ijverig als ik ben: Ik heb inmiddels al heel wat kladblaadjes volgeschreven met telkens nieuwe instructies. Of ik ooit een boek ga schrijven over al die veranderende richtlijnen? Ik dacht het niet. Ik hou het maar bij deze éne blog en ik hoop stiekem dat mijn grootste redding een aai over een bol of een gevulde koek blijft.

vorige blog lezen?

Waarom een EHBO-training altijd ongemakkelijk blijft (maar zo belangrijk is) deel 2

Het blijft ‘dodelijk’ vermoeiend. Die jaarlijkse BHV en EHBO herhaling. Dit soort dagen beginnen sowieso voor mij al op een te vroeg tijdstip en om 10.30 uur wordt het voor mij een kwestie van ‘overleven’ naar de lunchpauze. Dat geeft je misschien weinig vertrouwen in mijn reanimatie-kwaliteiten, maar het stelt misschien gerust: ik ben niet de enige. Mijn medecursisten zie ik gapen, wegzakken en te vaak op hun horloge kijken. En dat zegt helemaal niets over de kwaliteit van de instructeurs, want dat zijn gedreven, enthousiaste professionals. Waar het wel aan ligt?

Misschien is het een natuurlijke reflex? Zodra we verhalen horen over een metaalsplinter in een oog, een open botbreuk of een doorboord ledemaat, blokkeren we. Een binnen strompelende lotus wordt gered van allerhande angstaanjagende letsels. Denk bijvoorbeeld aan een hersenbloeding, oververhitting, diepe snijwond of hartfalen tot aan hartstilstand toe. Dat roept eerder een ‘hoe kom ik hier weg’ gevoel op, dan: ‘wat spannend, hier spring ik op af’. En toch doen we dat: we springen erop af, de één wat enthousiaster dan de ander, maar we redden de lotus vaak van een gewisse dood.

We gruwelen bij alle bloederige voorbeelden van de instructeur en willen het liefst naar de kantine voor koffie en een gevulde koek. Je wil dit soort situaties eenvoudigweg niet meemaken. Je wilt ze niet eens bedenken. Maar ja, het is een noodzakelijk kwaad, deze training en ik leer elke keer weer bij.

Aan het einde van deze dag voel ik me toch weer voldaan. Want hoe ongemakkelijk het ook voelt om telkens weer met bloederige scenario’s en doemvoorbeelden te worden geconfronteerd, ik weet één ding zeker: als het erop aankomt, ben ik blij dat ik die gevulde koek even heb laten wachten.

wordt vervolgd

deel 1 lezen? over die pet, die ons allemaal past?

Running dinner: Smaken verschillen, Buren Verbinden

Wij wonen in een hofje. In dat hofje staan veel huizen en in die huizen wonen mensen.

Mensen met wensen, ideeën, plannen, overtuigingen, gevoelens. Mensen met drukke of minder drukke banen en ook een paar die al met pensioen zijn. Mensen met gezinnen, met honden, met katten. Mensen met politieke voorkeuren, gewoontes, eigenaardigheden, angsten en verlangens.

Sommigen hebben zorgen over gezondheid, een kind of een ouder. Anderen over financiën, hun bedrijf of over een buur met wie het contact wat stroever verloopt.

Allemaal mensen die elkaar in het dagelijks leven groeten met een glimlach en een zwaai.

Totdat een buurtgenoot een idee oppert: een running dinner. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik het woord even moest googelen – tot mijn opluchting bleken sportschoenen niet verplicht. Het concept? Voor elke gang schuif je aan in een ander huis, waar je telkens andere buren ontmoet. Eten, gezelligheid en elkaar wat beter leren kennen in één avond: een recept dat ik wel aandurfde.

Zo kwam het dat we gisteren door ons hofje renden – of nou ja, wandelden – van huiskamer naar huiskamer. Bij elke gang werden we verwend met een heerlijke maaltijd en nieuwe gesprekken. Een beetje als "gluren bij de buren", maar dan in de culinaire-uitvoering.

Vandaag wonen we nog steeds in hetzelfde hofje met dezelfde mensen. Maar het voelt net een tikkeltje anders. De buitenkant kwam even naar binnen en met elkaar proefden we iets veel belangrijkers dan het eten: het gevoel van verbondenheid. En laten we eerlijk zijn, dát was de meest smaakvolle gang van de avond.