Vriendschap volgens de Dikke Van Dale

Daar zitten we dan, mijn vriendin en ik. Gewoon aan de koffie, zoals we zo vaak samen hebben gezeten.

We kennen elkaar via onze kinderen en over de jaren heen, hebben we van alles meegemaakt en gedeeld. Het is zéker zo dat we van binnen verschillend zijn, maar aan de buitenkant lijken we absoluut op elkaar. We worden wel eens als zusters aangezien, zoals onze kinderen wel eens voor broers worden aangezien. Grappig, zoals we soms dezelfde dingen of kleuren dragen, zonder dat we dat van elkaar weten. Dat heeft wel eens voor wat hilariteit gezorgd. Ook vanochtend was het bingo: spontaan fietste ik in mijn hemelsblauwe jurk even bij haar aan en daar stond ze in de tuindeur, eveneens in haar hemelsblauwe jurk. Ik moet er stilletjes om glimlachen.

Ik ben in eens nieuwsgierig naar het woord 'vriendschap'. Vriendschap is zoiets unieks, heel persoonlijks en eigens. Zou je vriendschap eigenlijk in woorden kunnen vatten? Ik raadpleeg De Dikke Van Dale en dat levert het volgende op:

(en lach niet),  'vriendschap': het bevriend-zijn. (Duh!!)

Ik speur verder: 'bevriend-zijn' geeft 0 resultaten. (Huh??)

'bevriend' = door vriendschap verbonden (Nou nou!)

'vriend' = persoon waarmee je door gevoelens van genegenheid bent verbonden
(Hmm? Alleen door gevoelens van genegenheid?)

'Gevoelens', kent Van Dale tot mijn verrassing niet, maar refereert dan aan
'gevoel' of 'gevoelen' van = het vermogen te voelen.

'Genegenheid' = goedgunstige gezindheid; = liefde (Now we're talking)

Tot slot geeft Van Dale een hele reeks betekenissen bij het woord 'verbonden', waarmee ik je niet zal vervelen.

Veel wijzer, word ik er niet van en het moge helder zijn dat 'vriendschap' inderdaad niet in in woorden is te vangen. Vriendschap kent tenslotte vele gezichten en biedt een regenboog aan kleuren en weersomstandigheden.

Misschien mail ik de Dikke Van Dale eens met de volgende suggestie om toe te voegen:

Vriendschap: Lief en leed delen en samen een kopje koffie drinken, mag ook in stilte (soms beter zelfs). Maar natuurlijk wel met een hemelsblauwe jurk aan (m/v).

 

Wat betekent vriendschap voor jou?

 

  

 

Rood, is wel een gepaste tint, kind!

Blijven lachen! Een motto dat mijn moeder hoog in het vaandel heeft. Ook nu de ziekte dementie steeds meer grip op haar krijgt. We maken haar dan ook graag aan het lachen, maar net zo vaak is het andersom. Samen lachen, is soms het enige dat ons rest!

Zo belde ik haar laatst op. In haar hoofd regende het pijpenstelen en die regenbui bleef maar aanhouden.  Dit keer lukte het me niet om haar wat op te vrolijken en ten slotte zei ik dan ook:

'Mam, ik ga u ophangen.'

En tot grote hilariteit en ook wel verrassing, zei moeder toen:

'Nou het wordt tijd; welke kleur touw had je in gedachten?'

Dat moeder dan zo ongelooflijk grappig uit de hoek kan komen, is de redding van het moment. Haar humor - ook al is het een beetje galgenhumor - (over)wint dan toch onverwacht de somberte. Als dan ook nog even haar zonnige lach door de telefoon klinkt, voel ik me erg klein worden. Wat is ze dapper en grappig en wat houdt ze zich toch goed.

De aan de buitenkant praktisch onzichtbare ziekte, breekt langzaam maar gestaag haar hersens af en ik denk terug aan een blog die ik ooit over één van haar wijze lessen schreef toen we beiden veel jonger waren: 'Charmant laten hangen'. Moeder mag dan bezoek hebben van dementie, maar haar wijze lessen, haar geestigheid en liefdevolle presentie, zijn er niet minder door geworden.

'Ik dacht aan rood', hoor ik mezelf dan zeggen, ontwakend uit mijn hersenspinsels.

'Rood, is wel een gepaste tint, kind!', doet moeder dan nog een duit in het zakje.

en dan kunnen we toch niet anders dan in lachen uitbarsten.

 

'Ik heb je lief, ik heb je lief!'

Na een ongelooflijk drukke en vervullende dag, blik ik even terug op die kleine ontmoetingen, die kleine geluksmomentjes, die mijn leven kleur geven. En het is niet zo dat alles in mijn leven vlekkeloos of zonder slag op stoot, of verdriet of pijn verloopt, zeker niet! Maar nu ik hier zit te tikken, met mijn kopje thee in onze tuin met mijn hond aan mijn voeten, ervaar ik diepe dankbaarheid.

Komt dit door mijn ochtend met mijn kleinkinderen of een dansje met een vreemde? Of dat ik ineens in een hippe herenzaak met mijn jongste zoon een pak uit mocht kiezen of het delen van een pizza aan de waterkant met een blikje bier in mijn hand? Of komt het gewoon door de zomerse warmte? Midden tussen de chaos van het leven ervaar ik juist die kleine momenten als kleine pareltjes.

Het begon vanochtend al vroeg: Vanaf het moment dat ik binnenkom bij onze kleinkinderen tot het moment dat ik wegga, geef ik me er helemaal aan over. Geen vast omlijnde schema's, alleen maar kijken naar die kleine unieke wijze mensjes, aanwezig zijn en zien wat er nodig is. Dat dan terloops de keuken wordt opgeruimd, een boodschapje gedaan, een speeltuintje bezocht, een slaapje wordt gedaan, snoetjes worden gelapt, handjes worden gewassen, knuffels worden gegeven, boterhammetjes worden gegeten, luiers worden verschoond en boekjes worden voorgelezen, is mooi meegenomen en ook wel nuttig. Volop genieten, ongehaast en met aandacht. Wat een voorrecht om oma te mogen zijn. Ouders blij, kinderen blij en OmaLin blij. Iedereen blij.

Dat ik vervolgens voor zoonlief, samen met zijn vriendin en haar zus en zelfs mijn eigen man die toevallig aan kwam fietsen, in een hippe herenzaak een pak mag uitkiezen, had ik vanochtend nog niet kunnen bedenken. Spontane actie, die een verzachtende kleur legt over de reden waarvoor het pak er überhaupt moest komen: het afscheid van een dierbare. Met elkaar werd er een mooi strak pak gekozen en omdat we dit zo met elkaar doen, krijgt het bijna een feestelijk tintje. Het laat mij maar weer zien dat er te midden van een pijnlijke ervaring, zoals het afscheid van een dierbare, zoveel saamhorigheid en liefde en gedragenheid is. Zo wordt het verdriet van een afscheid dragelijker in dankbaarheid voor alles wat er was ..en wat er is.

Naderhand haalt mijn zoon nog een pizza en we delen deze aan de waterkant, onze benen bungelend over een kade in Haarlem. Zoonlief heeft ook wat watertjes en biertjes gehaald en zo toosten we op degene die niet meer bij ons is, op elkaar en op het leven. Met een traan en een lach zitten we naast elkaar, genietend van de zwoele zomeravond, de bootjes die langsvaren en de meerkoeten die ons verlangend aankijken. De zon met al haar warmte verdrijft dan even het verdriet uit het hart en dat geeft een ervaring van zachtheid, verbondenheid en maakt vooral de continuïteit van het leven zichtbaar.

Alleen teruglopend door de knusse binnenstad van Haarlem lever ik de lege blikjes in bij de Appie. In een spontaan gebaar bied ik het statiegeldbonnetje aan aan een jongedame die net staat af te rekenen. In eerste instantie kijkt ze me verstoord aan met zo'n blik van 'val me niet lastig'. Maar al snel licht haar gezicht op en knikt ze verrast, terwijl ze het bonnetje verrekent met haar boodschappen. Als ik doorloop, roept ze me na: 'Mevrouw, Ik HOU van u!!'.

Zo'n liefdesbetuiging over een statiebonnetje van 0,45 cent had ik niet direct verwacht en met minimaal hetzelfde enthousiasme roep ik terug: 'En ik hou van jou!'.

Met een grote glimlach loop ik de straat op, het liedje zingend, dat ik onlangs met Koor Canto zong:
'I like the flowers, I like the daffodills, I like the mountains...'
en naast mij hoor ik een man inzetten:
'I like the green hills, I like the firestone, I like to be alone....'

En voordat ik het weet zwier ik rond met deze wildvreemde man!

Als ik dan nu in mijn tuintje zit, zingt mijn hart: 'lief leven, ik heb je lief, ik heb je lief!'