Charmant laten hangen

Nu ik balanceer in wat zomaar het midden van mijn leven zou kunnen zijn (en wellicht ben ik al ruimschoots over het midden natuurlijk), wordt het steeds zichtbaarder en tastbaarder hoe snel het leven voorbij raast, in moordend tempo vliegen de dagen aan me voorbij. Het is ook grappig om te zien hoe bij elke generatie iets specifieks hoort.

Ik kan mezelf nog zo zien in mijn tienerjaren met de daarbij behorende onzekerheid over wat aan te trekken, wat te zeggen, wat te doen, de eerste kus, mijn nooit vergeten eerste liefde (en verdriet), eindeloos luisteren naar muziek, dansen tot je erbij neerviel, voor het eerst op kamers, mijn rijexamen, mijn schoolexamen. Vervolgens rond de 20 jaar het uitvliegen, vervolgopleiding en balans vinden in het op eigen benen staan.

Als ik kijk naar mijn jongere collegae: zij zijn net getrouwd, ongeveer dertigers en ik luister naar de verhalen van de baby showers, de verhalen over de crèches en hoe ze het evenwicht zoeken tussen werk en privé. Ik vind het heerlijk om te bedenken dat dit ver achter mij ligt, ik heb ervan genoten, maar mijn ‘vrijheid’ komt weer in zicht! De veertigers om mij heen zijn beland in de echtscheidingen, nieuwe relaties en samengestelde gezinnen. Ze werken keihard aan hun carrière, hebben het immens druk en stoeien met de midlifecrises. Been there, done that, got the t-shirt!, denk ik dan.

Wij, de vijftigers, worden weer met compleet andere zaken geconfronteerd. Naast de levenservaring, rust, inzicht en groter wordende vrijheid omdat de kinderen nu echt groot genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen, hoor ik ook minder leuke verhalen over hartproblemen, een verhoogd cholesterol, te hoge bloeddruk en dat soort ongein. Ik hoor velen om mij heen praten over zorg om hun ouders, die nu rond de 80 zijn. Ook deze generatie heeft een specifiek iets: afscheid nemen. Laatst belde ik mijn moeder en ze verzuchtte dat ze helaas alwéér naar een begrafenis moest.

De tussenliggende generatie (50-70) is mij nog onbekend! Ik moet toegeven dat ik niet zo goed heb opgelet toen mijn ouders zo oud waren. Ik was te druk met bouwen aan mijn leven, kinderen, pubers, scheiden, nieuwe relatie, een prachtig samengesteld gezin mogen vormen, geen tijd gelukkig voor een midlifecrises en last but not least: toch ook nog wat aan mijn carrière sleutelen. Ach, ik laat me graag blij verrassen en laat het allemaal maar over mij heen komen.

Het is één van die dingen, waar je je nu geen zorgen over hoeft te maken: ouder worden. Dat gaat vanzelf. 

Logisch en toch jammer dat het lichaam niet zo soepel, veerkrachtig en glanzend blijft, maar er is een wijze les die ik al jong in mijn oren knoopte, die ik overigens nu pas begin te snappen:


‘Tot je 55ste ziet het er allemaal nog prima uit, maar daarna moet je het maar gewoon charmant laten hangen’…en dan had deze wijsgeer het volgens mij niet over de was. Ik ben benieuwd!