Hangmat Queen

Voor vijf dagen rust hebben we in totaal bijna 2600 (!) kilometer gereden met onze twee hijgende viervoeters op de achterbank om in de Piëmonte vrienden te ontmoeten, die hemelsbreed 1,5 km bij ons vandaan wonen. Mijn vakantie begint zodra ik het portier achter me dichtgooi: die uren van knusse gezelligheid in de auto, af en toe een koffiebreak, een broodje uit een zakje, een appeltje. Het geeft me een gevoel van intimiteit en gezelligheid.

We worden overweldigd door het warme welkom van onze gastheer en gastvrouw. We verblijven met z'n achten in een oude boerderij, die volledig is gerenoveerd. Romantische nisjes, een deels overkapt zonneterras, een pergola compleet met druif, een ouderwets krakende veranda, overal relaxte zitjes en een overdekking waaronder een lange houten tafel met robuuste stoelen en als blikvanger een enorme open haard.

Onze vrije dagen vliegen voorbij. Samen boodschappen, samen lunchen en samen koken in de knusse keuken. Er vloeit wijn, er rollen grappen over de tafel en een kleine ontboezeming her en der levert soms een levendige discussie op. Er is voldoende tijd en plek om een boek te lezen of om gewoon eens lekker voor je uit te staren. Iedereen vindt zo zijn eigen plekje en deint mee op dit zomerse ritme.

Stilzwijgend en als vanzelfsprekend vervult ieder zijn eigen rol: de een maakt de barbecue aan en de ander geeft daarbij onmisbare aanwijzingen! Iemand zorgt voor de wijn, een ander voor de afwas. Iemand zet koffie, een ander drinkt 'm op. Eén beheert de gezamenlijke huishoudpot en de tafel wordt gedekt, de afwas gedaan. Iemand veegt de terrassen, terwijl een ander de honden uitlaat. Het loopt op rolletjes en iedereen draagt zijn steentje bij, behalve ik dan.

Ik? Ik ga op de eerste dag finaal door mijn enkel en ben noodgedwongen uitgeroepen tot Hangmat Queen…een – ondanks de van paars naar groen kleurende enkel - allerminst onplezierige rol, mag ik wel stellen. Halverwege de vakantie hoorde ik de term 'hangmat sloerie', maar dat ging vast niet over mij..

Dat soort mensen...

‘Aha, zijn jullie van dat soort mensen?!’, elk woord spreekt ze heel nadrukkelijk uit alsof we een erge zonde hebben begaan. Enigszins verbouwereerd kijk ik mijn reisgenote aan.  Dat sóórt mensen? Het klinkt wel een beetje negatief, maar als ik er even over nadenk, ben ik het wel met haar eens. Wij mijmeren er per definitie over hoe het zou zijn om op onze vakantiebestemming te wonen.

Jaren geleden droomden we weg op de geur van lavendel in de Provence. ‘Als we nu hier eens een huisje konden kopen met een klein groentetuintje? Meer hebben we niet nodig. Misschien nog één of twee Chambres erbij om de eindjes aan elkaar vast te knopen?'. En prompt beginnen we na de vakantie met een Franse talencursus.

Of ons weekje in het Zwarte Woud, waar we werden verrast door de immense rust en prachtige natuur. Mijn Duits rolde met gemak over mijn lippen en dat maakt een taalbarrière toch snel kleiner en we werden ronduit blij van de gastvrije en vriendelijke Duitsers. ‘Waarom niet alles verkopen in Nederland en een vriendelijke Stube in het immer Schöne Swarzwald?’. Het is daar zo stil, dat ik mijn eigen hart kon horen kloppen. 

Horde mensen gaan naar verre rustoorden om daar 'zen te doen, terwijl het Zwarte Woud gewoon zen ís. Anderen gaan naar kuuroorden om zich onder te dompelen in speciaal bronwater en hier heeft praktisch elk huis een eigen bron. In de bron bij ‘ons’ huis wacht er zelfs een kikker, al jaren geduldig, om wakker gekust te worden. Nu heb ik al een prins, dus ik heb hem rustig laten zitten natuurlijk.

Ook tijdens ons weekje Italië neemt onze van-dat-soort-mensen-fantasie een loopje met ons. Het groen van de Piëmont, het heerlijke warme klimaat, de stilte nodigt ons gewoonweg uit tot dagdromen. 

Ja, ja, zo mijmeren wij al heel wat jaren af, van Turkije tot Griekenland, van Drenthe tot het Zwarte Woud. En dat maakt ons tot ‘dat soort mensen’. Ik voel me er zen bij!

www.silent-touch.nl

Zin

De wereld staat op zijn kop: terwijl in Ethiopië de kinderen sterven van de honger, gaan mijn kinderen heerlijk op vakantie. In London slaan jongelui op tilt en mijn puber zakt nog eens lekker achteruit in zijn kussens. Er heerst chaos op de beurs en onze Europese leiders lopen anderhalf jaar achter op de feiten, wordt ons bijna dagelijks uitgelegd bij Nieuwsuur. Overal woeden oorlogen, hele landen gaan failliet, natuurrampen veroorzaken diepe ellende ver bij ons vandaan en om mij heen hoor ik over ziekte en verdriet. Toch sta ik hier in een supermarkt met mijn kar volgeladen.

Chaos alom en ik bereid me voor om een weekje op vakantie te gaan. Het voelt soms zo dubbel. Zin in vakantie? Wat is dat eigenlijk voor een gek woord: ‘zin’. Het woordje ‘zin’ heeft eigenlijk vele kanten. Afgezien van een reeks woorden, die je afsluit met een punt, betekent zin ook bijvoorbeeld smaak of trek. Zin in sex betekent weer iets compleets anders dan zin in een spelletje kaarten, tenzij je natuurlijk aan strippoker denkt! Zin in een dropje, geeft een beter verschil aan. Het één heeft te maken met lust en het andere met lekkere trek. Ik dwaal af. Maar zin in vakantie?

Ja, ook al lijkt het volkomen zinloos dat de wereld langzaam maar zeker een plaats wordt waar commercie, materialisme, haat en nijd een steeds grotere plek krijgen, toch weet ik dat het zinvol, zinnig, zingevend is om mijn zinnen eens goed te verzetten! Want wij hebben tenslotte allemaal een keuze. Na elke chaos ontstaat rust, bij haat kunnen we kiezen voor vergeving, bij nijd kunnen we zoeken naar blijdschap en in plaats van onze een extra jurkje, crèmepje, snoepje of luxe artikel, kunnen we ook een reddende hand uitsteken naar onze medemens, soms ver weg in de vorm van een donatie, vaker dichtbij in de vorm van aandacht en warmte of zelfs zoiets eenvoudigs als voorrang verlenen op het zebrapad of gewoon te delen wat we hebben.

Terwijl ik in de rij sta te wachten voor de kassa, werp ik nog maar eens een kritisch oog op mijn kar en bedenk ik me hoe ongelooflijk gelukkig ik ben dat ik elke dag wakker mag worden in een veilig land, in een veilig huis met veilige armen om me heen.

Zitschoenen

Je hebt allerlei soorten schoenen: wandelschoenen, werkschoenenen, nette schoenen, veterschoenen, instappers en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dan heb je natuurlijk nog een heel assortiment aan sportschoenen, zoals hockeyschoenen en hardloopschoenen. En zonder laarzen is je garderobe natuurlijk niet compleet; om de hele reeks slippertjes vooral niet te vergeten.

De meest geliefde en tegelijkertijd meest gehate schoenen zijn toch wel de zogenaamde zitschoenen. Zonder kun je niet maar als je ze aan hebt, dan vraag je je wel eens af waarom je ook al weer dat laatste totaal nutteloze, doch onmisbare, paar schoenen hebt aangeschaft.

Zo was ik laatst met mijn jongste dochter op stap en belandden we in een luxe schoenenwinkel. Samen hebben we  alle maat 37 aangetrokken. Hoge hak, lage hak, sleehak, blokhak, naaldhak..en dan die laatste hè..dat moeten we gewoon niet meer doen. Je bent toch direct verkocht met zo’n plaatje aan je voeten? Mijn dochter kan ik het nu nog net verbieden, maar mijn dochter geeft me eerder het laatste zetje om ze toch vooral maar wèl te kopen. Puur eigenbelang natuurlijk.

Mijn voeten, gestoken in blauwe suède juweeltjes, lijken niet van mij te zijn. ‘Eigenlijk lopen ze best lekker’, hoor ik mezelf vergoelijkend zeggen. ‘en ze hebben geen open teen, dus ik kan ze ook van de winter dragen’,voeg ik er overtuigend aan toe. Ik begrijp nu wel waarom mijn vader mij vroeger in zijn eigen schoenenwinkel zijn beste verkoopster vond.

De  aantrekkelijke prijs gaf me uiteindelijk het laatste excuus om deze blauwe, overduidelijk onmisbare, hakken mee naar huis te nemen. Toch enigszins gegeneerd over mijn eigen moment van zwakte, verstop ik ze snel in mijn schoenenkast, waar ik, zuinig als ik ben, sinds mijn 21ste meer van dit soort juweeltjes koester.

Zo had ik laatst een feestje bij vrienden en kon ik mijn nieuwe aanwinst uit de kast trekken en klikklakkend draaide ik rond voor mijn man. Zijn ene woord: ‘Wow’ was voldoende om mijn laatste restje twijfel over deze aankoop uit te wissen, maar aan het einde van de avond, toen het overgrote deel van de gasten weg was en ik nog even nakletste met mijn vriendin slaakten we bijna simultaan een zucht van verlichting toen we onze voeten eindelijk omhoog konden gooien.

Zitschoenen van Gucci..Gàcci, zul je bedoelen.