Terwijl mijn man zich dagelijks steeds dieper buigt over de vraag hoe de financiële wereld zich ontwikkelt of beter gezegd: afbrokkelt, buig ik me voor de zoveelste keer over wat ik nu toch in hemelsnaam moet koken vanavond.
Lekker belangrijk, gonst het in mijn hoofd. Tja: lekker & belangrijk! Ik vind het wel belangrijk als het eten lekker is. We hebben samen zes kinderen en nu valt het al niet mee om elke dag iets gezonds en lekkers te bedenken, maar als je ook nog eens te maken hebt met acht verschillende voorkeuren en afkeuren aan tafel dan wordt de lat toch al snel erg hoog gelegd.
Of de champignons liggen keurig op een rij op de rand van een bord òf de ketchup wordt uitgesmeerd over de nasi òf de pasta wordt van de ene kant naar de andere kant van het bord verplaatst. De ene wil het liefst pasta en de ander vlees met groeten, de volgende wil het liefst vis en de andere wil alleen maar vegetarisch. Gelukkig zijn er twee kids die alles eten, zolang het maar geen spruitjes zijn!
Maar goed, alle gekheid op een stokje: hoewel ik over de jaren heen wel wat makkelijker ben geworden, houd ik er altijd toch wel een beetje rekening mee..onbewust, bewust, maakt niet uit..het gebeurt gewoon. De oudste drie kinderen wonen nu niet meer thuis, dus ik heb als Gouden Regel ingesteld dat als één van hen komt eten, dan komt hun lievelingsmaal op tafel! Lekker & belangrijk!
En ik eet gewoon wat de pot schaft, tenslotte maak ik het zelf, dus ik weet wat erin gaat. Zal ik ze vertellen dat ik vanmiddag sowieso al aan mijn eigen trekken ben gekomen, gewoon tussen de boodschappen door, met een stukje geluk op een klein kartonnetje?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten