Mijn Russische harige vierpotige vriendin (eigenlijk de vriendin van mijn man) loopt met enthousiast opgekrulde staart en parmantige pas hijgend de voordeur binnen. Ze stormt langs me en sloebert met veel geluid en gespetter de waterbak leeg. Ik loop alweer met een dweiltje achter haar aan. Omgekeerde wereld, denk ik nog steeds wat pissig.FOEI, zeg ik. FOEI FOEI FOEI, en een inwendige aanroep van God moet daar dan kracht bij zetten.
Als antwoord legt ze haar oren in haar nek en gaat languit in haar mand liggen. Binnen een paar tellen slaapt ze, moe en voldaan.
Ja, zij wel: Zij nam bij de ochtendwandeling in het bos direct de benen.Spurtte het voor-honden-verboden-bos in. Wie bedenkt ook zoiets: een honden-los-loop-bos naast een verboden-voor-honden-bos en dan met uitsluitend een bordje en een open hek ertussen. Mijn hond plast er lustig tegenaan.
Weg is ze, tien minuten, 30 minuten. Ondanks herhaalde aansporingen te komen. Haar tracker toont dat ze op 274 meter afstand van mij is. Met twee andere honden - en het risico tot een boete - wurm ik mezelf door het hek. Met mijn uitmuntende vrouwelijke gevoel voor richting (not) vind ik haar pas een kwartier verder. Onverstoorbaar voor mijn stem, mijn geroep, de hondenkoekjes, mijn woede, mijn verleidingen, mijn hulpeloosheid scharrelt ze rustig verder op pak 'm beet 15 meter afstand. We worden gescheiden door een voor mij ondoordringbare haag. Ik word volkomen genegeerd. Kwaaier kun je mij niet krijgen. Er flits een advertentie op Marktplaats langs. Vastberaden niet meer te wachten, steven ik naar huis, stap in mijn auto want ik heb een lang-vooruit-geplande-afspraak-die-ik-niet-wil-missen in mijn agenda.
Op deze afspraak aangekomen, heeft mijn woede plaatsgemaakt voor irritatie. Op dat moment geeft de tracker van madame aan dat ze thuis is en belt de baas dat ik toch echt de hond niet buiten kan laten staan. Omgekeerde wereld, denk ik weer. Rechtsomkeer dan maar. Tegen de tijd dat ik thuis ben, zie ik op mijn tracker dat ze alweer de benen heeft genomen. Wie laat wie uit eigenlijk?
Mijn afspraak zegt heel lief en vergoeilijkend dat de hond mij gewoon een vrije dag gunt.
Ha! Alsof deze hond denkt..Alsof deze hond bezig is met de invulling van mijn dag.
Deze hond is helemaal niet bezig. Deze hond leeft gewoon en volgt haar instinct, heeft alle tijd, doet het rustig aan en heeft gewoon altijd het gevoel van een heerlijke vrije dag en als die anders loopt, loopt die gewoon anders.
Tja, het beste dat ik kan doen is om haar voorbeeld te volgen. Ik neem een paar slokken van mijn thee, smeer een plak ontbijtkoek en laat de dag maar gewoon lopen, zoals deze loopt.
Mijn deurbel gaat en een oude vriend staat op de stoep met een mooie bos bloemen, gewoon omdat hij dat wilde. Ik wist niet of je thuis zou zijn...
Dank je wel voor de bloemen, stamel ik blij verrast, eigenlijk zou ik ook niet thuis zijn en werp een blik naast me.
De Russin wijkt niet van mijn zijde en dirigeert de vriend met ferme blaf de oprit af:
En nu weg jij, dit is mijn vrouwtje, niet de jouwe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten