Gloria in excelsis Deo...Alzheimer heeft niet overal vat op!

Ik kijk hem aan, terwijl ik zijn huid van zijn kin span. Nooit gedacht dat ik ooit mijn vader zou scheren, maar daar sta ik dan in zijn kamer. Hij zit recht op in zijn rolstoel en uit zijn houding straalt nog steeds kracht en trots. Het is raar te zien dat hij bijna niets meer kan. Hij volgt mijn bewegingen nauwkeurig en mompelt steeds:

'Goh, het doet helemaal geen pijn!'. Nauwkeurig maak ik zijn wangen, zijn kin en nek stoppelvrij. 'Zo, nu ziet u er weer uit als mijn vader'.
Ik geef hem mijn kleine handspiegeltje, maar hij kan het niet zien. 'Goh, het doet helemaal geen pijn!', zegt hij weer verbaasd. Ik maak me zorgen...zou het dan normaal wèl pijn doen?

Samen luisteren we in zijn kamertje naar de Kroningsmis van Mozart. Tot vervelends toe moesten we dat vroeger aanhoren. Hij maande ons dan tot stilte en dan liepen we op kousenvoeten door het huis, terwijl mijn vader vanuit zijn stoel een orkest aan het dirigeren was. Hij keerde dan helemaal naar binnen en bewoog heftig met zijn armen in de lucht en zong uit volle borst mee. Superbelachelijk, vond ik dat.

Nu is het heerlijk om samen met hem te zitten, te luisteren naar 'zijn' muziek, zoals hij dat zelf zegt. Daar is niets superbelachelijks meer aan. Zodra hij de eerste tonen hoort van het 'Gloria' gaat er een huivering door hem heen. Hij richt zijn handen weer naar de hemel. Nu glimlach ik en ik begrijp hem. Je kunt je handen bij zoiets schitterends toch niet stilhouden? Hij smelt bij het Kyrie. En zijn ogen vullen zich met tranen bij het Credo.
'Zóóóó mooi', stamelt hij.

Ooit moest de muziek knalhard en nu maant hij me dat ik het volume moet temperen. Ooit kon hij een hele zondag vullen met deze muziek en nu kan hij hooguit 15 minuten luisteren. Het wordt hem te veel..'Moet ik niet al eten?', vraagt hij bezorgd.

Ik breng hem weer naar de gemeenschappelijk huiskamer, waar hij 'zijn' plekje inneemt. Het is etenstijd. Een medebewoonster vertelt hem een verhaal waar geen begin en eind aan zit.
'Excuseer mij, ik ben nu even de draad kwijt', zegt hij beleefd en de dame begint opnieuw. Beiden glimlachen. Ze lijken het wel goed te kunnen vinden.

Als ik wegga, geef ik hem een kus en groet de andere bewoners.
'Ho, ho, waarom groet jij iedereen? Ik ben toch je vader? Je hoeft alleen mij maar te groeten!'.
'Ja, maar pap, ik ben netjes opgevoed en ik groet dus iedereen, maar u krijgt dan mijn óppergroet'. 

'Dan is het goed!, zegt hij gerustgesteld: 'Gloria in excelsis Deo!' voegt hij er met kracht achteraan en ik zie her en der een knikkend hoofd van de andere bewoners omhoogschieten.

Alzheimer heeft niet overal vat op!

Luister hier naar een versie van
het 'Gloria in excelsis Deo!'.
 
 www.silent-touch.nl