TimonLive 5: Geen Marktplaats voor mij!

Heerlijk vind ik het om lekker zigzaggend om de benen van mijn baasje of vrouwtje te lopen. Ik kan er niets aan doen dat ze dan over me struikelen; ik wil gewoon bij ze zijn. In de ochtend laat ik ze direct met een hele diepe whoewhoewoe horen, hoe blij ik ben dat ze weer wakker zijn. En ik whoewhoehoe ook als we gaan wandelen, als ik eten krijg of als ik denk dat ik een koekje krijg. Weet je wat zo geestig is? Ze whoewhoehoe-en tegenwoordig terug. Ze beginnen me echt te begrijpen.

Kijk eens hoe knap ik ben!

Toen ik bij mijn baasjes kwam wonen, was ik vies, onverzorgd en hartstikke angstig. Bang voor harde geluiden, onweer, vreemde mensen, onverwachte bewegingen, de tuinslang, de vuilniszak etc. Toch niet zo raar als je bijna zeven jaar opgevangen wordt in een asiel in Polen, waar lieve mensen met weinig middelen zo goed mogelijk werk verrichten?

Vrouwtje was direct voor mij gezwicht, maar het baasje was niet direct een fan van mij. Inmiddels begrijp ik wel dat ik beter niet de inhoud van een prullenbak of keukenkast door de huiskamer moet sjouwen of dat ik op hun nuchtere maag in de vroege ochtend een grote of kleine boodschap in mijn mand of op hun tapijt moet neerleggen. Nog steeds ga ik er als een angsthaas vandoor als ik een harde knal hoor en het spijt me hartstikke dat ze dan soms urenlang naar me moeten zoeken. En ik begrijp nog steeds niet waarom ik ziek word van het eten van straatvuil, inclusief katten-en/of hondenuitwerpselen. Ze beginnen dan wel te mopperen en de baas gromde mij dan wel eens toe dat ik op Marktplaats moest. Daar werd ik wel zenuwachtig van.

Over de jaren heen ben ik me wat meer gaan ontspannen en vertrouw ik deze baasjes meer en meer. Ze mogen me op mijn kop en rug aaien en kriebelen, maar als ze aan mijn buik komen dan laat ik een zacht, waarschuwend gegrom horen. Gelukkig luisteren ze heel goed naar me.

Op een ochtend liet ik mijn ge-whoewhoehoe weer eens klinken terwijl mijn baas met me ging wandelen. Ik keek mijn baas diep in de ogen, met al mijn liefde en toen werd mijn baasje helemaal stil. Hij zei dat ik zo'n goede en lieve vriend was en dat ik heus, heus, heus nooit op Marktplaats zou gaan. Ik heb hem nog eens goed aangekeken en zag toen dat hij het meende. Hij heeft het nooit meer gezegd daarna. Vrouwtje zat bovenaan de trap en heeft het ook gehoord. Dus dat zit wel goed nu.

Daarom heb ik besloten dat ze nu ook mijn buik mogen aaien en eigenlijk is dat zo heerlijk, dat ze er maar beter niet mee kunnen ophouden en dat laat ik ze weten ook: Whoewhoehoe!

Er groeit een veertje uit mijn staart!

Vorige week zag het vrouwtje op het uiterste puntje van mijn staart een klein wit veertje steken. Toen  zei ze dat mijn ware aard naar boven komt. Dat er in mij verborgen, een engel zit, die haar leert om geduldig te zijn, om in afstemming te zijn, om mijn tempo te volgen. An Angel in disguise, zo noemde ze me. Beetje overdreven natuurlijk, maar ja, zo is ze nu eenmaal.

Meer lezen over mijn leven als Timon met mijn baasjes?
TimonLive 4
TimonLive 3
TimonLive 2
TimonLive Vriend jij bent nog niet jarig!
TimonLive 1

PS Wil je ook een vriendje van mij adopteren? Dat kan via Stichting Vagabond-Pets

Ongemakkelijk en onbehaaglijk

Op Instagram zag ik een foto voorbij komen van mijn dochter. Ze vierde Oud en Nieuw met vrienden. Ze zaten aan een lange tafel, prachtig gedekt en alle vrienden en vriendinnen zagen er fantastisch verzorgd uit. Even doorscrollend langs nog wat posts, liet nog meer van dit soort sfeervolle plaatjes zien. Toch leuk, dat ze zo veel aandacht besteden aan een feestelijk en gezamenlijk etentje. Het doet me denken aan mijn jeugd. We zaten dan op Oudjaar ook aan lange tafels, schitterend gedekt, haren in de krul. Twee families, tevens buren in de PC Hooftstraat, Amsterdam. Mijn oma, moeder en tante Gwen in het lang; mijn vader en oom Guus in smoking. Neefjes in overhemd met strik en mijn zus en ik in onze mooiste outfit. We gingen dan 'souperen'. Jemig, wat was dat een deftig feest.

En om twaalf uur gingen we niet direct naar buiten. Neen, zeker niet. We gingen op de knieën en mijn vader zei een gebed op, met stijf dichtgeknepen ogen. Hij dankte voor alle zegeningen en vroeg om ondersteuning in moeilijke zaken, hij bad voor alle mensen in de wereld, hij bad voor vrede. Hij meende elk woord en soms dwarrelde er wel eens een traan over een wang. Als tiener vond ik het allemaal machtig maar rond de pubertijd vond ik het een hoop gedoe en voelde me dan vooral ongemakkelijk en onbehaaglijk. Ik wilde naar buiten, naar het vuurwerk, naar onze Chinese buren, die het hele jaar al rotjes aan elkaar aan het knopen waren tot honderdduizenknallers (of meer) met als sluitstuk een idioot grote bom, die aan het einde afging, waarbij de ramen bijna uit de sponningen sprongen.
'Net oorlog', verzuchtte mijn oma dan en hield mij stevig tegen zich aangedrukt.

Na het bidden en het vuurwerk, kregen we champagne uit de kristallen glazen die alleen voor deze gelegenheid uit de kast kwamen. Met diep ontzag en grote behoedzaamheid iets te breken, hielden we onze glazen vast. De glazen hebben het al die jaren overleefd; ze staan nog steeds bij mijn moeder in de keukenkast te pronken, veilig achter glas. Het vuurwerk heeft het bij mij uiteindelijk niet overleefd. Al jaren geleden. Soort van voortschrijdend inzicht en ook een eenvoudige rekensom.

Ik weet dat we in Nederland dit jaar 70 miljoen uitgeven aan vuurwerk.
Ik weet dat we vervolgens voor 15 miljoen schade aanrichten in een wereld die al in brand staat.
Ik weet dat er in deze wereld kinderen geen eten hebben, ziek zijn, onveilig zijn.
Ik weet dat er mensen noodgedwongen in tentjes wonen op een paar uur vliegen weg.
Ik weet dat er op dit moment in Australië, down under, niet te blussen natuurbranden zijn.
Ik weet dat er op grote schaal natuurgebieden worden vernietigd.
Ik weet dat mensen en dieren over de gehele wereld op de vlucht zijn naar een veilig onderkomen.

Een kleine optelsom maakt duidelijk dat we 85 miljoen de lucht in blazen.

Hoe zou het zijn als we 85 miljoen bij elkaar brengen en besteden aan vrede, aan de hulpzoekenden, aan de voortvluchtigen, aan het blussen van de branden, aan de natuur?
Hoe zou het zijn om onszelf, iedereen, de wereld met diep ontzag en grote behoedzaamheid te benaderen en behandelen? Als het meest zeldzame, dierbaarste kristal ooit?

Ik denk aan mijn oma en hoor nog haar alles zeggende zucht en aan mijn vader, die op zijn knieën met gevouwen handen ons voorging in gebed. Ongemakkelijk, word ik ervan. En onbehaaglijk.

www.silent-touch.nl