Discrimineert God?

Terwijl de persconferentie gaande is, buig ik me over mijn toetsenbord. Mijn vingers trillen en mijn hart bonst.

Er moet me echt iets van het hart. Vandaag werd ik weer fijntjes herinnerd aan de verharding binnen de maatschappij. Ik ben gevaccineerd en heb ook Covid gehad. Echter, mee doen aan een QR-maatschappij is voor mij een no go. Mijn hart klopt voor iedereen en ik sluit geen Medelanders uit.

Ik ben hier ook gelukkig niet alleen in. Met mij zijn ongelooflijk veel mensen over de gehele wereld in verzet. Mensen gaan massaal de straat op, medici en parlementariërs beginnen zich uit te spreken en er worden vele manifestaties voor vrijheid georganiseerd. Er zijn lichtjestochten in grote steden tot in de kleinste gehuchtjes aan toe en de truckers in Canada komen langzaam maar zeker op stoom. Deze berichten komen boven drijven, ondanks het feit dat mainstream media er niets over meldt. En toch lijkt het wel of al deze mensen niet worden gehoord. Hoe dan? Ik vraag het me echt af: Hoe dan? Kan iemand mij dat vertellen?

Ik lees dat Covid gereduceerd is tot een griep. Ik bestudeer de berichten over vaccinatieschade en het negatieve effect van mondkapjes. Er zijn inmiddels bewijzen dat lockdowns en een QR-code niet en zelfs averechts werken. En toch....onze regering blijft erop hameren en voert het zelfs in. Ik snap er niets van. Ik begrijp niet waar ze met ons, het volk, heen willen. Ik begrijp niet wat de bedoeling is. Ik kan het één niet rijmen met het ander. Het klopt gewoon niet.

Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat ik niet meer in mijn geliefde zwembad kan spartelen, maar vandaag stapte de Discriminatie en Uitsluiting onverwachts en keihard binnen in mijn persoonlijke leven:

Vandaag werd mij gevraagd of ik een reservering wilde maken om met een groep mensen, waar ik ook toe behoor, een borrel te gaan drinken. Tenslotte is de horeca weer open, werd eraan toegevoegd. Ik voelde een pijn in mijn hart en keek de vraagsteller aan en zei:

'Nou, ik vind het wel lastig, want ik kan er dan niet bij zijn'.

'Hoezo niet?'

'Omdat ik geen QR-code heb', stamelde ik wat onhandig.

'Je bent toch gevaccineerd?'

'Ja, maar ik wil niet meewerken aan een maatschappij van uitsluiting en discriminatie.
Ik wil een heel groot gedeelte van mijn Medelanders niet uitsluiten'.

'Ach, het gaat maar om 10% van de bevolking', was het bijna laconieke antwoord en eraan werd toegevoegd: 'Jammer hoor dat je er niet bij bent'.

'Ik vind het zelf niet zo jammer dat ik er niet bij kan zijn, want zoals gezegd wil ik zelf niet meewerken aan het buitensluiten van een grote groep mensen'.

In plaats dat ik dan nog iets heel pakkends kan uitbrengen, ben ik vooral met stomheid geslagen.

Heel geciviliseerd concluderen dat we het hier dus niet over eens zullen worden en dat iedereen zijn eigen keuze heeft en dat we dat moeten respecteren.

Maar hoe geciviliseerd we dan ook zijn, uitsluiting klopt nooit. Niet voor niets hebben we dit ook met elkaar vastgelegd in artikel 1 van de Grondwet.

Ik voel zo'n pijn in mijn hart. Ik ben boos en verdrietig tegelijk.

Niemand hoeft te laten weten of je een besmettelijke ziekte heb, of je een SOA hebt of dat je schimmeltenen hebt. Nee, dat hoeft niet. Je hoeft niet te melden of je kanker hebt, of je anti-depressiva slikt, suïcidaal bent of je een zedendelict op je naam hebt. Nee, dat hoeft niet. Je hoeft niet te melden of je onbetaalde boetes hebt, je kinderen slaat, je vriend verkracht. Nee, dat hoeft niet. Maar we moeten wél weten of je een vaccinatie hebt gehad. Niet de BMR of de DKTP of de Tetanus. Nee, dat hoeft niet, maar wel het covid-vaccin. Het klopt gewoon niet.

Ik realiseer me weer: Ik word gewoonweg uitgesloten, gediscrimineerd grond van een vaccinatiegraad. En het raakt nog meer omdat het gebeurt door iemand die me lief is, die ik het allerbeste wens, die ik al jaren ken en die ogenschijnlijk niet om mij geeft.

'Zo steunen we de horeca', was de redenatie.

Ach, ik wil ook graag de horeca steunen en sporten, maar als mijn buurman dat niet kan om redenen van een vaccinatiegraad, hoe kan ik er dan in godsnaam van genieten? Niet, gewoonweg: niet!

Het doet pijn, het raakt en het maakt me verdrietig en radeloos.

Nu, terwijl ik dit schrijf, kan ik mijn gedachten wat ordenen.

We mogen niet vergelijken met WOII, maar mijn gedachten glijden ongewild daarnaar toe. Hoe zat dat met de Joden in WOII? Niet om te vergelijken, want hun leed is niet te vergelijken, maar puur om de uitsluiting, waarmee de ellende begon. Hoeveel procent waren zij van onze samenleving? En we hebben het dan over mensen hè? Geen dingen, maar mensen die in één keer worden gereduceerd tot PROCENTEN.

en dat is dan 'Jammer?'

Jammer?

Jammer?

De wereld is gek, deze regering drukt er iets doorheen en het is angstaanjagend dat mensen dit klakkeloos volgen, ten koste van hun medemens.

De wereld staat in brand en ik bedenk me ook dat dit kennelijk moet, want alles zal zichtbaar moeten worden: het tekort, de discriminatie, het gemak waarmee mensen elkaar uitsluiten, elkaars vrijheid ontnemen, de lichamelijke integriteit afnemen, de ziekmakende intolerantie om elkaar te gaan controleren op een vinkje.

En toch, ik blijf vertrouwen!

Vertrouwen op mijn Medelanders, die wakker worden, op de liefde in mijn hart, de liefde voor iedereen, de goedheid in elk mens, de liefde voor de wereld en die stem in mijn hart, die blijft roepen, dat God niet discrimineert.

God is Love God.