Verwonderd kijk ik naar de rij ME'ers die de weg blokkeert naar het Museumplein. In twee rijen staan ze in het zwart gekleed, met helmen, stokken en schilden gereed voor de aanval. Het lijkt wel een oorlogsveld. Hun ogen schieten af en toe oplettend van links of rechts. Ze doen hun werk, schiet het door me heen. Wij mogen daar niet langs en wij zijn zéker niet van plan om ze te provoceren, want wij komen voor koffie. Dus wij - een groep van ongeveer 75 koffiedrinkers - blijven allemaal staan, rustig. Sommigen maken muziek, anderen praten met elkaar, velen hebben al een coffee-to-go in de hand.
Dan klinkt er vanaf het Museumplein een golf van protest uit de verzamelde menigte. Onze groep wordt daar wat onrustig van. Wat is er aan de hand? Er wordt daar toch alleen maar koffie gedronken? Vanuit de verte horen we honden blaffen, we zien politie te paard en heel veel politiebussen. Daar zit geen koffiebus tussen. De spanning begint duidelijk op te lopen. De boven het plein cirkelende helikopter en drones, geven een angstaanjagend geluid en het voelt als een oorlog.
Ik begrijp mijn land niet meer, ik begrijp mijn regering niet meer, ik begrijp de burgemeester niet meer en ik herken mijn geboortestad niet meer.
De stad waar ik in ben geboren was er een van vrijheid, was er een van ontspannen gekte, iedereen kon zichzelf zijn. De stad waar ik ben geboren was er een van gezelligheid, kroegjes, pleintjes, opstoppinkjes en scheldpartijtjes die snel werden opgelost. Deze stad was er een van rariteiten, van uitzinnig uitgedoste mensen tot keurige burgers, van winkelende mensen en schoolgaande kinderen. De stad waar gewoon iedereen welkom is. En nu sta ik daar voor een rij ME'ers en kan niet eens naar 'mijn' Museumplein.
Nee, het is verboden. We mogen niet demonstreren en we mogen geen koffie drinken met elkaar. Ligt Amsterdam nog wel in vrij Nederland of is het verplaatst naar een ander land, waar een dictatuur heerst? Ik ben verdrietig en voel me in de steek gelaten. Mijn grondrechten worden me ontnomen en daarmee mijn vrijheid.
'Stop de tirannie'
Dan breekt er iets in mij. Ik kan er niets aan doen. Pal voor die rij ME-ers breek ik helemaal. Ik huil. Ik ben wanhopig. Ik tril en voel me verscheurd van binnen. Ze vangt me op in haar armen en fluistert me toe dat ik moet volhouden en dat het goed komt.
Diepe gevoelens van ellende, onmacht, ongeloof, verdriet en angst golven door mijn lichaam en we houden elkaar wanhopig vast alsof we elkaars laatste reddingsboei zijn.
Helemaal bewust blijven in deze storm die in mij waart, tezamen met de diepe liefde die er tussen mij en deze onbekende vrouw is, maakt dat de storm ook weer kalmeert. Godzijdank ken ik de weg van meditatie, denk ik grimassend in mezelf. We kijken elkaar aan en de liefde en vriendschap is onmiskenbaar. Zij bedankt mij, ik bedank haar en onze wegen scheiden zich heel natuurlijk.
Na dit voorval vertrekt de groep via een zijstraat. We omzeilen op die manier de blokkade en kunnen al snel aansluiten bij de optocht richting Westerpark. Het Museumplein blijkt achteraf te zijn schoongeveegd. Tussen de duizenden mensen valt er geen onvertogen woord. Hier en nu herken ik weer dat Amsterdam van ooit, van vrijheid, van kameraadschap, van eensgezindheid, van verscheidenheid, gezelligheid en van kleur. Na een lange wandeling kruist de dame met het bordje nog een keer mijn pad en ik lees wat op de andere kant van het bordje staat 'Immuun voor dwang. Kort maar krachtig, een vrouw naar mijn hart.
Ik denk aan de speech van onze Koning op 5 mei 2021 op een lege Dam, waarin hij ons aanmoedigt om niet weg te kijken, niet weg te zetten, niet uit te sluiten en ga niet normaal te vinden wat niet normaal is. Nu staan we niet op een lege Dam, maar in een overvol Amsterdam, maar zijn woorden klinken overal om mij heen: 'ga niet normaal maken wat niet normaal is'. Heldere taal waarin de waarden van een koninkrijk (=de rechten van de mens; de rechtszekerheid; deugdelijkheid van bestuur in het land) doorklinken.
Wat mij betreft is tirannie niet normaal. Uitsluiting is niet normaal. Overtreden of inperken van grondrechten is niet normaal. Ondeugdelijk bestuur is niet normaal.
Het volk heeft de Koning gehoord en wij zullen de koninklijke weg bewandelen.
#bewustwording
#wakkerworden
#vrijheid
❤️
BeantwoordenVerwijderen