'De kerk is open voor bezichtiging' (6)

In een flits zie ik het staan als ik langs een kerk rijd tijdens mijn vakantie. Bezichtiging? Lees ik het nu goed? Huh? Bezinning, zal er toch wel staan? 'Nee hoor', zegt mijn moeder, want kennelijk sprak ik mijn gedachten hardop uit. 'Er staat écht bezichtiging!'. Moeder en ik zijn samen een paar dagen weg. Later zal blijken dat dit ons laatste logeerfeestje wordt, want helaas wordt mijn dementerende moeder steeds onrustiger en angstiger als ze uit haar vaste ritme wordt gehaald.

Snel keer ik om en samen gaan we op onderzoek uit. Het staat er echt. Ik kan me niet voorstellen dat er een pastoor is, die zijn kerk opent voor alleen een bezichtiging. Zet er dan op 'voor bezinning en bezichtiging', maar goed. Het hangt er al een tijdje dus ik zal wel weer de enige zijn die het opvalt. Wij gaan in elk geval voor beide naar binnen.

Opgegroeid in een een RK gezin ben ik vaak in de RK kerk geweest en ik heb nooit begrepen waarom al dat gruwelijke lijden van Jezus zo uitgebreid wordt geëtaleerd. Dat kan toch niet goed zijn voor de mens, laat staan voor de kinderen, toch? Een halo of een verdwaalde engel her en der geschilderd, maakt het er echt niet bepaald vrolijker op. Alsof Jezus' leven alleen heeft bestaan uit de lijdensweg met het kruis op zijn rug, wachtend, bloedend, gemarteld tot aan zijn dood? Beelden maken veel indruk en zoals het gebeiteld staat in de muren, zo staat het gebeiteld in ons brein. Er is toch meer dan zijn lijden voor de mens? Jezus is toch een voorbeeld van vergeving, compassie, waarheid, oprechtheid? Zijn essentie is toch Licht, Liefde, Vertrouwen, Hoop, Eenheid, Genezing? Als het aan mij zou liggen dan zou ik een kerk wat vrolijker, maar in elk geval iet neutraler inrichten, zodat het geloof kan worden ervaren door de mens zelf.

In mijn jeugd ging gelukkig mijn oma altijd mee naar de kerk en zij verdreef destijds mijn onbenullig lijden met dropjes, geplakt op pepermuntjes, die dan nóg erger aan mijn tanden plakten. Onze ogen dwaalden over de hoedjes en kapsels en de schuivende kinderen voor ons, die net als ik niet stil konden zitten. Dan wisselden we veelzeggende blikken, waarna we vaak de slappe lach kregen. Oma met haar pretogen duwde ons dan een in Eau de Cologne gedrenkte witte zakdoek in de handen, waardoor we daarna half stoned weer even vooruit konden. Hoogtepunt was dan de hostie, het lichaam van Christus, die we altijd stiekem een tosti noemden. Konden we tenminste weer even lopen. Weinig bezinning in die tijd.

Maar goed, terug naar vandaag. Moeder en ik hebben eerst de dorpskerk bezichtigd en gelezen over de Heilige Titus Brandsma. Zijn afbeelding wordt geëerd met licht en bloemen. Verzetsheld met een onwankelbaar vertrouwen in God, die als martelaar in mei 2022 zalig is verklaard, ook al heeft hij er zelf nu niets meer aan. Toch zal hij voor velen een inspirerend voorbeeld van kracht en vertrouwen kunnen zijn. Over bezinning gesproken....

We vervolgen onze weg naar het Maria-altaar en branden daar elk een kaarsje. Met de armen innig om elkaar heen geslagen, bidden we in stilte ieder op eigen wijze een gebed.

Als we wegrijden, zegt mijn moeder: 'Daaag onze lieve heer', waarop ik haar erop attendeer dat onze lieve heer zojuist zijn gordel omdoet, want tenslotte reist hij met ons mee.  

'Ach ja natuurlijk', beaamt moeder met een serieus gezicht: 'Hij is altijd met ons'. 

Helaas dit keer geen zakdoek met Eau de Cologne, want dat had dit moment wel extra geinig...huh...heilig gemaakt. 

 

 

www.silent-touch.nl