Ken je dat filmpje van dat meisje dat op het toneel staat en dan rond tuurt totdat ze haar vader of moeder ontdekt in het publiek en dan vol enthousiasme begint te springen en te zwaaien?
Nou..dat kleine meisje ben ik, ontdekte ik tot mijn afgrijzen. Afgelopen weekend trad het koor, waarbij ik zing, op en op het moment dat mijn zoon en vriendin arriveerden, stond ik te springen en te zwaaien als die kleuter.
‘Mahammmm, doe éven normaal!’, hoor ik hem denken, want zijn vriendin is minimaal zo gek als ik, dus die denkt dat niet.
‘Normaler dan dit wordt het niet’, denk ik terug en beiden krijgen we bijna de slappe lach in deze woordeloze uitwisseling!
Na een mooie start van ons optreden werken we langzaam toe naar het – voor mij in elk geval – hoogtepunt: 'Never Enough'. Elk lied brengt een eigen verhaal, heeft een specifieke energie en ook de mensen in de zaal worden spontaan betrokken, maar dit nummer blijft een uitdaging.
Heerlijk om daar te staan met al die lieve mensen. Ook al vind ik het rete-spannend, toch ben ik raar genoeg ook als een vis in het water om in zo'n setting te zingen. We zingen, we dansen, we lachen, we hebben plezier! En ja, persoonlijk vergeet ik in mijn enthousiasme volledig dat we aan het optreden zijn voor publiek. Maar wat een vreugde en vrijheid ervaar ik daar tussen die mensen, die allemaal vol vuur, toewijding en plezier vanuit hun hart zingen onder leiding van een vlammende dirigente!
Vanuit mijn kleuterhart, dat maar niet volwassen wil worden, kan ik me helemaal vinden in de Abba-slotzinnen van ons wervelende concert:
Koor Canto is overigens weer te horen tijdens het Korenlint op zondag 10 september a.s. om 12.00 uur in de Koepel in Haarlem! Klik hier voor meer info!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten