Sinds vorig jaar zing ik bij een koor. Een meer dan bevlogen dirigente nodigt ons uit om 'alle' partijen te zingen. Soms hoog, soms laag en soms de middenpartij. Het genre is breed; alles behalve klassiek.
Met inzingen krijgen we de meest grappige oefeningen voor onze kiezen. En allengs leer ik om mijn mond wijd te openen bij het zingen, goed te ar-ti-cu-le-ren, optimaal te ademen, rechtop te staan, vooral goed te letten op anderen, het volume aan te passen, emotie ergens in te brengen en ga zo maar door. En dat alles brengt onze dirigente ons bij met een grote dosis geduld en humor.
Thans zingen wij een gewaagd nummer: Never Enough, de titelsong uit de film 'The Greatest Showman'.
Een droom van een lied, prachtig voorgedragen. Oef, dat ervaar ik als gewaagd, gedurfd en moeilijk.
Hoe gaan wij dit als koor zingen?? Toen mijn volwassen kinderen hiervan lucht kregen, staken ze hun achterdocht over mijn zangkwaliteiten niet bepaald onder stoelen of banken. Niet geheel onterecht natuurlijk.
Maar toch, gestaag oefenen we met elkaar dit lied en het begint wat te worden. Respect voor mijn medekoorleden en de opbouwende niet aflatende steun van onze dirigente.
En ja, ik zing de hoge partij. Een spontane keuze...
´Never Enoooooouuuuugggggh!!
Never Enoooooooooooooooouuuuuuuuuuugggggggggggh
Never Enoooooooooooooggggghhhh!
For me..
for MEEEEEEEEEE...
For MEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!'
(En dat gaat niet altijd even zuiver.....)
Hing ik laatst met mijn bevriende buurman over de schutting gemoedelijk te kletsen over zijn krolse kater en dito geluid, merkte hij bij het afscheid droogjes op:
´O ja, buuf, enough is enooouuugghh hoor!´
ps: als wil je komen luisteren naar ons vrolijke, blije koor, reserveer hier je plekje!
Zondag aanstaande is het zover!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten