EHBO blijft leren: De regels die je niet kunt bijhouden (maar wel moet kennen) deel 3

In mijn vorige blog had ik het al over hoe we nare beelden het liefst blokkeren en dat vermoeidheid tijdens EHBO-herhalingen al snel toeslaat. Toch is het essentieel om op de hoogte te blijven, want wat mij altijd weer opvalt, is hoe vaak het Oranje Kruis de richtlijnen aanpast. Soms lijkt het alsof ze dat trainingsboekje blijven herschrijven om het spannend te houden of ook om het boekje verkoopbaar te houden? (of ben ik dan te achterdochtig?) Hoe dan ook: Hopeloos, maar wij EHBO’ers en BHV’ers bewegen geduldig (of lijdzaam?) mee. Wat voorbeelden:

De Heimlich die geen Hiemlich meer mag heten: Wat ooit de Heimlich-greep heette, heet nu ‘buikcompressie’. Bekend klinkt het niet, prettig al helemaal niet.

Verbranding: Eerst kleding uit, toen weer aan, en nu: uit… tenzij het niet kan. En koelen? Geen ijswater meer, maar lauw stromend water in de kortste route (wat dat ook moge zijn)

Bloedingen en flauwte: Vroeger hielden we het gewonde deel omhoog; nu direct druk en een verband. Bij flauwte geen hoofd tussen de knieën meer, maar benen omhoog.

Bloedneus: Eerst hoofd in de nek; nu kin naar beneden, dichtknijpen en soms snuiten, afhankelijk van de oorzaak.

Zondagsarmpje: Dit letsel, vaak door een onverwachte ruk aan de arm, treft vooral kinderen van 1 tot 4 jaar. De naam stamt van de tijd dat het vooral op zondagen gebeurde, als vaders thuis was, maar dat letsel is inmiddels niet meer aan de zondag voorbehouden.

Verstikking: Pannenkoeken zijn gevaarlijker dan ze lijken. Opgerold in de mond, uitgerold in de keel. En zo'n 'slang' slik je gewoon niet of niet makkelijk weg. Opletten geblazen dus.

En de lijst van veranderende voorschriften en handelingen is eindeloos. EHBO verlenen is dus een lerend en ontwikkelend proces en bij de les blijven is dus letterlijk van levensbelang. Overigens is indutten of wegdromen in zo’n training ook niet zonder risico, want voordat je het weet, wordt het aangezien voor een flauwte of erger en geloof me…ik maak geen grapje…en beland je zonder omwegen op de grond als oefenmateriaal.

En ijverig als ik ben: Ik heb inmiddels al heel wat kladblaadjes volgeschreven met telkens nieuwe instructies. Of ik ooit een boek ga schrijven over al die veranderende richtlijnen? Ik dacht het niet. Ik hou het maar bij deze éne blog en ik hoop stiekem dat mijn grootste redding een aai over een bol of een gevulde koek blijft.

vorige blog lezen?