Waarom een EHBO-training altijd ongemakkelijk blijft (maar zo belangrijk is) deel 2

Het blijft ‘dodelijk’ vermoeiend. Die jaarlijkse BHV en EHBO herhaling. Dit soort dagen beginnen sowieso voor mij al op een te vroeg tijdstip en om 10.30 uur wordt het voor mij een kwestie van ‘overleven’ naar de lunchpauze. Dat geeft je misschien weinig vertrouwen in mijn reanimatie-kwaliteiten, maar het stelt misschien gerust: ik ben niet de enige. Mijn medecursisten zie ik gapen, wegzakken en te vaak op hun horloge kijken. En dat zegt helemaal niets over de kwaliteit van de instructeurs, want dat zijn gedreven, enthousiaste professionals. Waar het wel aan ligt?

Misschien is het een natuurlijke reflex? Zodra we verhalen horen over een metaalsplinter in een oog, een open botbreuk of een doorboord ledemaat, blokkeren we. Een binnen strompelende lotus wordt gered van allerhande angstaanjagende letsels. Denk bijvoorbeeld aan een hersenbloeding, oververhitting, diepe snijwond of hartfalen tot aan hartstilstand toe. Dat roept eerder een ‘hoe kom ik hier weg’ gevoel op, dan: ‘wat spannend, hier spring ik op af’. En toch doen we dat: we springen erop af, de één wat enthousiaster dan de ander, maar we redden de lotus vaak van een gewisse dood.

We gruwelen bij alle bloederige voorbeelden van de instructeur en willen het liefst naar de kantine voor koffie en een gevulde koek. Je wil dit soort situaties eenvoudigweg niet meemaken. Je wilt ze niet eens bedenken. Maar ja, het is een noodzakelijk kwaad, deze training en ik leer elke keer weer bij.

Aan het einde van deze dag voel ik me toch weer voldaan. Want hoe ongemakkelijk het ook voelt om telkens weer met bloederige scenario’s en doemvoorbeelden te worden geconfronteerd, ik weet één ding zeker: als het erop aankomt, ben ik blij dat ik die gevulde koek even heb laten wachten.

wordt vervolgd

deel 1 lezen? over die pet, die ons allemaal past?