Onschuldige gympjes

Het is een tijd geleden dat we elkaar zagen. Een jeugdliefde. Via het web hadden we elkaar getraceerd en na wat over en weer gemail spraken we af. En daar stonden we dan: 30 jaar ouder, maar eigenlijk zijn we in essentie niet veel veranderd. We kletsen wat af. Mijmerend over vroeger. We rakelen verhalen op over vrienden en vriendinnen. Lachen over onze jeugdige onzekerheden en eindigen met over wat ons nu bezighoudt. Een bijzonder weerzien.

Bij het afscheid kijk ik enigszins verlegen naar zijn schoenen. Het zijn mooie exemplaren van zacht leer. De kwaliteit straalt ervan af. Een herinnering popt in een keer in mijn hoofd. Zou hij het zich ook herinneren? Die eerste keer dat hij mij voor een feestje kwam ophalen bij mijn ouders thuis? Schoenen verslijten maar de herinnering aan zijn oude gympjes van die ene keer niet. Zou hij nog weten dat hij van top tot teen werd gewogen door mijn vader? Wist hij nog dat mijn vader bijna onzichtbaar zijn hoofd heen en weer bewoog en tot slot zijn handen theatraal ten hemel hief en een luide zucht slaakte en tot mijn stijgende afgrijzen bulderde:

‘En jij denkt dat jij op díe schoenen 
míjn dochter mee uit kunt nemen?’

De woorden klonken als kanonschoten. Ik kan me de doodse stilte die toen viel nog goed herinneren. Hoe ik mijn adem inhield en we allemaal staarden naar die onschuldige gympjes van deze onschuldige jongen. Ik voel nu nog hoe het schaamrood op mijn wangen kroop en mijn hart dat woest tekeer ging.
'Ooooo, pappp’, was het enige geluid dat ik toen kon uitbrengen, terwijl ik in het gat wilde zakken dat zich maar niet onder mijn voeten wilde openen.

Nu - 30 jaar later - kijk ik naar zijn schoenen en werp een schuine blik omhoog. Ik zie dat hij mijn blik volgt. 'Ja, ja, het zijn echte Bommeltjes'. Breed lachend vertrouwt hij me toe dat hij de raad van mijn vader wel in zijn oren had geknoopt: ‘Je vader zou trots op me zijn geweest’.

Grumpy en de parel

Ochtendmens. Dat ben ik bepaald niet. Mijn dochter ook niet. En toch gaat vanochtend om half 6 de wekker en gaan we samen op pad. Niet het leukste uitje, maar als je kruisband is afgescheurd en je muniscus erbij bungelt dan is een operatie onafwendbaar. Een rol als dwerg Grumpy van Sneeuwwitje zou zeker voor ons beiden zijn weggelegd. Innerlijk toch ook glimlachend hierover, rijden we zwijgend richting Amstelveen. Ik realiseer me hoe goed we het hebben. Hoe pijnlijk een operatie ook is, we zijn nu onderweg op een veilige weg, in een veilige auto naar een veilig ziekenhuis met bekwame en vriendelijke artsen. Ik voel me dankbaar.

Terwijl mijn dochter zich hijst in haar little blue dress, installeer ik me in een hoek van de kamer. Dan wordt ze in het grote bed weggereden. We geven elkaar een dikke knuffel. Met haar twee lange blonde vlechten over de rand van het blauwe gewaad, ziet ze er kwetsbaar uit. Ze is dapper. Ik voel me dankbaar.

Ik haal een kopje koffie in de wachtruimte en dan hoor ik: 'Tante!!'. Verrast zie ik mijn grote neef en twee armen worden in een warm welkom om me heen geslagen. Hij vertelt over zijn knieblessures, maar al snel ontstaat er een uitwisseling over het leven, over wat ons echt bezighoudt en over hartepijn, vriendschap en liefde. De laatste restjes van de Goodmorning Grumpy verdwijnen als Sneeuwwitje voor de zon. Ik voel me dankbaar.

Het leven is als een continue ontmoeting, waarin een parel ligt besloten. Of het nu een moment is met mijn dochter of neef, een toevallige voorbijganger of de duifjes in mijn tuin, die parels zijn in elk moment in alles en iedereen. Het is een kunst om die parels te zien en ons daarmee te verbinden, in plaats van met de schaduwen die ons eigen ego overal op projecteert. Ook in de meest verdrietige en pijnlijke ervaring is een diepe schoonheid te vinden: overgave en liefde. Deze parelkunst begint wakker te worden. Ik voel me dankbaar.

Dat dagelijks rijgen, parel na parel, zonder voor- of afkeur is het grootste goed dat ons gegeven is. Het helemaal ontmoeten van wat er is, zoals het is. Soms moeten we daarvoor de donkerste diepte in en soms wordt het ons zomaar aangeboden in verbluffende schoonheid en eenvoud. Ik voel me dankbaar.

Ik mag weer naar mijn dochter toe en stilletjes knuffelen we elkaar. In ons zwijgen, wordt alles gezegd. Ik voel me dankbaar.

Meer weten over bewustwording? Kijk op Silent Touch voor inspiratie.

Diagnose of hypnose?

'Vaststelling van een toestand op basis van bepaalde gegevens'. Dat is de betekenis van het woord diagnose.

Zo'n vaststelling kan best praktisch zijn. Tenslotte kunnen we binnen bepaalde therapieën en wetenschappelijk bewezen oplossingen een behandelplan opstellen en uitvoeren. 

Ik begrijp dat en ondersteun dat. Maar toch...Het zet ook iets vast en hoe zit het met de 'onbepaalde' gegevens, die zich niet zo makkelijk laten inkaderen?

Toen er een tijd geleden in ons gezin een diagnose werd gesteld, belandden ook wij in behandelplannen, -trajecten en wetenschappelijk bewezen onontkoombaarheden.

In mijn frustratie en angst had ik zelf ook maar 'vastgesteld' wat de oorzaak van de ontstane 'toestand' was, waarover de onverbiddelijke diagnose toch al werd vastgesteld. Eigenlijk wist ik 100% waardoor HET kwam. Totdat ik een bevriende arts  hierover sprak. Ik ben hem dankbaar voor zijn kritische en confronterende vraag, waarmee hij me een behoorlijke wake-up call en life-changing experience gaf:

'Weet je zeker dat je de oorzaak kent?'

'Ja, het kan bijna niet anders!'

Hij keek me forsend aan, werd even stil en vervolgde toen:

'Als jij 100% zeker weet dat het hier- of daardoor komt, dan sluit je ook 100% alle eventuele andere oorzaken en daarmee ook de opties tot genezing uit'.

BENG! BIG BENG!

Met deze éne zin stortten wat dichtgetimmerde muren ineen, werd de sowieso overbodige zelfingenomendheid ontzenuwd en waterdichte argumenten ontkracht.

Tegelijk met het opgeven van mijn-100%-zeker-te-weten-oorzaak, kwam er een 100%-opening-aan-opties en een niet te bevatten gevoel van vrijheid en compassie, alsof er een last van mijn schouders viel. Daarmee is de 'toestand' gewoon geen toestand meer.

Vergeleken bij deze zee van mogelijkheden, lijkt elke diagnose meer op een afschuwelijke hypnose. 

Sindsdien neem ik elke diagnose met een 100% korreltje zout.

Meer weten over bewustwording?

www.silent-touch.nl

The Power of Now & The Power of Dogs

Het is niet meer weg  te denken: scannen van je documenten in de online werkomgeving. Scannen, oftewel een afbeelding omzetten in een digitale code, zodat we die later nog eens kunnen bekijken/nalezen en er iets mee doen. Wij mensen houden ervan om dingen vast te leggen, niet alleen als foto of document maar ook in ons geheugen. 

Scannen doen we natuurlijk ook allemaal in ons dagelijkse leven en ook dan slaan we iets op, soms heel specifiek. Iets dat we herkennen en waar we iets mee kunnen, moeten of willen doen. Vaak onbewust.

Als we een kamer binnenlopen, dan scannen we ongemerkt vaak iets waar onze focus op ligt, Belangstelling, doel, beroep en in welke rol je bent, bepaalt wat je direct scant. Als moeder scan je iets anders dan als vader. Als golfsurfer ligt je belangstelling nu eenmaal ergens anders dan als marktkoopman en daarmee ook je scangedrag. In een bar scan je razendsnel waar de drinkmaten staan. In een oogopslag wordt zoveel gezocht, gevonden, geregistreerd en meestal zonder dat je je daarvan bewust bent. Maar missen we misschien daardoor iets?

Ik moet altijd vreselijk lachen om onze honden. Zoals zij een terras oplopen. Als het kan ongelijnd. Volkomen open en vrij struinen ze langs tafels, langs mensen en kijken op en onder tafels, stoelen. Zij scannen niet, zij zijn niets van plan, ze zijn niet ergens op voorbereid. Ze registeren andere honden en als we ze vrij en ongemoeid laten dan is er soms een kleine schermutseling en soms een ijskoud negeren. Soms een aai over hun bol of een tik tegen de neus en een snauw. Hoe dan ook: ze ontmoeten alles in het hier en nu, open en zonder digitale code of plan van aanpak. Wat een vrijheid. 

Je bewust worden van je automatische scanner kan niet alleen verbluffend verhelderend zijn, maar ook gewoonweg superleuk. 'Waar kijk ik naar, waar zoek ik naar en om welke reden?'

Het opmerken van zo'n ingeslepen gewoonte kan buitengewoon veel ruimte geven en een ingang zijn naar meer openheid. Je verbreedt je horizon en dan kan je blik zomaar en heel spontaan vallen op het onverwachte, het  ongezochte en een scala aan mogelijkheden kan zich dan openen! Dat helemaal open en present zijn, noemt Eckhart wel: The Power of Now. Wat mij betreft: The Power of Dogs.

Meer weten over bewustwording?

Kijk op www.silent-touch.nl

Kussend door het leven! Is er iets beters te doen?

Tijdens een vakantie kom ik hem tegen. Een oude man.  Hij zit op een bankje, te genieten van de zon.

Als ik met mijn boek naast hem ga zitten, begint hij al snel te vertellen over het overlijden van zijn geliefde.

Hij pakt mijn hand en vertelt hoe hij de hare vasthield, op het laatst van haar leven. Vol genegenheid en volkomen open kijkt hij me door zijn dikke brillenglazen heen aan. 'Weet je wat ze altijd deed?' en zonder op het antwoord te wachten, pakt hij mijn arm en begint erover te aaien. 'Kijk, dit deed ze altijd bij mij en ook op haar sterfbed bleef ze dit doen. en dan zei ze keer op keer: 'je bent lief, je bent lief, je bent lief''.

Hij voert me met zijn verhaal mee in zijn herinnering en ik zie ze zo voor me zitten. Deze twee mensen, aan elkaar verknocht.

De rem is ervan af en hij vertelt trots verder dat ze jaren lief en leed hebben gedeeld. Zijn gedachten dwalen af naar het moment dat ze elkaar ontmoetten. 18, was zij en hij net 19. Toen ze stierf was ze 88 en dat is al zeven jaar geleden. 'Prachtig was ze', fluistert hij me toe. Blonde haren, altijd vrolijk. Nee, niets was haar te veel. 'Ik heb haar vaak getekend. Liefst als ze het niet in de gaten had. Als ze de was ophing aan een lijntje. Dan rekte ze zich zo elegant uit. Dat doen ze tegenwoordig niet meer; was ophangen aan een lijntje'. Hij zucht diep. 'Ze was niet de enige hoor, die ik tekende. Ik teken nog steeds. Als ik niet meer teken, is het voorbij'.

Hij laat mijn hand niet meer los en vertelt verder: 'We wonen ons hele leven al hier op het dorp. Kun je je dat voorstellen? Nooit verhuisd. Zelfs hetzelfde huis. We waren hier gewoon gelukkig. Nu woon ik niet meer in ons huis, maar in een verzorgingstehuis. Een huis met oude mensen. Ik kan daar met niemand praten. Of ze horen me niet, of ik moet mezelf steeds herhalen. Nee, er is niets aan daar. Daarom kom ik hier, in dit park, op deze bank. Soms maakt dan iemand een praatje met me, zoals jij nu.' En dan lijkt het net of hij me voor de eerste keer ziet. Hij begint weer vol enthousiasme mijn arm weer te aaien.

We keuvelen nog wat door en hij vertelt over de talloze schilderijen die hij heeft gemaakt en de tekeningen die hij nu nog steeds maakt, ook al bibbert zijn hand af en toe wel. Olieverf heeft hij opgegeven, dat lukt niet meer, maar 'potloden zijn ook prima, hoor'.

Als afscheid sla ik mijn armen om hem heen en geef hem een knuffel. Dan gaat hij helemaal rechtop zitten en zegt dan: 'Nou dat is lang geleden zeg, dat ik een knuffel kreeg. Kom jij maar eens even hier, dan krijg je er eentje terug' en met een kracht, die ik in eerste instantie niet bij hem zou zoeken, geeft hij mij een klinkende zoen op mijn wang en hij lijkt helemaal tevreden over het resultaat.

'Weet je, mijn vrouw en ik hebben elkaar een kus gegeven toen we elkaar ontmoetten en dat hebben we ons hele leven volgehouden. Tot op haar sterfbed hebben we kusjes gegeven. Is dat niet een prachtige manier om te leven en te sterven?'.

Met mijn boek onder mijn arm loop ik weer verder. Ik kan me haast niet voorstellen dat er iets zinvollers in dat boek staat dan dit ene moment.


www.silent-touch.nl

Niet omdat het moet, maar gewoon omdat het misschien wel kan!

Daar zit ze. Stil in een hoek op een parkeerterrein. Ze probeert zich zo klein en onzichtbaar mogelijk te maken. Als ik haar benader, tracht ze wanhopig weg te komen, maar totaal verzwakt, kan ze nies anders doen dan paniekerig om zich een kijken. Er is geen ontkomen aan: ze moet zich overgeven aan de kom van mijn handen. 

Opgegroeid met vogels (en vele gered uit de klauwen van de straatkatten van Amsterdam) voel ik haar tere lijfje in mijn handen beven. Haar zachte donsachtige veren kriebelen tegen mijn palmen. Zachtjes voor haar zingend, loop ik met haar naar huis. Ik passeer mijn buurman, waarvan ik weet dat hij duiven vreselijk vindt. Hij kijkt afkeurend naar mijn handen. Ik neurie onverstoorbaar door en als ik thuis kom met dit kwetsbare jonge leventje, staat mijn man al klaar met de honden bench, een warme deken erin, een kommetje met water en wat vogelvoer. Zonder veel woorden manoeuvreren we het kleintje in het tijdelijke nestje en bedekken het geheel met een warme deken. Het wordt een koude nacht.

Vanochtend als de deken wordt opgelicht, piept ze voorzichtig uit haar hoekje en pikt voorzichtig een graantje. Ze slaat haar blauwachtige vleugels uit en het lijkt erop dat ze zich beter voelt. Als ik haar bevrijd uit de bench, blijkt dat ze helaas nog niet aangesterkt en verloren zit ze weer in een hoekje op de grond. Voorzichtig til ik haar weer op en besluit haar naar het Vogelhospitaal in Haarlem Noord te brengen.

Ik zing mijn lied en draag haar over aan een serieuze, lieve jongedame, die vakkundig en eerbiedig deze jongeling onderzoekt, weegt en tot slot meeneemt naar haar duifgenoten, waar ze kan aansterken en kan leren vliegen in een veilige omgeving. Met een brede en geruststellende glimlach zwaait ze me uit. Dat zit wel goed! Ik laat een kleine donatie achter als tegemoetkoming voor de kosten.

Terwijl ik wegrijd, laat ik mijn blik nog eens goed over het hospitaal gaan. Keurig en eenvoudig ziet het eruit. Het heeft nog het meeste weg van een verbouwde schuur. Een deel van het dak wordt gevormd door een stuk plastic dat degelijk is vastgebonden. Ik voel me er een beetje ongemakkelijk bij. Bij de aanblik van dat stuk plastic, vraag ik me af of ik dit hospitaal wat kan steunen? Zo'n kapot dak in een hospitaal, dat klopt toch niet? Bij het nabijgelegen Spaarne hospitaal zou het dak er nog geen dag zo bij liggen, nog geen úúr, vermoed ik.

Ik neem me voor vanavond een blog te schrijven, voor hen die misschien een donatie kunnen geven. Niet omdat het moet, maar gewoon omdat het misschien wel kan!

Hieronder de gegevens voor donaties:

Stichting Vogelrampenfonds IBAN NL73 INGB 0000 199 399 onder vermelding van donatie en de link naar de donatiepagina.

Gevleugelde groet!

www.silent-touch.nl

Er is niet íets, maar er is àlles!

De avondzon belicht de lange, houten tafel in een diep warme gloed. De tafel is vol. Misschien wel chaotisch vol. Ze houdt van deze dynamiek. De tafel is gevuld met glazen en servies in verschillende kleuren en maten. Er zijn flessen met sprankelend water, wijn en schalen met eten. De wijn is geurig, net zoals de zomerse bloemen in de tuin. De verse groenten liggen gerangschikt in de grote schalen, frisse salades staan uitnodigend klaar. Jonge mannen en vrouwen praten uitbundig met elkaar. De honden banjeren rond de tafel in de hoop dat er iets per ongeluk (of niet zo per ongeluk) valt. Zomaar een vakantiedag in Friesland. Iedereen geniet zichtbaar. Het maakt haar gelukkig. Ze loopt wat rond en bedenkt dat dit toch zeker één van haar favoriete bezigheden is: eten met het gezin. Ze zijn er bijna allemaal; zes kids met aanhang inmiddels. Een behoorlijke berg fijne mensen bij elkaar. Haar blik glijdt liefkozend over haar echtgenoot en het hele span.

Dan plotseling duizelt het haar. Het tafereel, het samenzijn brengt een oude herinnering naar boven. Duizenden puzzelstukjes lijken in één keer op hun plaats te vallen en vormen een levend geheel. Haar hart zwelt op en haar ogen vullen zich met tranen, tranen van dankbaarheid, verwondering en ontzag. 'This is a dream come true', schiet door haar heen.

Hoe kan ze uitleggen dat deze mensen, dit samenzijn ooit als een visioen aan haar voorbij kwam toen ze kind was, een diepe wens? Ze had geen ambities voor een schitterende carrière, een vrijstaande villa of aanzien. Eigenlijk nooit gehad. Nee, niets van dat al. Ze wenste maar een ding. Dit.

Als jong meisje zag ze het tot in detail heel helder voor zich:
een lange tafel, in Friesland, met wel zes kinderen. Een tafel vol heerlijk eten, gevulde glazen en gezelligheid. Aan die tafel zag ze zichzelf zitten, met wel zes kinderen, een lieve man en spelende honden. Dit liefdevolle en harmonieuze beeld, was een pareltje dat diep in haar hart verscholen lag, ook als het leven wel eens wat moeilijker verliep. Als een baken was dit beeld er en diep in haar was een stil en vast vertrouwen op geluk en liefde. 

Nu plotseling valt deze droom uit haar jeugd samen in het hier en in het nu. Ietwat verbouwereerd knijpt ze even in haar armen om er zeker van te zijn dat ze niet droomt.

'Mam, is er iets?'
'Jazeker, maar er is niet íets; er is àlles!'

www.silent-touch.nl

ijs-voor-babies-en-oude-mensen

Op kantoor zitten een paar ijsverslaafden. Liefst met zoveel mogelijk kleur-, geur- en smaakstoffen en veel calorieën. Superlekker, ja, maar ik ben niet zo'n ijs-eter en als de mussen dan echt van het dak vallen, dan wil ik nog wel eens een waterijsje pakken. Dus als ze mij vragen of ik er ook een wil, dan antwoord ik steevast en beslist: 'nee, bedankt'.

Om toch niet achter te blijven met de ijs-eet-pret heb ik voor kantoor daarom ook van die 'gezondere' perenijsjes gekocht.

'Ik kan er niets aan doen; ik hou gewoon van die kleine baby-ijsjes', zeg ik tegen één van mijn jongere collega's.

Hij knikt begrijpend en terwijl hij schaterend mijn kamer uit holt, zegt hij:
'ja dat zijn inderdaad ijsjes voor babies en oude mensen'.
 
Daar zit ik dan met mijn mond vol tanden, vast gevroren in ijs-voor-babies-en-oude-mensen.
En bedankt, hè?

www.silent-touch.nl

Hondenleven

Hanty, de Russische schone uit onze roedel, worstelt zich langzaam maar zeker heel nieuwsgierig door het kleine kiertje in de deuropening. Nauwlettend houdt ze in de gaten wat daar allemaal voor geschuifel achter de schutting plaatsvindt. De krul die normaal in haar staart zit, verdwijnt als ze zo volkomen in rusthouding staat. Baasje loopt maar heen en weer.

Dan laat ze een knorrende blaf klinken, alsof ze zich bemoeit met de bezigheden:
'Geloof me nu maar, baasje! Je moet daar in de rechterhoek nog wat bladeren wegvegen en dan nog wat rotzooi daar uit de linkerhoek'.
Baasje reageert gezellig terug en over en weer is er een duidelijke uitwisseling en het geveeg gaat vrolijk door.

Als het te lang duurt, druipt ze af en slobbert met veel lawaai en volledige overgave haar waterbak leeg, zich totaal niet bekommerend om de chaos die dat veroorzaakt. Ze kwijlt vervolgens de hele keukenvloer onder en schudt het te veel aan vacht van haar af op het terras.

Ze slentert nog wat rond, ruikt nog even aan een plantje hier en een plantje daar en laat zich met een voldane zucht op het gras vallen.

Wat een hondenleven!

Bosnimf

Bijna dagelijks kom ik haar tegen tijdens mijn ochtendwandeling. Geruisloos beweegt zij zich voort, met langzame pas maakt zij haar ronde door het bos, alsof ze zich met iedere stap bewust is dat ze op iets kostbaars loopt, Moeder Aarde. Ze is altijd gekleed in een mooi en luchtig gewaad en ze gaat helemaal op in de omgeving. Als we elkaar tegenkomen dan begroeten we elkaar altijd vriendelijk, soms wisselen we een paar woordjes. Vriendelijk maakt ze altijd even contact met mijn honden en dan vervolgt ze weer haar eigen pad en ik het mijne.

Vanochtend liep ze erbij als een bosnimf en dat zei ik tegen haar. Ze glimlachte en zei: 'was dat maar waar'.

Wat een goede morgen is het toch weer!

www.silent-touch.nl

Gayatri in de Kuip

Alles is trilling.  Als bijvoorbeeld de bas in de muziek flink hard staat, bij onweer, vuurwerk of natuurgeweld, kun je de vibratie soms niet alleen zien, maar ook voelen. De grotere trillingen zijn makkelijker te ervaren dan de lichtere. De subtielere trillingen kunnen we met het blote oog niet zien, we kunnen ze vaak niet horen en toch zijn ze er altijd. Zijn we ons daarvan bewust?

Vorige maand was ik bij een concert van Marco AMAZING Borsato in de Kuip en daar trilde het behoorlijk. Zware bassen, vuurwerk, drumgeroffel en een uitzinnige massa, die sprong, danste, zong. Zelfs Marco had moeite boven het lawaai uit te komen. The heat & the beat was voelbaar in mijn hele lijf. Zo’n kleine 50.000 mensen; dan gaat er wel wat trillen. Dus ik trilde vrolijk mee en het was een bijna rare ervaring om te voelen hoe mijn lijf de trillingen ervoer; de golven leken dwars door mij heen te gaan, als een klankbord. Wát een beleving!

Dat alles en iedereen trilling is, werd daar in de Kuip weer volkomen helder. En ook dat elke trilling zijn eigen invloed heeft of je dat nu wil of niet. Waarmee je je omringt, is dus niet zo onschuldig als je zou kunnen vermoeden (als je er al over nadenkt natuurlijk ;-)). Muziek, gesprekken, mensen, dieren, dingen, natuur…alles, alles leeft en beweegt, inclusief jijzelf, je eigen emoties en gedachten. Dat heeft een directe invloed op je wezen. Jij hebt invloed op je omgeving en je omgeving op jou.
Dus met wat en met wie voed jij je? Als je dieper ziet, dan begrijp je dat we dus op deze wijze met elkaar zijn verbonden en kunnen we ervaren dat we Eén zijn. Zoals Toon Hermans dicht: ‘ik ben een partje van het geheel, van een gigantisch al’. Niet alleen onmisbaar, maar ook je bent een partje met met invloed! Dat geeft best een verantwoordelijkheid, als je dat eenmaal weet. Hoe voeden we de ander?

Toen ik daar zo in de uitzinnige menigte stond, zong ik spontaan een paar keer stilletjes Gayatri mantra. Gayatri mantra reciteren in De Kuip...kun je je daar wat bij voorstellen? Ik wel in elk geval; ik zie dan direct 50.000 mensen dit aloude (ont)waaklied zingen.

De frequentie van deze mantra is van een subtiele kwaliteit. Deze mantra wordt niet zo af en toe door 50.000 mensen gezongen. In tegendeel: deze mantra wordt 24 uur per dag door vele mensen, van alle nationaliteiten, over de gehele wereld gezongen, gereciteerd, beleefd en geleefd en dat al door generaties vóór ons en door vele generaties, die na ons komen. Daarbij vergeleken is De Kuip – hoe heerlijk en fantastisch ook – natuurlijk maar een kinderbadje!

Overigens lijkt het me wel wat om Gayatri mantra in een volle Kuip te reciteren of zingen, dat wordt dan een tsunami van liefde. Ik zie het voor me! 'Act Local, think Global' and I AM SERIOUS.

Meer weten over bewustwording en Gayatri mantra?

Kijk op www.silent-touch.nl.

De wereld van Superman Hold & Coffee Cup Lift

Sinds een paar maanden ben ik gestart met krachttraining. In eerste instantie niet zozeer vanuit fysieke training, maar meer om te onderzoeken wat 'kracht' is en dan in het bijzonder te ervaren wat 'mijn' eigen kracht is. Tevens leek het mij een mooie tegenhanger van mediteren, tai chi, chi kung, mantra's zingen en dansen etc. Always Pushing the limits.

Een reuze interessant - en vooral verhelderend - onderzoek. De Personal Trainer pusht me voorbij de door mijzelf opgelegde grenzen van het fysieke en daarmee word ik heel subtiel gestretcht op het emotionele en mentale veld. En ook dan kom ik er weer achter dat de ideeën en/of gedachten die ik had over wat ik wel en niet kan op fysiek vlak, net zo min 'waar' blijken als de ideeën en/of gedachten over wat en wie ik werkelijk ben. Zelfonderzoek kun je echt overal en altijd toepassen!

Werken met gewichten vraagt concentratie, focus op je evenwicht en adem, oplettendheid op houding en elke subtiele beweging. Dit brengt logischerwijs presentie en aldus bewustzijn in je lichaam. (Muziek op je oren, kan dan overigens een absolute afleidingsmanoeuvre zijn.) Voor mij is deze krachtmeting met mezelf op dit moment een absolute toevoeging aan mijn spirituele beoefening, waarin het allemaal uiteindelijk draait om integratie in het fysieke lijf, hier en nu!

Ook vanochtend werden de kilo's me om de oren gegooid. Doodleuk zet de PT een gevaarlijk zwaar uitziende Kettlebel voor mijn neus. Of ik even de 'Superman Hold' wil doen dus ik kijk hem hoopvol aan. Ik zie dan direct Superman die met Lois Lane in zijn armen in noodtempo rond de aarde zwiert...Maar nee, dat gaat hij niet doen en ik beland weer op aarde. Beetje bummer, maar ok ok. Geduldig doet de PT de 'Superman Hold' voor en ik kijk wat onnozel toe hoe hij de kettlebel voor zijn borst houdt met gestrekte armen en dan tot 10 telt. Stoïcijns kijkt hij me vervolgens aan en uit alles spreekt: 'You can do this!'. Verfrissend en welkom, deze positieve ondersteuning en 'Yes, I can!'. En overigens: als het een keer niet lukt, dan blijkt het onbevangen beginnen aan zo'n krachtklus juist de winst te zijn. Yes, we can be and do more then we think. 

Huppelend ga ik na zo'n training naar huis, opgewekt en vol energie. BMI, Body & Mind incorporated; passende naam deze sportschool.

En dan is het nu - na de suitcase lift, tig Squats, de Sumo Deadlift (zonder sushi) en de battle met mijn kettle - tijd voor een 'Coffee Cup Lift'; een lekker zwaar bakkie.

Wil je meer weten over coaching en bewustwording? Kijk op www.silent-touch.nl.

Meer weten over sporten bij BMI? klik op www.bmihaarlem.nl.

Help minder; dat helpt meer!

Na de eerste blogs over de bewuste shift van Negatief naar Positief, van Ongezond naar Gezond en van Lijden naar Vreugde, staat vandaag de shift van 'helpless naar helpful' in de schijnwerpers.

Behulpzaam zijn, een ander helpen die het nodig heeft. Dat lijkt vaak een logische en eenvoudige keuze, maar is het wel zo logisch? Voor mij wordt steeds meer helder dat 'minder helpen' het beste - zo niet het énige - 'hulpmiddel' is.

'Ja maar, er zijn mensen, dieren, situaties die hulp nodig hebben'. Ja zeker. Maar de vraag die we ons kunnen stellen, is: 'Vanuit welke bron komt onze hulp?' . Deze vraag nodigt uit tot zelfonderzoek. Vanuit het antwoord op deze vraag, komen onze onderliggende drijfveren aan het licht en die zijn soms wel ontluisterend rauw als je echt eerlijk bent. Is onze hulp wel zo onbaatzuchtig als we denken of zit er een klein addertje onder het gras; een addertje dat schuldgevoel, medelijden, macht, angst of jaloezie heet? Is dat hulp op basis van gelijkwaardigheid? Meestal springen al in de bres en staan we klaar met alle oplossingen, voordat er een hulpvraag komt. Hierdoor hoeft de ander niet eens zelf te onderzoeken wat hij/zij nodig heeft en er ontstaat al snel een 'slachtoffer/dader'-verhouding. En het kan zelfs zijn dat onze hulp averechts werkt...dat herkennen we allemaal! Is dat nu helpless of helpful?

Als we onze drijfveren onder ogen durven zien, popt de volgende vraag automatisch op: "Is onze hulp wel echt zo helpvol?'. Kunnen we daadwerkelijk invoelen van wat er nodig is en wie weet nu het beste wat er nodig is?

Nog afgezien van het feit dat er meestal niet eens een hulpvraag ís, leert de ervaring dat er niet of nauwelijks gehoor wordt gegeven aan al onze goedbedoelde adviezen. Dus zo'n zelfonderonderzoek is heel vruchtbaar en brengt ons uit de actie, in een meer observerende modus. En vanuit die observatie, kunnen we meer en meer samenvallen met wat er is.

Praktisch?
In de praktijk gebracht, kun je de komende week eens kijken of je je bewust bent wie je helpt, hoe je helpt, of er wel een hulpvraag is en of de hulp wel zo helpvol en in afstemming met de ander of de situatie is? Is er wel hulp nodig en wat is er dan precies nodig?

Uiteindelijk komen we tot vertrouwen op het leven zelf en zullen we rusten in het diepe weten dat in elk wezen Buddha leeft. Heeft een Buddha hulp nodig en zo ja, wie zou dan het beste weten óf en welke hulp nodig is? 


Wil je meer weten over empowerment en bewustwording? 
Kijk op www.silent-touch.nl.


Voorgaande blogs in deze reeks zijn terug te vinden door onderstaande links te volgen:
Van Negatief naar Positief
Van Ongezond naar Gezond

Van Lijden naar Vreugde

Hoe reuze kies jij?

Al voordat we zijn geboren, staan we onder invloed van alles wat er gebeurt in het leven, onze omgeving, onze ouders, de moeder, die ons draagt. Vanaf onze geboorte tot op het moment van vandaag worden we gevormd door wat mensen zeggen, je vertellen, de muziek die je hoort, de cultuur waar je in opgroeit. Dat zijn allemaal kleine programmaatjes die in ons systeem draaien. Het éne programmaatje wat prominenter aanwezig dan het andere. Als je geprogrammeerd bent en het programma begint wat vast te lopen of je bent niet helemaal tevreden met het resultaat, kun je jezelf dan eigenlijk herprogrammeren? Kun je jezelf rebooten? Resetten? Updaten? En een nieuw programma downloaden? En misschien zelfs programmaloos zijn?

Ja, natuurlijk kan dat. In twee eerdere blogs kun je lezen hoe je bijvoorbeeld een bewuste keuze kunt maken om van negatief naar positief te bewegen en hoe je van ongezond naar gezond kunt switchen. Deze blog gaat over de bewuste keuze van lijden naar vreugde.

Met in het achterhoofd de wétenschap dat je als mens vol programma's zit en je kijkt in de wereld om je heen dan is 'lijden' een redelijk groot collectief programma. We lijden met elkaar heel wat af en er is ook een neiging om dat 'normaal' te vinden. We maken ruzie, we maken amok, we klagen, we treuren, we mopperen en we praten veel en vaak over alles waaraan we lijden. We wijzen met ons beschuldigende vingertje zoveel mogelijk naar anderen. Ja echt. Ook al denk je van niet, heel subtiel zijn we het toch vaak niet eens met iets, iemand, een situatie en hebben daar toch wel een oordeel over. Het zou er toch beter, mooier maar in elk geval ánders uit moeten zien. Of het nu de juf op school is, die een ander lijkt voort te trekken, onze vader die maar nooit beschikbaar is, onze moeder die altijd druk is of de buurman die te veel lawaai maakt, we zijn het er niet mee eens. Zelfs ons eigen lijf vinden we niet goed genoeg, onze haren te dun, te krullerig of te steil, onze billen te slap, onze benen te dik. Het leven zou er echt anders uit moeten zien dan het eruit ziet.Hij of zij had echt iets anders moeten zeggen, iets anders moeten doen om jou beter te doen voelen. Grote dingen, kleine dingen, we verzetten ons ertegen. Dat is lijden, groot of klein.

Lijden keren naar vreugde is in feite niet meer en ook niet minder dan het opmerken van het lijden, het niet meer ontkennen ervan én uiteindelijk de vrijheid om voor vreugde te kiezen. Drie stappen naar bevrijding.

Praktisch proefje:
Pak een vel papier en schrijf het woord lijden met een 😟op de linkerhelft en het woord vreugde met een 😊 op de rechterhelft van het papier. Merk het op als je lijdt en kies er dan bewust voor om tot vreugde te komen. Niet doen of lijden niet bestaat, nee! Dat hoeven we nooit te ontkennen, maar we kunnen wel bewegen naar vreugde. Schrijf gedurende een week op wat lijden én wat vreugde veroorzaakt. Zo ontstaan er twee rijen naast elkaar, die er beide gewoonweg zijn, maar je zult merken dat je vrijelijk kunt bewegen, kiezen. Het is niet het streven naar vreugde, maar het zíen van het lijden, het niet ontkennen en daarna de transformatie van spanning náár ontspanning.

Heel gechargeerd zijn er twee keuzes in het leven: liefde of angst.
Liefde (vreugde) bestaat uit de kwaliteiten met als kenmerk ontspanning, gemak, zorgeloosheid, compassie, toewijding, geduld, vriendelijkheid, dankbaarheid.....SMILE
Angst (lijden) bestaat uit spanning, verkramping, veroordeling, vernietiging...

Wát worden we krachtige mensen als we besluiten kritisch te kijken naar onze programma's en te stoppen met wachten totdat anderen het voor ons oplossen of dat er iets moet gebeuren/veranderen voordat we ons beter voelen. We worden actief en levendig als we kritisch kijken of de programma's ons en de wereld om ons heen ondersteunen of dat ze lijden veroorzaken. Zodra het antwoord op deze vraag bekend is, wordt de keuze langzaam maar zeker eenvoudiger. Een glimlach werkt.

Ja, de keuze is reuze. Hoe reuze kies jij?


S.M.I.L.E. - So Much In Love Expressed!


Meer weten over bewustwording of raad hierbij nodig?
Kijk op www.silent-touch.nl

#bewustwording #meditatie #kiesjeliefdeofkiesjeangst?

Challenge: de switch van Ongezond naar Gezond!

Het lijkt erg voor de hand liggend dat je altijd kiest voor Gezond in plaats van Ongezond, maar heb je enig idee hoe vaak je op een dag onbewust of juist bewust deze keuze wel of niet maakt?

Vandaag had ik een training Chi Kung van een oude Chinese meester. Onverstaanbaar sprak hij in een combinatie tussen Engels en Nederlands met een Chinees accent. Soort van Chengelands. Om zijn overdracht duidelijk te maken, gebruikte hij handen en voeten. Waar het op neerkwam, was dat hartkwalen, vergeetachtigheid, slecht zien, driftig gedrag, slechte spijsvertering, depressie, slapeloosheid en ga zo maar niet op zichzelf staan en ook niet zó maar ontstaan. Hij maakte vanuit zijn zienswijze duidelijk dat alles met elkaar samenhangt én dat we dus een bewuste keuze hebben om ons gedrag, ons leven, ons denken te switchen van ongezond naar gezond.

Al snel stuit je natuurlijk op de vraag wat dan wel of niet gezond is en dat ieder dat voor zich kan en zál uitmaken. Ja, uiteraard bepaalt niemand dat voor jou. Die keuze is aan jou en jou alleen.

Nu is er ook nog het onderscheid tussen je fysieke lichaam, je denken en je emotionele lichaam, je etherische lichaam en meer subtielere lichamen. Je kunt je voorstellen dat ze niet los van elkaar staan en dat als je goed zorgt voor je fysieke lijf je daar op alle niveaus van profiteert. Daarbij komt dat het effect van jouw keuzes op de mensen, dieren, de wereld om je heen, enorm is. Of je je daar nu wél of niet bewust van bent. Hoe zou het zijn om hier toch wat meer bewustzijn op te krijgen?

Een kleine greep uit de on/gezondheidsgrabbelton levert al heel wat opties op:

• Pak je de lift of de trap?
• Pak je dat  handje nootjes of die zak chips?
• Pak je dat sigaretje of fiets je naar de sportschool?
• Hou je wel of niet rekening met de plastic soep? 
• Spuit je met een deodorantbus of rol je aluminium vrij? 
• Ga je wel of niet die éne serie kijken?
• Maak je wel of niet tijd voor meditatie? 
• Blijf je wel of niet in de baan waar je je niet goed voelt?
• Kies je voor zwijgen of spreken in een ongezonde situatie?

En natuurlijk er is geen gezond- of ongezondheidstitel hier, maar puur wat opties.


Inspiratie voor mij om mijn focus de komende week te richten op de switch: van ongezond naar gezond. Misschien heb je zin om samen met mij deze challenge aan te gaan? Ik ben benieuwd naar wat jij tegenkomt. Is het makkelijk? Is het moeilijk?
Let me know!



Meer weten over bewustwording? Kijk op www.silent-touch.nl

NP, NO PARKING? NO PROBLEM!

Het leven wordt een stuk makkelijker als je het van de zonnige kant bekijkt. Ik hou zelf erg van het toepassen van inspirerende aanreikingen, vingerwijzingen. Een ander in het voorbijgaan begroeten of hem/haar alle liefs wensen, werkt gewoon simpel.Of je nu in het bos loopt, in de supermarkt of op je werk, je innerlijke klimaat verandert als je dit doet. Als je met zoiets begint, lijkt het nog een beetje 'doen', maar allengs zul je opmerken dat het je niet alleen gelukkig maakt, maar dat je een ander ook veel eerder en beter ontmoet.

Het is ronduit blij makend om simpelweg om je heen te kijken en mensen die je wel of niet kent, die je gewoon op de bus ziet wachten, of in een auto ziet zitten, voorbij ziet fietsen, in stilte groet of een mooie dag toewenst. Ook al denkt je 'dagelijkse' mind met ego aan het roer daar misschien wel anders over, jouw boodschap bereikt en raakt de ander absoluut en heeft een positief effect.

Zéker als er iemand pisnijdig is, je een ruzie ziet of je getuige bent van een ongeluk dan creëert een liefdevolle gedachte/wens allereerst rust in jou en het zal de energie positief veranderen. Ook krijg je zo een gevoel van meer betrokkenheid. Tenslotte zijn er bij ongelukkige situaties genoeg ramptoeristen en hoe fijn is het als je gebruik kunt maken van een ander medium, door gewoon in stilte je gebed, je wens, je groet, je ondersteuning vanuit je hart uit te zenden. Niets zweverigs aan. Eerder praktisch en uitermate effectief.

Misschien lijkt het easier said then done, maar als je goed om je heen kijkt, dan zie je overal om je heen reminders, die je hierbij helpen! Bijvoorbeeld de letters NP, van Niet Parkeren. Dit verkeersbord kom je tenslotte overal tegen. Het zijn geen 'wegjágers' maar kleine 'wegwíjzers', die je eraan herinneren dat je altijd een keuze hebt om in het Negatieve het Positieve te vinden óf om uit iets Negatiefs iets Positiefs te creëren.

No Parking? No Problem!

Probeer het eens uit en laat me weten wat je ervaring is!



Meer weten over bewustwording? Kijk op:
www.silent-touch.nl

Veggie Receppie: omelet van spinazie

Onlangs was ik voor een opleiding een weekend weg en mijn man had voor zichzelf als lunch een heerlijke burger bedacht. Meestal kook ik en dan is het toch meestal vegetarisch dus dit was een uitgelezen moment. Halverwege het weekend hadden we even telefonisch contact en mijn man vertelt dat toen hij de burger helemaal had bereid, krokant gebakken, uitje erbij, broodje erbij, hij nog iets wilde pakken uit de gang. Toen hij terugkwam, was de burger, inclusief broodje, exclusief de sla en tomaten verdwenen van het aanrecht. Foetsie. Een kort moment sloeg de verbijstering toe totdat hij een diepe zucht hoorde van één van onze harige vrienden. De grootste banjer lag in zijn mandje na te smullen en te likkebaarden van een smakelijk hapje. Twee onschuldige bambi-ogen keken hem verlekkerd aan: '
Baasje, dat was lekker joh!'.
'Hoe kan ik nu boos worden?' verzucht mijn man aan de telefoon.  Ik lig natuurlijk in een deuk.
'Als ik thuiskom, dan maak ik wel iets lekkers vegetarisch voor je', grap ik terug.
Ik hoor een diepe zucht.

Omelet van spinazie
Kluts 5 eieren en meng er wat geraspte pecorino (Italiaanse schapenkaas) doorheen.
Breng het mengsel op smaak met peper en voeg naar behoefte wat pesto, verse kruiden en/of zongedroogde tomaatjes toe.
Je kunt er ook want snippers gerookte zalm of gebakken champignons aan toevoegen.
Meng vervolgens een paar flinke handen verse spinazie door het eiermengsel. Als je de spinazie eerst even snijdt/hakt dan gaat het mengen makkelijker en je kunt dan ook meer spinazie toevoegen. (Ik hou van veeeeeeeeeel spinazie).
Bak in een grote koekenpan langzaam een uitje en een knoflookje en giet het eier/kaas/spinazie mengsel in de pan. Bak de omelet aan beide zijden lichtbruin.
Als je wil, kun je twee sneetjes rijst/desembrood besmeren met wat bio-mayo en daarop de omelet leggen maar zonder brood is het ook heerlijk.

En natuurlijk: Laat je bord nooit onbewaakt achter. Beware of the dogs!

Veggie Receppie: groenten uit de wok met udon en miso

Bij ons is avondeten hét moment om even bij te kletsen, onze belevenissen van de dag uit te wisselen of nieuwtjes te delen. Tijdens het koken keuvelen we meestal al wat. Zo ook vandaag. Ik begin met het snijden van de groenten en vertel ondertussen dat ik een dame tegen het lijf liep in het plaatselijke wandelbos. Ze verwijderde een pamfletje van het houten toegangshek. Ze had eerder die week een waardevolle oorbel verloren en daarom had ze bij de ingang een papier opgehangen met de vraag of iedereen er naar wilde zoeken. Prompt was ze gebeld door iemand van 'Handhaving' en zelfs jawel: een heuse berisping gekregen. Ze mocht niet zomaar briefjes op publieke plaatsen hangen. Ja, ja, de orde moet wel gehandhaafd blijven natuurlijk.

De orde in de keuken is inmiddels ver te zoeken en mijn man kijkt naar de stapel potten en pannen. Ja, ik gebruik altijd graag en veel pannen, potten, messen, bakjes, vorken en messen. En vandaag ook de wok.

Gewokte groenten met udon en zalm (of tofu):
Kijk in je koelkast en zie welke groenten je hebt. Bijna alles kan in dit gerecht.
Ik gebruikte vandaag wat bladeren Chinese kool, een halve prei, een ui, een paar bladeren paksoi en een handje spinazie (of een zak van de AH)
Snij alle groenten grof in schuine stukken (dat ziet er decoratief uit).
Bak eerst zachtjes een ui met een lepel miso. Heb je geen miso dan kun je ook een groentebouillonblokje gebruiken, maar minder 'Japans'.
Vervolgens voeg je de Chinese kool, de prei en het wit van de paksoi toe en roer je de miso goed door de groenten.
Ondertussen kook je de Japanse Udon (soort pasta) gaar en giet je deze af en spoel je om met koud water. Uit laten lekken tot gebruik. Bewaar twee of drie grote soeplepels van het kookwater.
In het midden van de wok bak je wat kleine stukjes zalm of andere vis of tofu of je voegt edamame boontjes toe.
Wok nu ook het groen van de paksoi.
Als de vis gaar is, voeg je twee of drie grote soeplepels kookwater van de udon toe en een handje spinaziebladeren.
Je warmt alles door en je maaltijd is klaar.

Op twee voorverwarmde diepe borden verdeel je de udon en daarover heen schep je alle groenten en vis of voor de vegetarische variant, de tofu. Tot slot giet je de inmiddels heerlijke bouillon in de borden. Garneren voor the look & een extra gezonde bite met wat gekookte of kort opgebakken zeewier. Heb je direct alle mineralen binnen.

Stokjes erbij, geen orde in het bord, geen berisping als je morst, maar gewoon lekker eten.

O ja: de oorbel is gevonden door iemand die zo ondeugend was geweest om de boodschap te lezen.

Veggie Receppie: stamppot van spruitjes en zoete aardappel met een easy broccoliburger

Écht lekker vegetarisch koken, valt nog niet mee. Inmiddels ben ik wat meer geoefend en mensen vroegen me laatst of ik af en toe een Veggie Receppie wilde delen. Dus de komende tijd zal ik via deze blog mijn recepten publiceren met een persoonlijk verhaaltje erbij natuurlijk.

Ik hou erg van stamppotten, maar nu sinds kort in ons gezin de diagnose diabetes 1 is gevallen, valt de aardappel in de categorie 'snelle koolhydraten en dus minder vaak eten'. Waarom? De aardappel is gezond én lekker, maar het bevat tevens veel koolhydraten, die je lichaam snel omzet in suikers. Met diabetes ga je op zoek naar langzame koolhydraten en een mooi alternatief is dan de zoete aardappel. De zoete aardappel heeft - als hij gekookt wordt - een lage glycemische index en daarmee blijft je bloedsuikerspiegel beter in balans. Als je de bataat bakt of frituurt gaat de index overigens sky high en daarmee je bloedsuikerspiegel, met of zonder diabetes toch handig om te weten.

Bij de supermarkt zag ik mooie spruitjes liggen en ik hoopte dat de zoete smaak van de bataat de wat bittere smaak van de spruitjes zou verzachten en ja! Dat klopt als een bus. Hier dus het recept:

Stamppot van spruitjes met zoete aardappel:
Je halveert de schoongewassen spruitjes en zet ze op met wat water, zodat ze nét onder water staan. Zodra ze koken voeg je er de in stukjes gesneden zoete aardappel bij.
Na 10-15 minuten is alles wel gaar. Afgieten en stampen maar met een klontje roomboter.

• Optie 1: Schep er nu naar behoefte of smaak wat feta of andere kaas, zongedroogde tomaatjes of noten doorheen en klaar ben je.
• Optie 2: Je schept de stamppot in een ingevette ovenschaal en garneert deze met geraspte kaas en legt er wat klontjes boter op. Even in de oven laten gratineren en smullen maar.

Wat kun je erbij eten? Een frisse salade past altijd. Met de ovenschotel combineerde ik een zelfgemaakte broccoliburger.

Easy Broccoliburger:
Je kookt broccoliroosjes en de geschilde stam even kort en laat alles goed uitlekken.
Op een bord prak je uitgelekte kikkererwten en daaraan voeg je de broccoliroosjes.
Smaakmakers: peper, zout, schepje basilicum pesto of verse kruiden, eventueel nog een gebakken knoflook en uitje erbij.
Je mengt en prakt het geheel tot een stevige bal, tezamen met een ei.
Ik gebruik liever zo min mogelijk meel, maar dat zou er misschien door heen kunnen om de massa wat steviger te maken.
Je maakt burgers van het mengsel en je paneert ze met een geprakt beschuitje.
Tot slot bak je de burgers om en om in wat olie/boter totdat ze een mooi bruin korstje hebben.
Lekker! Gezond! Makkelijk! Goedkoop!

Meer weten over bewustwording? Kijk op www.silent-touch.nl.

Gemist hoofdstuk

Soms sla je het liefst een hoofdstuk over, maar het is beter van niet!

Onlangs zaten mijn zoon en ik aan een bureau tegenover een arts. Een man van rond de veertig, kaal, mager, bleek, ietwat voorover gebogen en een witte doktersjas strak om hem heen getrokken. Na een kort en onpersoonlijk handen schudden ter kennismaking stak de arts van wal:

'Ja, het was overduidelijk', vertelde de man aan mijn zoon, 'je hebt diabetes, type 1'. 

Ik vermoed dat hij even ademhaalde voor de volgende zin, maar ik weet het niet zeker, want als in één adem plakte hij erachter aan dat hij een afspraak had ingepland in vestiging Noord met de afdeling waar de insuline al voor mijn zoon klaar lag. 

Versteend zaten we daar. Toen ik bij mijn positieven kwam, vloeiden er vragen uit mijn mond. Ook bij mijn zoon waren er vragen, opmerkingen. Helaas was daar geen tijd en overigens ook geen belangstelling, tenslotte 'moet u nog naar afdeling Noord rijden en u wil toch zeker niet te laat komen?'. Ik probeer nog te vragen of er wat aan te doen is of hoe zoiets ontstaat of dat er nog alternatieve wegen zijn, zoals voeding of immuunondersteunende therapie? Maar nee, de arts was onverbiddelijk: 'er is niets aan te doen'.

Later merkte mijn dochter fijntjes op dat deze man kennelijk een hoofdstuk in zijn opleiding had gemist...een hoofdstuk over sociale vaardigheden. Duidelijk was hij echter wel.

In een miezerig regentje in de schemerende namiddag liepen we terug naar mijn auto. Zwijgend. Eigenlijk kun je dan ook niets zeggen.Wat moet je zeggen? 'Goh, het is wat, hè? Da's wel even schrikken..'?

Ik heb ook geen idee hoe we van het ene ziekenhuis in het andere zijn gekomen. Allebei huilden we. Stilletjes. We hielden elkaars hand vast en reden door de regen met mistige ogen van ziekenhuis A naar B. Ik stuurde en mijn zoon zei af en toe: 'naar links, naar rechts'. Onder een hefboom door, geparkeerd, draaideur door, trappen op, wachtkamer in, jas uit, kamertje in, twee stoelen.

Bij B aangekomen, werden we onthaald door een olijke verpleegkundige die ons wat water gaf in een wit plastic bekertje. 'Goh, het is wat, hè? Dat is wel even schrikken..', zei ze vriendelijk. We haalden allebei voor het eerst weer adem sinds een kwartier. Ze deed voor hoe mijn zoon vanaf nu tig keer per dag gaatjes moet prikken in zijn vingers, moet spuiten in zijn bovenbeen en verschillende keren per dag in zijn buikvet. Zij had het hoofdstuk sociale vaardigheden wel gehad - dat moet gezegd - en ze was ook duidelijk.

Binnen 30 minuten stonden we weer buiten, nu met insuline, spuitjes, meetstrips, meetapparaatje en advies wat te doen bij een hypo en uiteraard een vervolgafspraak. Jottem!

Stil reden we van B naar huis, hand in hand. Tranen over de wangen. Ik zat daar met een berg liefde voor mijn kind in mijn hart, compassie voor die jongen die vol toewijding is aan zijn vriendin, aan zijn studie, zijn familie. Verdriet, verbijstering, ongeloof en onmacht wisselden elkaar af. 

En mijn zoon? 

Hij bleef stil en ik kon voelen dat innerlijk werkelijk álles in hem bewoog. Er kwamen nog geen woorden, nog geen daden. En naar hem kijkend, voelde ik ook zijn kracht, zijn vitaliteit, zijn levenslust en ik ervaarde een stil vertrouwen. In hem en in het leven. 

En laat die stilte maar even duren. In die stilte ligt inspiratie. En inspiratie zal hem wijzen, de weg die hij zal gaan.