donderdag 29 december 2022

Dansen, alsof niemand naar me kijkt

In de laatste dagen van 2022 heb ik me voorgenomen om mijn lijf eens flink te laten bewegen. Als kleuter ben ik gestart in klassiek ballet, later overgestapt naar stijl dansen, jazzballet en vooral zo veel mogelijk losgaan op de dansvloer. Nog steeds laat ik geen kans voorbijgaan om te dansen en als er geen mogelijkheid is dan creëer ik deze. Met grote regelmaat zwier ik dan ook door de kamer, alleen, met partner, met hond, kind of wie dan ook, alsof niemand naar mij kijkt.

De komende dagen verdiep ik me in de 5ritmes. Een prachtige meditatievorm in beweging. Lijf, klank, beat, dans werken samen. Grondlegster Gabrielle Roth heeft de basis gelegd voor deze meditatieve dansvorm die je via vijf ritmes of waves vloeiend, staccato, chaos, lyrisch en stil uitnodigt om vrijer te bewegen. Overal in spirituele groepen wordt een vorm van dansmeditatie inmiddels wel aangeboden, maar de 5ritmes springt er wat mij betreft met kop en schouders bovenuit.

Dansen in een groep kan absoluut uitnodigend zijn, maar voor velen is het vaak ook een uitdaging. Eerlijk toegegeven: Ik heb zowel de uitnodiging als de uitdaging ervaren toen ik in een groep ging dansen. Jaren geleden deed ik voor het eerst mee aan zo'n dansworkshop en het voelde wat ongemakkelijk aan toen iedereen tegelijkertijd lyrisch begon te dansen, of als ongeoefende prima ballerina’s vloeiend door de ruimte trachtten te zweven, of chaotisch op de vloer begonnen te kronkelen. Moet dat nu echt zo geforceerd, vroeg ik mij verwonderd af. En juist door het daadwerkelijk te onderzoeken (lees: doen), kwam ik achter mijn eigen oordeel en ongemak en ontstond er gaande weg acceptatie, ontspanning en ongelooflijk veel plezier. Een absolute aanrader dus om dit eens te onderzoeken als je je bewust wil worden van je eigen patronen en gedachtegangen.

Dus vandaag dans ik de 5ritmes en daar geniet ik van. En terwijl ik chaotisch dansend door ons vakantiehuis beweeg met de koptelefoon stevig op mijn oren, open ik even mijn ogen en vang de blik op van mijn echtgenoot. Hij zit breeduit te lachen (lees: lacht mij ronduit hartelijk uit) en de tranen biggelen over zijn wangen. Het zal er inderdaad wel weer hilarisch uitzien. Heeft hij in elk geval weer zijn lachmeditatie gehad! Onze hond bekijkt ons beiden nog nét niet hoofdschuddend aan en met een diepe zucht sluit ze in al haar wijsheid haar ogen. 

Met een glimlach volg ik de wave naar lyrisch. Nee, het is nog lang niet stil in mij!


www.silent-touch.nl


donderdag 22 december 2022

TimonLive 11 - bijna afscheid nemen

Afgelopen week voelde ik me helemaal niet goed. Bij de dierenarts werd ik goed onderzocht en was ik in de goede en betrouwbare handen van maar liefst vier vrouwen, waaronder mijn eigen vrouwtje. Onder normale omstandigheden, natuurlijk de droom van elke man! Het was alleen niet zo relaxed, hoor, maar ik gaf me er toch volledig aan over en onttrok  me van het geheel door diep in meditatie te gaan. Later hoorde ik vrouwtje bedeesd met de dokter praten; de uitslagen van de tests waren niet zo best. Ik wilde maar één ding: naar huis en in mijn mandje naast mijn Russische vriendinnetje en vooral met rust gelaten worden.

De laatste week ben ik weer wat opgeknapt en eet en drink ik weer wat beter. Kleine rondjes doen me goed maar het liefst slaap ik de hele dag. Ik geef baasje en vrouwtje en alle kinderen in het gezin rustig de tijd om eraan te wennen dat ik al snel over 'the rainbowbridge' zal gaan. Ik hoop dat ze weten wat een fantastisch leven ik heb gehad en nog steeds heb. Met een moeilijke start in een asiel in Polen, ben ik sinds mijn zevende levensjaar alleen maar verwend, geknuffeld, gevoed en ik heb op veel mooie plekjes mogen wandelen. Mijn baasje en vrouwtje hebben goed voor mij gezorgd.

Nu ben ik zestieneneenhalf jaar, een grijze snuit, een manke poot, lekker doof, een stijve rug en nog iets in mijn buik, wat niet zal genezen. 

Het is tijd voor mijn laatste ronde, mijn laatste aai, mijn laatste knuffel.

Tijd voor een laatste foto, een laatste koekje en een laatste ritje in de auto.

Het is tijd voor mijn laatste maaltje, mijn laatste lik en trouwe blik en laatste kenmerkende WHOEHOEHOE!

Het is tijd om te rusten, het is tijd om te gaan.

Maar afscheid nemen, bestaat niet.

Liefde overstijgt alles!

Lieve poot en WHOEHOEHOE

van Timon

 

Met dank aan de lieve mensen van Stichting Vagabond-pets
en de lieve mensen én beste begeleiding van AniCura Hillegom



Meer lezen over mijn leven als Timon met mijn baasjes?

TimonLive 10 - De oude dag

TimonLive 9 - Hondenbaan?

TimonLive 8 - Engeltje op mijn schouder! 

TimonLive 7 - Laten schrikken

TimonLive 6 - Boem is Ho!

TimonLive 5 - Geen Marktplaats voor mij
TimonLive 4 - Mijn Pools vriend
TimonLive 3
TimonLive 2
TimonLive Vriend jij bent nog niet jarig!
TimonLive 1

 



zondag 18 december 2022

Gepureerde irritatie (7)

Geïrriteerd, ja, dat ben ik. Nu ja, dat was ik. Mijn moeder zat vandaag op mijn irri-triggerpoints te duwen. Wekelijks brengt mijn moeder een dag van het weekend bij mij thuis door. Gewoon een kopje koffie, samen lunchen, spelletje doen, wijntje drinken, goede gesprekken en na het avondeten weer naar huis. Negen van de tien keer is dat gezellig en verloopt het in harmonie. Niet omdat dat zo moet, maar omdat het meestal gewoon zo gaat. Zo niet deze zondag. Ik heb de zon niet gezien, letterlijk en figuurlijk. Ken je dat? Dat alles wat je moeder zegt, je mateloos irriteert? Ook al tel je nog zo 10 x tot 10? (Ik ken zelf in elk geval zes mensen in mijn gezin die nu in schaterlachen uitbarsten)

Ik had gedurende de hele ochtend flashbacks van hoe het 'getouwtrek' tussen mijn ouders zich vroeger ontvouwde. Teruggeworpen in het rollenspel van vroeger, waarbij 'Zij' dicteerden hoe alles eruit moest zien. 'Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien'. Nee. Geen redden meer aan. Het moest en zou gaan volgens bepaalde regels, normen en waarden en als ik een kleine suggestie doe, dan ben ik brutaal.

Dementerend of niet, ik voelde mijn geduld op geraken. Ik hoor mijn Spirituele Alter Ego op de achtergrond lieflijk aandringen dat ik me niet zo moet opwinden, dat ik de verstandigste moet zijn, dat ik gewoon even een rondje moet maken en dat zij er echt niets meer aan kan doen. Zen bij Gwen. 'Maar echt, er zijn grenzen', bries ik inwendig. En met de lawaaierige staafmixer draai ik dit stemmetje - samen met de soep - triomfantelijk de nek om. Dat kan toch zo bevrijdend zijn, gewoon even met het nodige 'enthousiasme' een soep pureren! Heerlijk. Pittig soepje. Laat mij eens even geïrriteerd zijn! Ik zal het heus niet afreageren op een ander, maar ik ga niet 'leuk' doen als het eenvoudigweg niet leuk is. Die tijd is lang voorbij.

Door de aangekondigde code-oranje-gladheid op de wegen wordt ons gemoedelijke samenzijn ingekort en een meditatieve stilte-rit naar haar huis brengt Zen in Gwen. Bij thuiskomst hebben we samen de lichten aangedaan en het avondeten klaargezet. 

'Waarom zijn we nu eigenlijk boos?', vraagt mijn moeder dan met een klein stemmetje.
Terwijl ik haar een geruststellende knuffel geef, zeg ik
'Ach, mam, we zijn helemaal niet boos; we waren gewoon geïrriteerd en toen is de dag gewoon een beetje in de soep gelopen!'.

Vanavond ga ik van mijn soep genieten, een lekkere pittige soep met gepureerd ego.
Recept is eenvoudig.

TIP: even de gepureerde soep opnieuw laten koken voor het neutraliseren van de energie ;-)

 

www.silent-touch.nl

 

 



dinsdag 13 december 2022

TimonLive 10 - De oude dag

Het is iets over zevenen in de ochtend en daar hoor ik ze al de traf afkomen. Als ik nu maar heel stil blijf liggen en mijn ogen stijf dichtgeknepen houdt, dan denken ze vast dat ik het niet gedaan heb. Dan denken ze vast dat Hanty het gedaan heeft of kabouters, maar niet ik. Baasje kan namelijk best lopen mopperen als ik een bruin cadeautje voor hem in de kamer heb gelegd en roept dan heel hard Foei! en ik moet naar buiten, maar dan hoef ik natuurlijk niet meer. Ik begrijp hem best wel hoor, want dit gaat nu al drie dagen op een rij, maar ik kan er echt niets aan doen.

En ik kan er helemaal niet tegen als het baasje boos wordt. Dan kruip ik in mijn mand en maak me zo klein mogelijk. Mijn buik rommelde al de hele nacht en ik heb echt mijn best gedaan om het op te houden, maar uiteindelijk móest ik echt. En ik kan er ook niets aan doen dat ik niet op één plek kan stilzitten als ik poep. Nee, ik loop een rondje en leg in een keurige kring diverse hopen, van groot naar klein. En ik doe wel mijn best om het nieuwe tapijt te mijden. Maar o jee...hoe ik ook mijn ogen dichtknijp, ze weten vast dat ik het ben. 

Gelukkig komt vandaag het vrouwtje naar beneden en met één blik weet ze hoe laat het is...en dan bedoel ik niet zeven uur. In stilte ruimt ze de shit op. Dan komt ze naar me toe en begint me te aaien en kan ik wat ontspannen. Zij begrijpt me helemaal. Met zachte stem stelt ze me gerust en zegt dat ze echt begrijpt dat ik al een oude man ben. Ze vertelt me hoe lief ik ben en hoe goed ik het al die jaren al doe met áf en toe een klein ongelukje. Ze verzekert me dat ze nu echt niet boos worden. Nee, ze gaan goed voor me zorgen, ook en misschien wel juíst op mijn oude dag. Het baasje moppert nog wat over Marktplaats, maar ik ken hem langer dan vandaag en al snel krijg ik weer een fijne aai op mijn bol.

Baasje en vrouwtje zien de afgelopen weken natuurlijk ook wel dat ik steeds langzamer ga lopen en dat ik al een paar dagen mijn kenmerkende en enthousiaste 'whoehoehoe'-geluid niet meer laat horen. Elke dag word ik wat minder actief, elke dag wat strammer. Mijn wandelingetjes worden steeds kleiner, zelfstandig uit de auto springen is er allang niet meer bij en van katten raak ik niet meer opgewonden. De meeste wilde capriolen heb ik nu wel achter me gelaten.

Vanavond kan ik al helemaal mijn draai niet meer vinden. Ik sjok van kussen, naar kussen en van de voordeur naar de achterdeur. Mijn buik is van slag, ik ben van slag. Ik staar voor me uit en af en toe leg ik mijn kop neer, om vervolgens weer onrustig rond te lopen.

Baasje en vrouwtje kijken van mij naar elkaar en met z'n drieën zuchten we diep. 

Mijn oude dag is definitief aangebroken; we leggen ons erbij neer.

 


Meer lezen over mijn leven als Timon met mijn baasjes?

TimonLive 9 - Hondenbaan?

TimonLive 8 - Engeltje op mijn schouder! 

TimonLive 7 - Laten schrikken

TimonLive 6 - Boem is Ho!

TimonLive 5 - Geen Marktplaats voor mij
TimonLive 4 - Mijn Pools vriend
TimonLive 3
TimonLive 2
TimonLive Vriend jij bent nog niet jarig!
TimonLive 1


Een scheiding

Er komt niet eens een 'blijf niet te lang weg' of 'doe voorzichtig', als de negenjarige Tim met zijn hondje, Lucky, naar buiten gaat. Zijn moeder is de laatste tijd druk met zichzelf. Ze zit aan de telefoon met één van haar vriendinnen en is al lang blij dat ze ongestoord kan bellen. Op tijd eten, is er de afgelopen maanden niet meer bij. Gehaast trekt Tim zijn jas aan, terwijl Lucky al opgewonden aan zijn riem trekt. Het is bijna kerst. Het is bitterkoud en Tim rent bijna, alsof hij op de vlucht is, over de zesde etage van de galerijflat waar hij samen met zijn moeder woont sinds de scheiding van zijn ouders. Gehaast werpt Tim nog een blik over zijn schouders, om er zeker van te zijn dat zijn moeder hem toch niet volgt. Een beetje schuldig voelt hij zich wel. Zijn moeder weet het niet, maar bijna elke avond glipt Tim even het huis uit om op deze manier dichter bij zijn papa te zijn, waar hij zo van houdt en mist. Donders goed weet hij dat als zijn moeder erachter komt wat hij gaat doen, dat ze teleurgesteld zal zijn. Ze is niet vaak boos, maar de laatste tijd kunnen haar woorden scherp zijn en soms praat ze onaardig over wat nu haar ex-man is, maar het is wèl zijn papa! Hij heeft geen zin in die woordenstroom en zo klein als hij is, beslist hij er ook niet meer naar te luisteren, om de woorden langs hem heen te laten gaan. Dan is zijn hart veilig.

Met de lift zoeft Tim met Lucky naar beneden en samen schieten ze de straat in, het park in. Het is al donker, maar dat maakt voor Tim niet uit. De wijk waarin hij woont en waarin zijn vader woont, wordt gescheiden door het park en een brede vaart, waar zomer en winter de vrachtschepen doorheen varen. Aan de overkant van die vaart woont zijn vader. De winterse kou is inmiddels langs zijn benen omhoog gekropen en Tim rilt van de kou, terwijl hij aan de waterkant staat en verlangend aar de overkant tuurt. Zijn moeder zou zo ongerust worden als ze wist waar hij was. Hoe vaak had ze hem niet bezorgd weggetrokken bij het water? Maar .. daar...het tweede lampje van links..daar brandt het licht in de kamer van zijn vader en Tim vergeet de bezorgdheid van zijn moeder.

Een traan glijdt over zijn wang en hij veegt hem abrupt weg aan zijn mouw. Hij schopt boos tegen een steentje aan. Hij voelt zich verdrietig en onmachtig. Het beeld van dat brandende lampje maakt dat Tim zich dichter bij zijn vader voelt. Al is het maar even. Al is het maar stiekem. Al is het een gestolen moment. Nog twee nachtjes slapen en hij mag er weer heen. Over twee nachtjes en dan voor twee nachtjes. Met afhangende schouders loopt Tim weer naar huis. Hij voelt de kou allang niet meer. 

Thuis aangekomen, zit zijn moeder nog aan de telefoon. Onwetend wat er in hem speelt, onwetend welke rol zij speelt, onwetend hoe deze scheiding Tim zal vormen en al heeft gevormd, zoals haar eigen pijn haar heeft gevormd. Tim zou willen dat hij het met zijn moeder kon delen, maar slikt zijn tranen resoluut weg.

Tim begint met het avondeten en denkt aan dat lichtje van zijn vader en hij klaart ervan op. Hij weet één ding zeker: Dat licht brandt voor hem. Dat licht geeft hem hoop en dat licht verwarmt zijn hart en even lijkt het of hij zijn vaders armen om zich heen voelt.

Zijn moeder rond het gesprek af en ineens realiseert ze zich hoe laat het is. Een schuldgevoel bekruipt haar. Het eten had al lang op tafel moeten staan. Als ze het gerommel in de keuken hoort, weet ze dat kleine Tim is begonnen. Ik moet het echt anders gaan doen, denkt ze, en haar hart slaat een slag over als ze haar kleine jongen ziet staan aan de pannen. Het liefst slaat ze haar armen om hem heen, maar voelt intuïtief aan dat Tim nu even niet beschikbaar is. Tim houdt haar op de been en vormt een lichtpunt in haar leven. Zou ze dit hem wel genoeg laten weten, vraagt ze zich af?

Aan de andere kant van de vaart staart de vader van Tim voor zich uit. Alleen en koud, zo voelt hij zich. Hij vraagt zich voor de zoveelste keer af hoe ze het zo hebben kunnen verkloten...hij en zijn ex. Af en toe heeft hij geen goede gedachte voor haar over. Hij schudt zijn hoofd alsof hij daarmee helderheid in zijn gedachten kan afdwingen. Hij steekt zijn lamp aan en neemt, staand voor zijn raam, een slokje van zijn mok thee. Hij tuurt het donker in. Aan de overkant van de vaart ziet hij een kleine schim bewegen en plotseling herinnert hij zich dat Tim bijna komt, al over twee dagen. Tim, zijn kleine baken van licht. Zou hij dit hem wel genoeg laten weten, vraagt hij zich af?

Na het eten zitten Tim, Lucky en zijn moeder op de bank. Tim kruipt tegen haar aan en ze drukt een kus op zijn bol en dan voelt Tim haar armen om zich heen glijden. Tim ontspant en geniet van haar warmte en dan weet hij nog één ding zeker: deze warmte brandt voor hem, het geeft hem hoop en deze warmte verwarmt zijn hart. Tim vindt zijn vader net zo lief als zijn moeder. Zouden ze dat eigenlijk wel weten?


💧💔💔💔💧


Voor levensvragen en rouwverwerking www.silent-touch.nl