Nou, wat ik nu toch weer meemaak! Baasjes kunnen het nog steeds niet geloven. Eind maart vertelde ik al over mijn nekhernia. Nadat ik daar goed van hersteld was, kreeg ik begin mei nog een flinke aanval, waarbij baasjes dachten dat ik ging hemelen. Ik piepte bij elke beweging en kon mijn kop weer niet optillen....maar na een flinke dosis pijnstillers knapte ik gewoon weer op en binnen mum van tijd lag ik weer te rollebollen en maakte gekke sprongen.
Tot vorige week...weer liet mijn nek het afweten. Ik kon niet meer op of neer, van het éne op het andere moment. Eten en drinken lukte niet meer, ik liep rondjes van de pijn en kon mijn kop niet meer optillen. Dat gaf wel even wat paniek hoor. Vrouwtje gaf me snel een pijnstiller, waarna ik in mijn mand ben gaan liggen om vervolgens bewegingsloos in slaap te vallen. Uren lag ik doodstil en als ik ook maar een haartje bewoog, piepte ik van de pijn. Baasjes dachten dat mijn laatste uur geslagen had.
Af en toe keek ik vrouwtje aan, zonder mijn kop op te lichten....tot vijf minuten voordat de dierenarts aanbelde.
Toen.. heel plotseling was ik weer helemaal beter. Ik stond in één keer op van mijn bed, ging plassen in de tuin, wilde eten en begroette vrolijk de dierenarts, die een uur te laat was. Baasjes stonden met open mond naar me te kijken en konden hun ogen niet geloven. De dokter vertelde dat ze zo laat was omdat ze in de file had gestaan. Bof ik even....als ze een uurtje eerder was geweest, dan weet ik niet of ik dit hele verhaal nog had kunnen navertellen.
Het leed was gewoon in één keer over! Komt misschien wel omdat vrouwtje de hele dag naast me heeft gezeten en Gayatri voor me heeft gezongen? Het vrouwtje zegt dat ik een paar extra engeltjes op mijn schouder heb.
Hoe dan ook: Ik spring er weer lustig op los en geniet dubbel van alle dikke knuffels.
Voorlopig moeten de Engelen nog even aan de hemelpoort op mij
wachten en laat ik dat engeltje op mijn schouder rustig zitten!
Engelachtige groet van Timon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten