Hoeveel adem verspillen we door te praten over koetjes en
kalfjes? En ik bedoel nu niet de echte koeien en de echte kalven, want daar
zouden we juist meer over mogen praten. Over hoe de kalfjes één dag na hun geboorte bij hun moeder worden weggehaald om in kille stallen eenzaam te wachten op een smakelijke marinade. Of
over de koeien die levenslang in megastallen staan, geen daglicht zien
en/of beweging hebben om eveneens een vaak on’mens’elijke weg naar de supermarkten
te ontvangen met de twijfelachtige eer als aanbieding van de week te eindigen.
Nee, dan kunnen we toch
beter praten over ‘koetjes en kalfjes’. Over hoe het met ons gaat en dat we dan
knikken dat het best goed gaat terwijl we eigenlijk in oorlog zijn…in oorlog
met onszelf, met een ander, met de omgeving, met de wereld, zonder dat we het natuurlijk
willen toegeven, of willen weten, laat staan hardop zeggen.
Ik heb mijn eigen makke steeds beter in
de gaten: Ik kan best praten over over koetjes en kalfjes, maar zwijg niet over de èchte koeien en de èchte kalven en de wereld
om mij heen waardeert dat niet. Punt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten