Een paar keer per week rijd ik langs de vaart bij ons op het dorp. Toen ik vandaag bij het stoplicht moest wachten, zag ik twee oude bekende. Die twee zitten daar wel vaker. Soms zitten ze aan deze kant van de vaart en soms aan de andere kant. Ze wijken niet veel van elkaars zijde en ik zie ze regelmatig dicht tegen elkaar aan zitten. De één leunt dan lief tegen de ander aan met het kopje op de schouder van de ander gevleid. De aanblik ontroert mij elke keer weer opnieuw.
Ik kan mij zo voorstellen dat ze al jaren bij elkaar zijn deze twee. Ze staan erom bekend dat ze monogaam leven en die verknochtheid stralen ze dan ook duidelijk uit. Ze zijn zich er niet van bewust dat ik ze zo vaak bewonder. In hun innige omhelzing, in hun eenvoud, in hun toewijding naar elkaar, in het gezamenlijk zitten. Zonder meer. Ze houden zich niet bezig wie er naar ze kijkt. Of ze de goede kleuren dragen of het mooiste huisje hebben. Geen zorgen dat ze te laat komen of dat er een regenbui aankomt. Ze zijn gewoon zichzelf, meer niet. De fietsers, de automobilisten gaan onopgemerkt voorbij. De enige keer dat ze van elkaars zijde wijken, is als er zorg is voor de kleintjes of als ze links of rechts een graantje kunnen pikken.
De eenheid, de kracht, de toewijding en de liefde die als vanzelfsprekend van dit paar afdruipt, raakt me diep.
Als ik wat later op mijn werk aankom en de krant opensla, lees ik dat de ‘plezierjacht’ weer is geopend. Geopend op dit stel. Ze zijn letterlijk ‘vogelvrij’ verklaard.
Mensen kunnen blijven jagen voor het eigen plezier totdat wij (en zij) er bij neervallen, terwijl we juist niet liever willen dan zelf zo vrij zijn als een vogeltje. De duif staat symbool voor o.a. vrede, liefde en trouw. Dat we dat als mens met plezier najagen, begrijp ik goed; dat we daar kogels bij gebruiken, iets minder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten