De molsHoop

Afgelopen week zat ik in een voorjaarszonnetje mijmerend op een enorme berg van houtsnippers. Ik kreeg in één keer het beeld voor me dat ik bovenop een molshoop zat en bedacht me dat het leven van de mens wel een beetje lijkt op het leven van een mol.

We weten blindelings de weg in ons eigen gegraven doolhof. We vinden het wel vertrouwd om in de bekende kringetjes te vertoeven. We wroeten als een mol in de aarde, onze bezittingen verzamelend en beschermend. We rennen van hot naar her totdat we er letterlijk bij neervallen, molsHopend op een sprankje geluk. En ook al raken we soms verstrikt in de wirwar van gangen, we lopen liever vast dan dat we toegeven dat we in rondjes lopen.

Net als een mol, schrikken we van het oogverblindende licht als we een uitweg vinden. Blind voor de mogelijkheden, kansen en schoonheid van het onbekende. Snel zetten we onze zonnebrillen op of duiken zo snel we kunnen weer in ons vertrouwde holletje, ons niet bewust dat we zelf onze eigen mollenklem zetten. Sidderend van angst dat er een kans bestaat dat ons wat overkomt als we onze kop boven het mollenveld uitsteken. In gedachten hangt de schep van de boer ons als het zwaard van Damocles al boven het hoofd. Net als de mol graven we liever nog een stukje verder of slikken een paracetaMolletje tegen de pijn.

Toch blijft die uitweg trekken.

En wát als we de beslissing nemen die uitweg te nemen? Weg uit ons doolhof, weg uit onze vertrouwde maar o zo beperkende omgeving? Wát als we onze oogkleppen afzetten en met open vizier de wijde wereld in blikken? Wat als we nu gewoon de weg naar het licht gaan? De modder en de aarde tegelijk met onze angst en gereserveerdheid afschudden?

Genietend zit ik daar bovenop mijn molshoop. Met een blij gevoel in mijn hart rust ik in het zonnetje: van molshoop naar molsvertrouwen.