'Ik ben abnormaal; ik gebruik geen medicijnen'.

Terwijl ze deze woorden uitspreekt, slaat ze haar handen de lucht in en trekt ze haar keurig geëpileerde wenkbrauwen theatraal omhoog. Mijn moeder heeft haar 'Wenkbrauwentaal' tot kunst verheven en ik kan hem goed lezen en ik spreek ook zelf een aardig woordje mee. Mijn moeder zit recht tegen over me aan een kopje koffie.

'en dat terwijl iedereen vroeger dacht dat ik nooit oud zou worden', vertelt ze verder. Ze werd door haar broertjes zelfs uitgescholden voor aangeklede kleerhanger of aangeklede breinaald. 'Nu was ik ook een echte spillepoot', voegt ze er vergoelijkend achteraan. 'Ze hadden zeker nooit verwacht dat ik de oorlog zou overleven, daarom hebben ze me ook naar de boeren gestuurd in de hongerwinter. dat was mijn redding. Maar ik ben abnormaal, want ik leef nog steeds.'

Het enige dat ze slikt is een multi-vitamine en een extra pilletje vitamine C. Iedereen slikt tegenwoordig wel een pil; niet eentje, maar een hele reeks. Dat wordt inclusief kwalen en bijwerkingen wekelijks uit de doeken gedaan bij de koffieclub. Ze schudt haar hoofd. Zelfs de fysiotherapeut wilde niet geloven dat ze niets slikte! Dat vond hij niet normaal! (is dit nu wat ze bedoelen met het nieuwe normaal?)

Toch merkt ze op dat ze wel wat minder fit is. Met klachten gaat ze echter ook niet meer naar de dokter. 'Ik kijk wel beter uit!', zegt ze heel beslist. Nu schieten mijn wenkbrauwen omhoog. Van die wenkbrauwen die altijd weerbarstig tegen de richting in groeien of het liefst recht vooruit steken. Op mijn vraag waarom ze de dokter niet meer om raad vraagt, komt een heldere boodschap.

Tja, onlangs had ze de arts langs laten komen omdat ze last had van haar hart. Bij wat navragen over haar activiteiten had de arts vastgesteld dat ze te actief was voor haar leeftijd, te veel in de tuin werkte en te lang op haar knieën in de aarde zat te wroeten en dat ze gezien haar leeftijd van 87 niet anders moest verwachten. Moeder voelt zich duidelijk niet serieus genomen. En terecht, ze loopt nu niet bepaald de deur plat bij de huisarts met elk wissewasje. 

Voor moeder is de reactie van de huisarts in elk geval geen reden om het rustiger aan te doen, maar om de arts in het vervolg gewoon niet meer te bellen. 'Ik weet nu toch wel wat hij gaat zeggen', zegt ze verongelijkt.

'Maar nu moet ik gaan', zegt ze opgewekt en staat resoluut op: 'Ik moet naar gymnastiek!'.

Ik neem haar bloedserieus natuurlijk en hoop oprecht dat ik minimaal zo abnormaal ben als zij! (en misschien toch een andere huisarts zoeken?)