Chaos en stilte!

Afgelopen week was er een stroomstoring in het centrum van Haarlem. Ik was daar aan het werk, toen alle lichten uit floepten. Computers, koelkast, koffiezetapparaten, waterkoker, kopieermachine. Alles viel stil. Collegae renden hun kamers uit en een kort telefoontje verder bleek, dat het probleem niet op te lossen viel in onze meterkast. Door graafwerkzaamheden was er een kabel geraakt en 'het' zou nou wel even duren.

Na een wat vervroegde lunch met kaarslicht, vervulde ik de nodige 'electriciteitsloze' klusjes. Als ik daarmee klaar ben, voel ik de uitnodiging van de stilte om er óók even volop van te genieten.

Vanuit een stilgevallen kantoorpand glijden mijn ogen langs de stenen van het pand naast het onze, het rijtje bomen langs de speeltuin en de regen tegen mijn raam. Ik ervaar de stilte niet alleen om mij heen maar ook in mij zelf. Alsof dat samenvalt. Zittend achter het donkere beeldscherm, bekruipt me een diep gevoel van vrede en sereniteit. 

We laten ons soms dusdanig in beslag nemen door onze dagelijkse beslommeringen, dat de stilte wat naar de achtergrond schuift. Echter, deze serene stilte is er altijd, zoals een leeg schildersdoek onder een kunstwerk of zoals een leeg televisiescherm waarop een film zich afspeelt. Mijn ogen volgen de dwarrelende blaadjes, die her en der ongeordend landen op de grond. Zo vredig is het. Ik sluit mijn ogen en laat de geluiden om me heen zachtjes binnenvallen. De geluiden van kinderstemmen vanuit de nabij gelegen speelplaats vermengen zich met het geblaf van een hond. Ik hoor het verkeer voorbijgaan en vanuit de kelder klinken fanatieke geluiden, waar twee sportieve collegae een potje tafelvoetbal spelen. Wie hoort? Wat hoort? Waaraan verschijnen deze geluiden? Met een glimlach laat ik elke vraag een verwondering zijn.

Na een tijdje zo te zitten, pak ik mijn pen en blocnote en hoor mijn hand bewegen over het papier. Er verschijnen woorden, zinnen, zonder moeite, zonder richting, zonder doel. Hoe wonderlijk blijft het elke keer te ervaren hoeveel creativiteit er is te midden van deze stilte. Terwijl ik de woorden - die je nu leest - schrijf, springen de lichten aan, het kopieerapparaat spuwt zijn papieren vol enthousiasme weer uit en mijn beeldscherm doet zijn 'Windows' weer open.

Is het leven niet een continue uitnodiging de stilte te ervaren en te verdiepen, zodat het eenvoudig(er) is om te zijn met dat wat er is? Om de chaos in de wereld te ontmoeten vanuit de plek van stilte? Om de verdeeldheid te verenigen in de stilte van ons hart? Kunnen we tegelijkertijd gegrond zijn in presentie en die rust meenemen in ons dagelijkse leven? Die stilte spreekt haar eigen taal, zingt haar eigen lied en ze nodigt ons keer op keer uit naar binnen te keren, te rusten in onszelf en vanuit die bron ons dagelijkse leven te (be)leven. Zéker in de turbulente tijd waarin we ons nu bevinden, is deze weg van meditatie essentieel. Laten we elkaar ontmoeten in en vanuit deze stilte, deze bron van creatie en liefde.

Bij thuiskomst merkte ik, dat mijn man via de digitale nieuwsbronnen al had vernomen dat er een stroomstoring was geweest in Haarlem. 

'En...natuurlijk haalt die storing de headlines', denk ik bij mezelf, 'Het NOS zal niet schrijven over de allesomvattende storingsloze stilte; tenslotte verkoopt chaos beter dan stilte'. 

 

www.silent-touch.nl

Bert en Ernie trekken baantjes

Terwijl ik een beetje zilvershampoo in mijn haar masseer, luister ik onbedoeld naar het gesprek van
twee eveneens grij(n)zende heren, met wie ik samen onder de douche sta. Gewoon in een zwembad hoor, voordat je er iets van denkt. Godzijdank mag het weer: douchen na het baantjes trekken!

Ik hoor de éne man, die Bert blijkt te heten, vragen aan de andere man, die ik met een respectvolle knipoog maar even Ernie noem: 'Ben je een beetje tevreden over jezelf?'.

'Nou, Bert, eigenlijk ben ik vooral tevreden over jou! Jij zwemt een stuk harder dan toen we zijn begonnen met zwemmen. Je wil me zeker inhalen, he?!', hoor ik Ernie met enige verwondering zeggen.

'Een beetje gezonde competitie kan geen kwaad, toch?', hoor ik mezelf hardop inbrengen. Beide heren kijken elkaar en daarna mij lachend aan. Ja, dat herkennen ze wel.

Bert vertelt vervolgens dat zijn conditie inderdaad goed verbetert en dat het helpt dat hij al 15 kilo is afgevallen sinds hij is gaan diëten. Hij valt elke twee maanden maar liefst 5 kilo af en hij hoeft er nog maar 15. Het gaat heel gestaag door, vertelt Bert verder.

Nieuwsgierig vraag ik of hij nog een speciaal dieet volgt?

'Nee hoor, gewoon drie maaltijden per dag, geen tussendoortjes, maar één glaasje wijn per dag en meer bewegen.' Volgens Bert is het allemaal een kwestie van mindset. Tenslotte was hij ook zo in één keer van het roken afgekomen.

Met schuim in ons haar, komen wij tot de conclusie dat er geen ingewikkelde diëten nodig zijn, maar dat het geheime ingrediënt zéker wel een belangrijke smaakmaker is: MindSet!

Helaas kun je dat niet vinden in de schappen van de supermarkten, daar liggen vooral ziekmakende geur-, kleur- en smaakmakers. Gelukkig is het advies van Bert hier gratis aangeboden én mooie bijvangst: er komt geen E-nummer aan te pas.

Zwemgroet van

Gwendolin

www.silent-touch.nl

 

TimonLive 8 - Een engeltje op mijn schouder

Nou, wat ik nu toch weer meemaak! Baasjes kunnen het nog steeds niet geloven. Eind maart vertelde ik al over mijn nekhernia. Nadat ik daar goed van hersteld was, kreeg ik begin mei nog een flinke aanval, waarbij baasjes dachten dat ik ging hemelen. Ik piepte bij elke beweging en kon mijn kop weer niet optillen....maar na een flinke dosis pijnstillers knapte ik gewoon weer op en binnen mum van tijd lag ik weer te rollebollen en maakte gekke sprongen.

Tot vorige week...weer liet mijn nek het afweten. Ik kon niet meer op of neer, van het éne op het andere moment. Eten en drinken lukte niet meer, ik liep rondjes van de pijn en kon mijn kop niet meer optillen. Dat gaf wel even wat paniek hoor. Vrouwtje gaf me snel een pijnstiller, waarna ik in mijn mand ben gaan liggen om vervolgens bewegingsloos in slaap te vallen. Uren lag ik doodstil en als ik ook maar een haartje bewoog, piepte ik van de pijn. Baasjes dachten dat mijn laatste uur geslagen had.

Vrouwtje zat de hele dag naast me, met haar hand op mijn hart en ze zong Gayatri mantra. Dat was heel lief en geruststellend. Uiteindelijk hebben baasjes de dokter gebeld omdat ze echt dachten dat ik niet meer beter zou worden. Er kwamen zelfs een paar van de kinderen van de familie afscheid van me nemen. Ik keek niet op of om en het licht was uit mijn ogen. Ik wilde alleen maar slapen. 

Af en toe keek ik vrouwtje aan, zonder mijn kop op te lichten....tot vijf minuten voordat de dierenarts aanbelde.

Toen.. heel plotseling was ik weer helemaal beter. Ik stond in één keer op van mijn bed, ging plassen in de tuin, wilde eten en begroette vrolijk de dierenarts, die een uur te laat was. Baasjes stonden met open mond naar me te kijken en konden hun ogen niet geloven. De dokter vertelde dat ze zo laat was omdat ze in de file had gestaan. Bof ik even....als ze een uurtje eerder was geweest, dan weet ik niet of ik dit hele verhaal nog had kunnen navertellen.

Het leed was gewoon in één keer over! Komt misschien wel omdat vrouwtje de hele dag naast me heeft gezeten en Gayatri voor me heeft gezongen? Het vrouwtje zegt dat ik een paar extra engeltjes op mijn schouder heb.

Hoe dan ook: Ik spring er weer lustig op los en geniet dubbel van alle dikke knuffels.

Voorlopig moeten de Engelen nog even aan de hemelpoort op mij
wachten en laat ik dat engeltje op mijn schouder rustig zitten!

Engelachtige groet van Timon

 

De bezorger van Vitamine L

Onze honden horen de bestelbusjes al van verre aankomen en tot groot verdriet van de buren laten ze dat luid en duidelijk en vol overgave horen. Zo ook vanochtend vroeg. Ik had vitamines besteld en het gevreesde bestelbusje kwam er echt aan! Een grote witte bus van DPD parkeerde voor ons huis en om de honden te kalmeren, liep ik de jongeman tegemoet. 

Vaak staat de radio van de bestelbusjes aan met muziek variërend van in mijn oren geBENGBENGBENGBENG of geDOEFDOEFDOEFDOEF tot vrolijke volkliedjes. Maar vandaag niet. Vandaag hoorde ik bijna hemelse muziek en enigszins uit balans gebracht, leunde ik tegen onze schuur. Daar werd ik stil van!

De klanken die uit dit bestelbusje kwamen, beroerden me tot in mijn ziel. Een ongelooflijk mooi uitgevoerd kerkelijk lied weerklonk in de straat. Ook al ben ik niet zo'n hele erge fan van kerkmuziek, dit was zéker een prachtige uitvoering van een klassieker, die ik weliswaar herkende maar waarvan ik de naam niet ken. In één keer werd ik teruggeworpen in de tijd en zag mijn vader met naar de hemel gerichte armen en uit volle borst meezingen met de langspeelplaat, die in de hoek van de kamer stond. 

Ik was bepaald ontroerd toen de jongeman uit de laadruimte verscheen en mij een pakje in mijn handen drukte. Een traan liep over mijn wang en ik stamelde dat ik zijn muziek zo mooi vond en dat het me zo raakte. De jongeman keek me bijna verlegen aan en zei: 'Ja, het is rustgevende muziek en ze leggen in het programma uit waar de muziek over gaat. Soms gaat het over liefde, soms over verdriet' en voegde hij erachteraan: 'sorry mevrouw, dat ik u verdrietig maak!'. Ik kon alleen maar schudden met mijn hoofd. Wat er geraakt werd, had niets te maken met verdriet.

Zo stonden we even naast elkaar, te luisteren, met een pakje tussen ons in, totdat ik hem aankeek en zei dat hij me helemaal niet verdrietig maakte, maar dat ik gewoon genoot van zijn muziek.

Terwijl hij naar zijn bus liep, voegde ik er nog aan toe:

'Jij brengt me niet alleen mijn vitamientjes, maar je bezorgt me een goed begin van mijn dag! Dank je wel daarvoor!'

Ik kijk naar mijn pakketje met vitamientjes en grinnikend bedenk ik me dat er echt geen betere vitamine is dan Vitamine L!

Have a Lovely day!

 

Ninja - nonnegotiable my friend

Onverwachts kwam die kleine op mijn pad. Misschien is dat wel kenmerkend voor mooie ontmoetingen, omdat we er wellicht geen verwachtingen over kunnen hebben? 

In elk geval kwam die kleine in een - wat ik heb ervaren als - lastiger periode in mijn leven. Net gescheiden, vol stress, dubbele banen, geldzorgen en de zorg over mijn nog jonge kinderen en mezelf. Toen er helemaal geen plek of ruimte was voor een extra huisgenoot, besloot ze toch dat ze erbij wilde horen. Het is inmiddels ruim 16 jaar geleden...

Al eerder had ik de wens uitgesproken dat ik een hondje zou willen en mijn vriendin had al aangekondigd, dat ik niet op zoek hoefde te gaan, maar dat deze vanzelf mijn 'pad zou kruisen'. Een paar weken na deze uitspraak, liep ik op een gure januarimiddag op het strand. Ik was op z'n zachts gezegd, niet bepaald in een opgeruimde bui en hield mijn blik strak naar beneden gericht, waar mijn voeten net niet in de vloedlijn liepen. (alhoewel ik me het liefst in de winterkou in de golven had geworpen). Ik was zo naar binnen gericht dat ik zelfs bijna struikelde over de berg puppies, die letterlijk mijn pad kruisten. Ze bleken van een man te zijn die op de boulevard van Zandvoort een huis kraakte. De afspraak was al snel gemaakt om de dag erna met mijn kinderen een pup uit te zoeken.

Mijn verkering (inmiddels echtgenoot), vrienden en familie - met uitzondering van mijn kinderen - zagen het allemaal niet zo zitten (begrijpelijkerwijs), maar er was geen redden meer aan. Die pup moest en zou er komen, tegen alle logica in.

Mijn kinderen gingen de volgende dag vol enthousiasme mee en ik heb het aan hun overgelaten om een pup uit te zoeken. In stilte bedacht ik me dat ik het beter aan hen kon overlaten om een levenspartner te zoeken, omdat ik er zelf niet zo goed in leek te zijn. Dat was een wijs besluit. Ik had namelijk mijn ogen allang op een witte pup met een zwarte vlek laten vallen, maar de kinderen waren unaniem en twijfelloos: het móest dat witte/bruine/zwarte bolletje worden. 

Ik weet nog dat ik haar vasthield toen ik buiten stond en dat ik me in één keer ietwat paniekerig realiseerde dat ik in eenvoudigweg een baby mee naar huis nam. Een verantwoording erbij. Ik had nog niet eens een riem, of een mand. En toch...dat kleine bolletje wol had al lang ons hart gestolen. En om haar stempeltje te drukken, plaste ze ook direct maar even op schoot bij een van de kinderen, zodra we in de auto zaten.

Thuis aangekomen heb ik direct een goed gesprek met elkaar gevoerd. Tenslotte had ik maar twee weken vrij en in die twee weken moest ze zindelijk worden. Sommige dingen zijn gewoon nonnegotiable. Met haar pientere oogjes keek ze me aan en maakte al snel duidelijk dat ze me direct begreep. Zij was dan ook binnen twee weken zindelijk.

Ze kreeg de naam Ninja! Meisje. En dat was ze; vaak meer een dame of een behoorlijke Tánte. Je hebt je naam zo'n eer gedaan!

In een storm in mijn leven liep deze kleine schat mijn leven in. Ze liep naast me, voor me, bij me, achter me, liefst OP me. Fel als ze was, beschermde ze mij met hand en (menig welgemeende en soms ook welgemeende) tand. Zij was een troost, een trouwe vriendin en bovenal in vele momenten eenvoudigweg vanzelfsprekend aanwezig. Gekscherend noemden we haar 'mijn satellietje' omdat ze mij haarfijn aanvoelde.  Als ik verdrietig was of als ik me niet lekker voelde, legde ze haar kopje tegen me aan. En ze beet/blafte behoorlijk fel van zich af als er een 'onbetrouwbaar' sujet aan de deur stond. 'Don't touch my mom!'.

Een heel kleine witte/bruine/zwarte bolletje dat zo snel en wendbaar was als een hertje, werd langzaamaan prachtig grijs. Een sterk hondje, een karaktervol hondje, een hondje met Prinsessengedrag, net zoals het vrouwtje overigens. Een hondje waarvan ik zo veel hou, die ik zo dankbaar ben voor alle stappen die we samen hebben mogen zetten in dit leven.

In die ruim 16 jaar samen hebben we zo veel beleefd en geleefd en bovenal van elkaar genoten en van elkaar gehouden. Dankbaar dat jij in mijn leven bent.

Afscheid nemen, bestaat niet. 

Sommige dingen in het leven zijn nu eenmaal nonnegotiable, my friend! 

Dochters

Als in een wervelwind komt ze langs, mijn jongste dochter. 'Hai mam, kus mam, bye mam'.

En daartussen in ook nog een cappuccino met havermelk, als ik geluk heb. En vandaag heb ik geluk! 

Het is eind maart en na vele koude dagen schijnt er eindelijk een streepje zon in onze tuin. Ze zakt met een heerlijk theatrale diepe zucht neer, strekt haar lange, slanke benen voor zich uit en trekt haar trui uit om die éne streep zon op te vangen en sluit haar ogen.

Ze kan niet lang blijven, want ze wordt zo opgehaald door haar vrienden om een weekendje weg te gaan, mompelt ze terwijl ik een jas aantrek en op een stoel bij haar ga zitten.

Ik geniet met volle teugen van deze zonnestraal in mijn leven.

"Ik ben gestopt met roken', zegt ze dan. Ze trekt één oog open en speurt daarmee mijn gezicht af hoe ik daarop reageer. Officieel weet ik niet dat ze rookt, want tenslotte heeft ze nooit in mijn bijzijn een sigaret opgestoken. Maar mijn neus en voelsprieten hebben haar natuurlijk al eerder verraden, naast Insta natuurlijk.

'Zo, sinds wanneer?' en trek mijn pokerface op; ik laat me niet gekker maken dan ik al ben.

'Sinds vier dagen'.

'Gefeliciteerd. Waarom rookte je eigenlijk?' , want laten we eerlijk zijn: als iemand anti-roken was, was zíj het!

'Ik was verslaafd', zegt ze en ze schiet enthousiast omhoog terwijl ze me in geuren en kleuren uitlegt dat ze het boek 'De Opluchting' van Jan Geurtz in handen kreeg en dat één specifieke anekdote over een vrouw met liefdesverdriet daaruit haar erg aansprak. (ik moet niet vergeten Jan even te bedanken, denk ik vol opluchting)

Het kwam er kortgezegd op neer dat de dame in kwestie verslaafd was geraakt aan roken omdat ze zich zo ellendig voelde en vervolgens vond dat ze wel een sigaretje verdiende. Als een soort van bonus. De eerlijkheid gebiedt mij om te bekennen dat ik in een lastige tijd in mijn leven ook ging roken uit zelfmedelijden en óók vond dat ik af en toe een sigaretje verdiende. Als ik eraan denk, moet ik zo lachen maar destijds was het o zo logisch. Het is natuurlijk de grootst mogelijke onzin; alsof je het verdient om je longen zwart te maken. 

Na mijn ontboezeming kijkt mijn dochter me aan en zegt dat zij dat ook wel herkent. Terwijl we elkaar aankijken, barsten we in lachen uit als we ons realiseren hoe we in staat zijn onszelf voor de gek te houden. Wel een kwartier lang houden we bijna de slappe lach. Kijk, dat is nu iets wat we werkelijk allemaal verdienen: voluit lachen en bij voorkeur vooral en hárd om je zelf! 

Dan wervelt ze omhoog, glimlacht en geeft me een omhelzing.

Met haar eveneens inmiddels gearriveerde vrienden stappen ze vervolgens in de auto en met een flinke dot gas verdwijnen ze uit mijn blikveld.

Dochters, wat zijn het toch een fijne mensen.

Begeleiding bij bewustwording, kijk op www.silent-touch.nl

Mooie Meneer Slak

 's Ochtends vroeg wandel ik mijn huis uit, zo mijn tuintje in. Mijn blik valt direct op een slak die met zijn huis op zijn rug behoedzaam zijn weg vindt op de schutting.

'Goedemorgen, Mooie Meneer Slak', zeg ik zachtjes. Ik wil hem niet aan het schrikken maken natuurlijk, want hij hangt gevaarlijk hoog.

'Goedemorgen, Mooie Mevrouw Gwendolin', is zijn vriendelijke reactie en voegt er al snel aan toe:

'Waar in uw tuin is het lekkerste blaadje te vinden?'

'Als ik u niet te veel ontrief, Mooie Meneer Slak, is het gras bij de buren vele male groener!', zeg ik hoopvol.

Een op een steeltje balancerende wenkbrauw wordt vragend omhoog getrokken, terwijl hij ietwat slijmerig zegt: 'Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, uw tuin is verreweg de mooiste in het land!'.

Wel! Dat is weer een hele geruststelling en ik kijk glimlachend naar mijn kleine, toch ietwat verwilderde, postzegeltje.

Ik volg nog een tijdje hoe Mooie Meneer Slak zijn weg vervolgt. Het is niet bepaald een rechte lijn en ik herken me daar goed in. Mijn eigen weg zoeken en vinden. Dat heeft me heel wat paden doen afgaan. Sommige wat hobbelige weggetjes, soms een dead end street, maar alle wegen hadden hun charme en hebben allemaal gediend. 

Mooie Meneer Slak kruipt langzaam naar beneden en laat een schitterend zilver lijntje achter zich. Prachtig glinsterend in de zonnestralen. Een inspiratie om mijn eigen spoor ook zo glanzend en schitterend mogelijk achter te laten. 

Dan begint hij zijn nuttige opruimactie tussen wat gevallen blaadjes. Met zijn beweeglijke voelsprietjes tast hij zijn omgeving af. Die heb ik inmiddels ook wat meer mogen ontwikkelen: mijn voelsprietjes. Ik weet niet precies waar ze zitten, maar ik weet wél dat ze er zijn. En ook dat ze altijd kloppen.

Ik laat Mooie Meneer Slak zijn nuttige werkjes doen en wens hem een fijne dag.

en jou ook!

Zonnige groet van

Mooie Meneer Slak & Gwendolin

🐌🐌

nog een lief rijmpje over een ontmoeting met een slak lezen? klik hier

Begeleiding in bewustwording, kijk op www.silent-touch.nl

Gedeelde smart is halve smart! Gedeelde liefde is dubbele liefde

Dat ik op het heerlijke eiland Mallorca ben, zou om een nadere verklaring kunnen vragen, maar voor nu, is dit wat er is:

Ik ben op het heerlijke eiland Mallorca.

Ik heb een lunchafspraak met mijn man, zijn zus en zijn zoon in een dorpsrestaurant. We komen hier al jaren, maar we hebben in dit restaurant, Es Moli, nog nooit gegeten. Hetgeen ik overigens zou kunnen kwalifiëren als een jammerlijk vergissing. Al was het maar omdat een glas wijn hier ook nog gewoon het formaat van een glas wijn heeft en niet zoals in Nederland, zo'n afgemeten bodempje.

Sowieso is eten één van mijn favoriete bezigheden, zowel het maken en het nuttigen ervan. Maar als ik hier in dit dorp in de bergen zit in dit typische Mallorciense restaurant, geniet ik met volle teugen van de geuren, de smaken en de sensaties van het mediteraans eten. Overigens geniet ik ook zonder enig voorbehoud van de ogen van de Spaanse eigenaar van het restaurant: diepgroen, omlijst met inktzwarte lange wimpers onder een rij volle wenkbrauwen. Ik smelt dan al voordat ik een hap heb gegeten. Ik geniet met volle teugen van het voorgerecht, het hoofdgerecht, de mensen die ook komen eten, het gezelschap, de bedrijvigheid. Kortom: de gehele sfeer maakt me dronken van geluk en dankbaarheid en dat kleine glaasje Herbes Seches als toetje geeft een sprankelende twist aan mijn blijdschap.

Alcohol schijnt het sentiment, dat het meeste in ons leeft, ietwat aan te wakkeren, te versterken en aan het licht te brengen. Dat kan diepe vermoeidheid zijn, blijdschap of de zogenaamde 'kwade dronk'. Je raadt het al: Ik dans zo'n beetje de berg op, heerlijk genietend én aanwezig in de subtiele roes van de aqua vitae oftewel levenselixer van dit eiland.

Na de heerlijke lunch vertrekken mijn tafelgenoten met de auto naar ons vakantiehuis, ietwat gelegen boven op de berg en ik kan niet anders dan naar huis lopen, of dansen, beter gezegd. Mijn hart, mijn geluk, mijn dankbaarheid past eenvoudigweg niet in een auto.

Kon ik iedereen maar meenemen in mijn tocht, de berg op, fluitend met de vogels, zingend met de bergen, luisterend naar het geknisper dat mijn voeten maken op het asfalt en de bedwelmende geur van de sinaasappelbomen opsnuivend. De dankbaarheid overvalt me keer op keer. Dankbaarheid is een dienaar van liefde!

Halverwege de berg is er dan ook nog een ontmoeting met iemand die minimaal zo geniet van dit alles als ik, de zoon van mijn man, die voor mij inmiddels zo vertrouwd en dichtbij voelt dat mij wederom een golf van dankbaarheid overspoelt. 

Samen 'bouncen' we even op het ritme in ons hart, op zijn muziek of op de liefde die er is. 

Ik moet in één keer denken aan het spreekwoord: gedeelde smart is halve smart en realiseer me:

Gedeelde Liefde is Dubbele Liefde!

www.silent-touch.nl

TimonLive 7 - Laten schrikken

Al maanden maakt het vrouwtje zich te sappel over de gezondheid van mijn kleine, oude zus Ninja. Het is Ninja voor en Ninja na! Ninja mag in één keer op de bank en hoeft niet meer lang te wandelen, krijgt een heuse winterjas en allemaal extra koekjes. Nou, ik was er klaar mee! Ik heb mezelf even in 'beeld' gebracht, even boven aan de lijst van belangrijkheid, no more mister nice guy, no more achteraan de rij aansluiten!

Ok, ok, ok, achteraf gezien had ik het wel wat minder heftig kunnen aanpakken, maar goed, zeg nu zelf: het resultaat mag er zijn!

Twee weken geleden kreeg ik in één keer zo'n last van mijn rug. Ik kon mijn oude hoofd er niet meer van optillen. Binnen drie dagen had ik een röntgenfoto, diverse onderzoeken en een scan achter mijn kiezen (en mijn baasjes wat eurootjes lichter). Lopen deed ik niet meer, blaffen ho maar, mijn kop liet ik hangen en mijn baasjes waren daardoor helemaal van slag. In één keer was alle aandacht in plaats van op Ninja op mij gevestigd.

Een paar dagen heb ik ze laten bungelen, die baasjes van me en kreeg ik pijnstilling en hoefde ik niet meer te wandelen. Ze dachten dat mijn einde naderde, maar ik had ze bij de neus! Niet dat ik dat expres deed hoor, natuurlijk niet. Tenslotte had ik een paar weken ervoor nog een oplawaai gehad van die aanrijding en kwam ik vorige week nog tussen de deur terecht! Dat doe ik niet voor mijn lol natuurlijk. Maar na anderhalve week knapte ik gewoon in één keer weer helemaal op onder begeleiding van mijn geweldige dierenarts, Bernadette. De medicatie kon worden afgebouwd en de fysio opgebouwd! Ik laat me niet kisten door een kleine hernia hoor! Het leven is veel te leuk. Na twee weken kon ik weer gek doen, rennen, springen en op mijn rug liggen draaien en liet ik mijn typische WOEHOEHOE weer horen. Toen ik die liet horen, wisten ze dat het leed was geleden.

En toch....baasjes realiseren zich nu in één keer wel dat ik toch ook al een oude heer aan het worden ben en dat mijn leeftijd van bijna 15 me af en toe opspeelt. En ach, ik vertoon geen prinsessengedrag, dus ik hoef niet op de bank te liggen en extra koekjes te krijgen en al helemaal geen winterjas, maar wat extra aandacht kan nooit kwaad!

Rustige Poot van

Timon!

Meer lezen over mijn leven als Timon met mijn baasjes?

TimonLive 6 - Boem is Ho!

TimonLive 5
TimonLive 4
TimonLive 3
TimonLive 2
TimonLive Vriend jij bent nog niet jarig!
TimonLive 1
#anicurahillegom
PS Wil je ook een vriendje van mij adopteren? Dat kan via Stichting Vagabond-Pets

 

een steekje laten vallen

Het heerlijke bericht dat er twee babietjes op komst zijn in de familie, nodigde me uit om de digitale breipen eens te laten liggen en de ouderwetse breipennen ter hand te nemen. Niet dat dit direct feilloos ging. Ahum. Diverse keren moest ik alles uithalen en opnieuw beginnen. Het duurde wel even voordat ik de smaak te pakken kreeg. In mijn zoveelste uithaalactie kon ik het wel vergelijken met communiceren. Als je even niet oplet, dan laat je een steek vallen (I did many) en ben je langer bezig met het hele verhaal recht te breien dan die éne onhandige, meestal spontane opmerking. Een gezonde dosis zelfkennis, zelfspot, humor en begrip voor de ander werkt dan het beste. Ook dat heeft bij mij even geduurd, maar het proces is hoopvol...mijn breiwerk vooral dan.

Tussen de regels door, dwalen mijn gedachten af naar een voorval van toen ik een jaar of 10 was. Op een avond zag ik het breiwerkje van mijn moeder liggen en ik dacht haar te kunnen verblijden als ik een paar centimeters erbij zou breien. Ik weet niet meer wat er fout ging, of de mohair wol te pluizig was of het patroon te moeilijk of mijn brei-kwaliteiten onvoldoende, maar na een avondje zweten zat er niets anders op dan het hele breiwerk uithalen. Toen mijn moeder 's avonds laat thuiskwam, was ik in geen velden of wegen te vinden, maar vond ze wél een keurig opgerolde bol en twee lege pennen. Ze was niet eens kwaad toen ik de ochtend erna schoorvoetend de keuken in liep. Achteraf vertelde ze dat ze zo ontzettend moest lachen en tot op de dag van vandaag draagt ze het zwart/paarse wollige vestje nog steeds. Onbetaalbaar onverslijtbaar!

En nu ik zo kijk naar het eindresultaat van mijn babydekentje, zie ik ook helemaal niets meer van mijn eigen worstelingen en blijft vooral de bonus over:

in elk steekje zit een klein gebed, een lief, mooi wensje
voor een wonderlijk, magisch, nieuw mensje

Werkelijk: Breien of communiceren, het is allemaal te leren!

 

 

 

 

Meer weten over bewustwording in je dagelijkse leven? Kijk op www.silent-touch.nl

 

TimonLive 6 - Boem is ho!

Inmiddels heb ik net als mijn vrouwtje een zeer gedistingeerde grijze gloed over mijn snoet. Ook al ben ik 15 jaar, ik gedraag me nog steeds als een jonge hond. Ik zie wat slechter en hoor nog minder, maar dat kan mijn pret niet drukken. Soms spring ik in de auto en dan blijkt de achterklep nog niet open te zijn. Dat komt niet omdat ik bijna niets meer zie natuurlijk; dat komt omdat het vrouwtje de klep niet snel genoeg opendoet. Laatst viel ik weer met een smak terug op de grond. Bestraffend keek ik op en ze beloofde voortaan beter op te letten. Tja, en luisteren is  voor mij erg lastig, zeker nu ik niets meer hoor. Soms zie ik heus wel iemand met armen en benen zwaaien en dan in één keer realiseer ik me dat ik geroepen word en dat ik kennelijk moet komen.

Mijn neus doet het echter nog prima en zo rook ik vanochtend zoiets lekkers bij het benzinestation! Mjammie, mijn neus achterna verliet ik het bos en stak ik de Rijksstraatweg over. Nadat ik de boel daar goed had besnuffeld, wilde ik weer naar het vrouwtje. Ik begrijp nog steeds niet goed wat er toen gebeurde, maar een lieve jongen probeerde me nog tegen te houden maar voordat ik het wist, stak ik pardoes over en liep ik zó tegen de aanstormende bus aan. Die gaf niet mee! Mijn pootje deed direct erg zeer en ik was toch wel wat de weg kwijt. 

Doordat ik een tracker heb, kon het vrouwtje zien dat ik het hele bos en de omgeving ben afgehinkeld op zoek naar mijn huis. Ondertussen waren er allemaal mensen naar mij op zoek, de buurvrouw, een andere dame en die aardige jongen en zelfs de meneer van de inmiddels gealarmeerde Dierenambulance! Toen ze me zagen was iedereen heel blij en kon ik eindelijk mijn pootje laten zien.

Na een spoedbezoekje bij de dierenarts kreeg ik pijnstilling en flinke rust voorgeschreven. Mijn grote zus houdt me nauwlettend in de gaten, terwijl ik mijn wonden lik.

Vrouwtje zegt dat ik door het oog van de naald ben gekropen. Ik denk niet dat ze bedoelt dat ik zo mooi slank ben, maar ik vermoed zo maar dat ik op de ochtendwandeling niet meer los kan lopen. 

Tja, mijn neus achterna gaan, is spannend, maar ook voor mij geldt: boem is ho!

Steun je ook de vrijwilligers van de DierenAmbulance?
Voor donaties aan de DierenAmbulance, klik hier!

 Meer lezen over mijn leven als Timon met mijn baasjes?

TimonLive 5
TimonLive 4
TimonLive 3
TimonLive 2
TimonLive Vriend jij bent nog niet jarig!
TimonLive 1

PS Wil je ook een vriendje van mij adopteren? Dat kan via Stichting Vagabond-Pets

 

Let's make 2021 an Ahimsa year!

Op nieuwjaarsdag hoorde ik dit woord voor het eerst. En dit is niet zo maar een woord. Het betekent volledige geweldloosheid - of letterlijk: de afwezigheid van beschadiging/letsel/verwonding - en werd door Mahatma Gandhi geïntroduceerd in het Westen. Volgens Gandhi betekent ahimsa eenvoudigweg liefde.

Waarom zou ik daar nu een blog over willen schrijven?

Waarom zou ik níet over liefde willen schrijven?

Ik werd uitgenodigd om gedurende de komende maand heel bewust geen enkel wezen op wat voor manier dan ook geweld aan te doen. Geen geweld op fysiek, emotioneel, mentaal/psychisch vlak.

Mijn eerste gedachte hierover was dat ik niet zo'n gewelddadig typje ben, maar ik werd uitgenodigd dit eens onder een loep te leggen en dan ahimsa heel bewust toe te passen. Ik was hier zo door geraakt dat ik ook anderen wil uitnodigen om zich hier ook gedurende een maand lang aan te wijden. Als je dit een maand volhoudt, zal snel blijken dat dit een manier van leven is, lijkt mij zo.

Hier gaat het om de de verschuiving van onbewust naar het bewust geen enkele schade berokkenen aan anderen of jezelf, niet te vergeten. Schade kun je al berokkenen met een zo op het oog neerbuigende gedachte, een grappig bedoelde sarcastische opmerking of grap ten koste van een ander. Gedachten, daden, woorden, gebaren hebben altijd impact op jezelf en een ander. 

Door ahimsa bewust toe te passen, ontstaat er compassie, voor jezelf, voor anderen, respect voor moeder aarde en al haar bewoners. Je kunt je woorden zacht en vriendelijk laten zijn. Je daden zorgzaam en afgestemd. We kunnen naar elkaar luisteren, respecteren, vergeven, zegenen.

Let's make 2021 an Ahimsa year!

Voel jij je ook uitgenodigd? Laat het me dan via een persoonlijk berichtje weten. Wat is volgens jou een daad van ahimsa? Hoe pas jij het toe? Waar loop jij tegenaan? Welk resultaat ervaar jij van ahimsa?Ik ben echt reuze benieuwd naar je ervaring!

www.silent-touch.nl

Een luchtalarm en maar liefst twee regenbogen voor jou!

Net voor oud jaar is mijn eigen Schone Mama overleden in haar innig geliefde Mallorca. De crematie vond onlangs in zeer besloten kring plaats aldaar in aanwezigheid van haar drie kinderen. Vanaf mijn bank in de huiskamer was ik er deels online bij. Door o.a. haperende internetverbindingen heb ik uiteindelijk op eigen manier afscheid genomen, eenvoudig met een brandende kaars, een foto en een klein belletje, een mantra, een song en in stilte. 

Midden in mijn gebed ging het maandelijkse luchtalarm af. Het intense geluid bracht de tranen in mijn ogen. Ontroerd en ook wat ontdaan liet ik de klank door me heen gaan en liet mijn tranen de vrije loop. Mijn man belde me even daarna op en stuurde een foto van een regenboog, die op dat moment verscheen exact op de plek waar Moeder haar laatste rustplaats had aangewezen. Daar word je toch even net iets stiller van.

Een luchtalarm om je heengaan aan te kondigen en een regenboog om je overgang te markeren, het wonder van het leven zo zichtbaarder en tastbaar.

Ik ben nuchter genoeg om me te realiseren dat een luchtalarm maandelijks terugkeert en dat een regenboog regelmatig verschijnt. En toch...het exact samenvallen op zo'n cruciaal moment, geeft een diep vertrouwen. Vertrouwen in liefde, vertrouwen in een onzichtbare kracht die in ons allen is, voorbij tijd, voorbij ruimte, voorbij vorm. Dat dan ook nog een regenboog verschijnt op het moment dat mijn schoonmama haar laatste rustplaats bereikt, bevestigt het vertrouwen nog meer.

Zoals mijn moeder het - geroerd door dit event - op haar eigen wijze en vol ontzag verwoordde: 'Onze Lieve Heer heeft zich er ook nog eens mee bemoeid.'

Een afscheid in coronatijd nodigt zeker uit tot creativiteit, inventiviteit. Dit kan ons dieper samenbrengen. We zijn allen in staat om op andere manier dan we gewend zijn intens met elkaar te zijn. Het geeft ons kracht om ons hart dieper te openen en ook al zijn we niet met elkaar, dan juist kunnen we ons toewijden om in spirit & heart met elkaar te zijn.

 

www.silent-touch.nl

Wenkbrauwentaal

Daar zit ze. Stil. Rustig. Alleen haar hand beweegt gestaag op en neer. Het handschrift is ietwat beverig. Toen ze jong was móest ze met rechts schrijven, terwijl ze linkshandig was. Dat heeft nooit bijgedragen aan een schoonschrift. Wat nu ook niet helpt, zijn de reumatische verschijnselen in haar vingers. Toch schrijft ze met - voor mij bekende - lange halen. Hele kladblaadjes vol.
Ik zit op de trap en kijk naar haar. Ze weet niet dat ik haar bestudeer. Als ik de kamer in loop dan vraagt ze, zonder op te houden met schrijven:

Gwendolin, heb je een paperclip?
Nee, die heb ik niet.

Dan rommelt ze in haar tas en haalt een veiligheidsspeld tevoorschijn.
Met precieze bewegingen prikt ze kleine gaatjes in de talloze blaadjes en rijgt tot slot alle vellen aan de speld en knipt deze dicht.

Zo, nou stop ik er even mee.

Mijn moeder schrijft haar verhaal. Jaren, jaren heeft ze al geroepen dat ze een boek wilde schrijven, maar het kwam er niet van. Ze was te druk. Wel schreef ze voor allerlei clubbladen en richtte meermaals haar opinie aan de redacties van weekbladen, de bisschop met wiens daden ze zich niet kan verenigen tot aan de (zogenaamde) krant van wakker Nederland. Vaak bood ik aan haar verhalen op te nemen, of dat ze deze zelf kon inspreken, maar ze wil er tot op de dag van vandaag niets van weten.

Onlangs vond ze een oud dagboek. Haar dierbare herinneringen had ze destijds voor alle veiligheid in steno opgeschreven. Het geheime schrift was alleen zó geheim, dat ze haar eigen woorden niet meer herkende. Hoe dan ook, sinds kort is ze plotseling begonnen met het neerschrijven van haar verhalen, ervaringen, herinneringen.

Nee, je mag het nu nog niet lezen, zegt ze heel beslist, nog voordat ik mijn vraag heb gesteld. 

Onze 'wenkbrauwentaal' spreekt boekdelen, daar kun je een serie vol over schrijven. 

www.silent-touch.nl