We zijn op ons vakantieadres. Twee nachten met onweer en veel regen. Het doet mijn moeder geen goed. Midden in de nacht ben ik even naar haar toe gegaan en ze ligt als een bang vogeltje in haar bed. Met grote verschrikte ogen trekt ze de dekens tot aan haar kin op. Ze is opgelucht dat ik er even ben en vraagt met een klein stemmetje bezorgd of alles wel goed is? Mij bekruipt dan een gevoel van onmacht, tenslotte kan ik haar nú geruststellen omdat ze mee is op vakantie maar hoe gaat dat als ze alleen is in haar grote huis?
Het natuurgeweld maakt haar onzeker, verward en in de ochtend is ze even 'alles' kwijt. Ze staat onvast op haar benen. Ze kijkt om zich heen en lijkt niets te registreren. Ondanks haar verwarring probeert ze zichzelf keer op keer te begrijpen, ook al is dat soms moeilijk voor haar. Dat raakt me altijd en ik heb respect voor haar veerkracht.
Als je fit, sterk en gezond bent, dan realiseer je je niet (goed) wat voor effect een onschuldige onweersbui kan hebben op de kwetsbare mens met dementie en hoe afhankelijk je bent van anderen. Het maakt me nederig.
De verwarring houdt aan totdat we haar stap voor stap in het heden brengen met wat eenvoudige vragen, zoals of ze nog weet waar ze nu is, wat ze wil eten, wat we gisteren hebben gedaan, waar haar kleine vogeltje logeert nu ze met ons op vakantie is. "Waar is mijn vogeltje?' vraagt ze dan ineens bezorgd. 'Die is ook op vakantie, bij uw kleinzoon' zeg ik. Ze fronst even, maar glimlacht dan: 'Gelukkig heeft die geen koffers nodig.’ En dan trekt gelukkig langzaam de mist op.
Moeder is hard voor zichzelf. Ze veroordeelt haar dementie, vergeetachtigheid en vindt het allemaal achterlijk en belachelijk van zichzelf. Hoezeer we ook begrip hebben en haar alle rust en ruimte bieden, moeder vindt het afschuwelijk. Een ondertoon van 'het is wel genoeg geweest' verschijnt steeds meer aan de oppervlakte. Begrijpelijk en confronterend, voor iedereen.
We praten er rustig over en trekken de vergelijking naar een ongeval dat mijn man onlangs had. Hij was flauwgevallen en was lelijk terecht gekomen. Dat kunnen we stom vinden of ongewenst of dom of lastig maar wat helpt dat? Het is gewoon wat het is. Dat hoeven we niet te veroordelen. We accepteren dat het zo is.
Daar kan mijn moeder zich helemaal in vinden. Tenslotte kan iedereen zomaar flauwvallen. Mijn man en ik halen opgelucht adem! Moeder begrijpt het!
Dan is het even stil en na een tijdje horen we moeder mopperen:
'maar wat ík heb, dat is onweer in je hoofd en dat is gewoonweg achterlijk'.
Lees hier mijn blog over mijn moeder en haar ervaring over haar ervaring met dementie en vaccinatie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten