Het is iets over zevenen in de ochtend en daar hoor ik ze al de traf afkomen. Als ik nu maar heel stil blijf liggen en mijn ogen stijf dichtgeknepen houdt, dan denken ze vast dat ik het niet gedaan heb. Dan denken ze vast dat Hanty het gedaan heeft of kabouters, maar niet ik. Baasje kan namelijk best lopen mopperen als ik een bruin cadeautje voor hem in de kamer heb gelegd en roept dan heel hard Foei! en ik moet naar buiten, maar dan hoef ik natuurlijk niet meer. Ik begrijp hem best wel hoor, want dit gaat nu al drie dagen op een rij, maar ik kan er echt niets aan doen.
En ik kan er helemaal niet tegen als het baasje boos wordt. Dan kruip ik in mijn mand en maak me zo klein mogelijk. Mijn buik rommelde al de hele nacht en ik heb echt mijn best gedaan om het op te houden, maar uiteindelijk móest ik echt. En ik kan er ook niets aan doen dat ik niet op één plek kan stilzitten als ik poep. Nee, ik loop een rondje en leg in een keurige kring diverse hopen, van groot naar klein. En ik doe wel mijn best om het nieuwe tapijt te mijden. Maar o jee...hoe ik ook mijn ogen dichtknijp, ze weten vast dat ik het ben.
Gelukkig komt vandaag het vrouwtje naar beneden en met één blik weet ze hoe laat het is...en dan bedoel ik niet zeven uur. In stilte ruimt ze de shit op. Dan komt ze naar me toe en begint me te aaien en kan ik wat ontspannen. Zij begrijpt me helemaal. Met zachte stem stelt ze me gerust en zegt dat ze echt begrijpt dat ik al een oude man ben. Ze vertelt me hoe lief ik ben en hoe goed ik het al die jaren al doe met áf en toe een klein ongelukje. Ze verzekert me dat ze nu echt niet boos worden. Nee, ze gaan goed voor me zorgen, ook en misschien wel juíst op mijn oude dag. Het baasje moppert nog wat over Marktplaats, maar ik ken hem langer dan vandaag en al snel krijg ik weer een fijne aai op mijn bol.
Baasje en vrouwtje zien de afgelopen weken natuurlijk ook wel dat ik steeds langzamer ga lopen en dat ik al een paar dagen mijn kenmerkende en enthousiaste 'whoehoehoe'-geluid niet meer laat horen. Elke dag word ik wat minder actief, elke dag wat strammer. Mijn wandelingetjes worden steeds kleiner, zelfstandig uit de auto springen is er allang niet meer bij en van katten raak ik niet meer opgewonden. De meeste wilde capriolen heb ik nu wel achter me gelaten.
Vanavond kan ik al helemaal mijn draai niet meer vinden. Ik sjok van kussen, naar kussen en van de voordeur naar de achterdeur. Mijn buik is van slag, ik ben van slag. Ik staar voor me uit en af en toe leg ik mijn kop neer, om vervolgens weer onrustig rond te lopen.
Baasje en vrouwtje kijken van mij naar elkaar en met z'n drieën zuchten we diep.
Mijn oude dag is definitief aangebroken; we leggen ons erbij neer.
Meer lezen over mijn leven als Timon met mijn baasjes?
TimonLive 8 - Engeltje op mijn schouder!
TimonLive 5 - Geen Marktplaats voor mij
TimonLive 4 - Mijn Pools vriend
TimonLive 3
TimonLive 2
TimonLive Vriend jij bent nog niet jarig!
TimonLive 1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten