Gisteren straalde de zon in mijn moeder en had ze naar eigen zeggen: 'een goede dag'. Vandaag regent en onweert het in mijn moeder. Als ik deze ochtend mijn moeder ophaal dan staat ze er verloren bij. Ze heeft haar jas al aan. Later blijkt dat de jas niet al aan is omdat ze met mij mee naar buiten gaat, maar omdat ze het koud heeft.
Ineengedoken staat ze er verlaten bij. We omhelzen elkaar en voelen ons beiden onmachtig tegen deze ziekte van dementie. Nee, vandaag staat het water hoog en er rollen twee tranen. Een over haar wang en één over de mijne.
Afleiding heelt niet, maar helpt wel. Dus ik vertel mijn moeder over de nieuwe liedjes die ik aan het oefenen ben met 'mijn' koor. Ze luistert aandachtig en ik zie haar wat ontspannen.
Een van de liedjes is het bekende liedje van The Beatles, Let it be. Samen zingen we uit volle borst mee. Let it Be, Let it Be. Mother Mary comes to me, speaking words of wisdom: There will be an answer; Let it be..
Terwijl we naar huis rijden, denk ik aan het Mariabeeldje in mijn huis: Maria kijkt met licht gebogen hoofd en gespreide armen vol genade naar het aardse. Dat beeld raakt mij en inspireert mij dagelijks: Kan ik met zachte ogen, vol compassie kijken naar wat er voor mij gebeurt, zonder mij erin te mengen?
Terwijl de boodschap van deze hitsong weer dieper tot mij doordringt, hoor ik mijn moeder naast me zuchten en dan zegt ze: 'Dat moet ik nou de hele dag doen....Let it Be, Let it Be, Let it Be'.
'Speaking Words of Wisdom, mam!', voeg ik er glimlachend aan toe.
En zo landen we beiden weer veilig in vertrouwen en gaat ondanks het sombere weer het zonnetje ook weer in mijn moeder schijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten