'Ik ben toch een MENS?'

Voorzichtig trekt mijn kleinzoon van twee de speelgoeddoos onder de bank vandaan. Hij heeft eerder met wat meer enthousiasme de doos tevoorschijn getoverd, waarbij een plantenpot sneuvelde. Kennelijk is hij dat niet vergeten en ik zie dat hij dit keer met vaste handjes en met een geconcentreerde blik de doos langzaam naar het midden van de kamer manoeuvreert. Dan wordt de inhoud geïnspecteerd en ontdekt hij tussen de vertrouwde spulletjes een nieuw spel. Een spel met hele kleine pionnetjes waarvoor hij nog net wat te klein is. Stom natuurlijk, dat ik het erin heb gelegd, maar zijn moeder legt het hem rustig uit, terwijl ze het spel terzijde legt.

'Dat spel is voor grote mensen', zegt zijn moeder.

'Ja, maar ik ben toch al groot', zegt hij vol overtuiging.

'Ja, jij bent al groter, maar nog niet groot genoeg; je hebt grote mensen en kleine mensen'.

Dan valt het even stil.

'Ik ben toch een MENS?', roept hij dan vol verontwaardiging en hij kijkt zijn moeder afwachtend aan. Daar heeft ze vast niet van terug, lijkt hij te denken.

'Ja', hoor ik zijn moeder zeggen, 'dat ben je! Jij bent zéker een mens. En toch heb je grotere mensen en kleinere mensen. Papa is een groot mens en Opa is groot mens en jij bent een klein mens en dit spel is voor grote mensen, maar er ligt nog een spel dat weer voor kleine mensen is'.

Je ziet dat de kleine mens de woorden van zijn moeder tot zich neemt en kennelijk heeft ze hem overtuigd, want ik zie dat hij zijn kleine schoudertjes gelaten even ophaalt.

Dan vraagt zijn mama: 'En wat ben ik?'

'Jij bent een P.R.I.N.S.E.S!.', zegt hij dan triomfantelijk. Hij klinkt dan minimaal net zo overtuigend als zijn mama, en dan ineens springt hij omhoog en voegt eraan toe: 'Prinsessen mogen dat spel ook niet spelen hoor!'.

Vanuit de keuken volg ik het gesprekje en smoor mijn glimlach in de theedoek. Dit kleine mens is dan weliswaar te klein voor 'Mens erger je niet', maar hij weet absoluut hoe hij zijn troeven uit moet spelen!