vrijdag 25 juli 2025

📱 De telefoon en de stilte

De telefoon. Het blijft een uitdaging om dat kleine apparaat te negeren. Toch doe ik het. Het lukt niet altijd, maar steeds vaker. Ik heb inmiddels genoeg gelezen over de verslavende werking ervan en zie met lede ogen aan wat het met ons mensenkinderen doet.

’s Ochtends scrol ik wat langs de officiële nieuwssites, om me daarna stilletjes te verkneuteren over wat dieren- of muziekfilmpjes op Instagram. Daarna gaat de telefoon op stil. Een bereikbaarheidstool, meer niet.

Onlangs sprak ik met een jonge vrouw, begin twintig. Ze vertelde hoe ze geen moment stil kan zitten, hoe ze zich dan meteen gek verveelt. Alleen op de bank zitten, gewoon zijn met zichzelf — het is voor haar haast ondenkbaar en onverdraaglijk. De stilte kent ze niet. Ze vult elk vrij moment met podcasts of haar favoriete muziek. Zelfs als ze sport, of in de tuin werkt.

Hier vonden we elkaar en waren het erover eens dat werken in de tuin heerlijk is. Voorzichtig opper ik: ‘probeer eens zonder telefoon, de volgende keer in de tuin?’. Ze keek me aan of ik een geweldig leuke grap maakte. ‘Serieus? Gewoon…zonder iets?’.

Ik vertelde haar hoe ik kan genieten van de geur van aarde, het wroeten met mijn handen in de grond, het gezang van vogels of simpelweg de wind. Ze schudde haar hoofd. ‘Nee’, dat zou haar alleen maar vervelen. En toen ik zei dat ik me nooit verveel, dat stilte voor mij niet leeg of eng is, maar juist vol en rijk, keek ze me aan alsof ze water zag branden.

"Ik word gewoon gek van mijn gedachten," zei ze, "en dan helpt muziek of een stem in m’n oor."

Natuurlijk. Ieder z’n weg. Elke verandering en/of innovatie begint met weerstand en daar wil ik me dan ook bewust verre van houden. Tenslotte maak ik graag en dankbaar gebruik van de wereld die de smartphone heeft geopend: meer bereikbaarheid, meer informatie, meer verbinding, binnen handbereik!

Maar ergens moest ik denken aan Toon Hermans. Lang vóór het tijdperk van de smartphone schreef hij al over ‘de bête beeldbuis’ en ‘de domme telefoon’.

Toon wist toen al wat we nu nog maar mondjesmaat durven toegeven: dat we soms verder van de wereld raken, juist door alles wat ons moet verbinden.

Boterbloem
Hoe komt het dat de boterbloem in ’t gras
Me luchtig wenkt,
Dat komt omdat we dichter bij elkaar staan
Dan je denkt,
Veel dichter bij de wei, de boom, de plant en
Al het schoon
Dan bij die bête beeldbuis en die domme telefoon.

 

Meer over bewustwording? Klik hier!

📱 The Phone and the Silence

The phone. It's still a challenge to ignore that little device. And yet, I do. Not always, but more and more often. I've read enough about its addictive nature, and I watch with dismay what it's doing to us human beings.

In the morning, I sometimes scroll briefly through official news sites, then quietly delight in a stream of animal or music videos on Instagram. After that, the phone goes on silent. A tool for being reachable, nothing more.

Recently, I spoke with a young woman in her early twenties. She told me she can't sit still for a moment—she immediately gets bored out of her mind. Just sitting on the couch, simply being with herself, is almost unthinkable and unbearable for her. Silence is foreign to her. She fills every free moment with podcasts or favourite music. Even while exercising or gardening.

We found common ground in that last bit—gardening. That, we agreed, is wonderful. Gently, I suggested: "Why not try gardening without your phone, next time?" She looked at me as if I was making a hilarious joke. "Seriously? Just... without anything?"

I told her how I love the scent of earth, the feeling of digging my hands into the soil, the birdsong, or simply the wind. She shook her head. "No," that would just bore her. And when I said I never get bored, that silence isn't empty or scary to me but full and rich, she looked at me like she'd seen a ghost.

"I just go crazy from my own thoughts," she said, "and that's why I need music or a voice in my ear."

Of course. Everyone has their own path. Every change or innovation begins with resistance and that’s precisely what I consciously try to stay away from. After all, I gratefully make use of the world the smartphone has opened up: more accessibility, more information, more connection, simply at our fingertips.

But somehow, I thought of Toon Hermans. Long before the age of smartphones, he wrote about "the dumb screen" and "the stupid telephone."

Toon already knew what we're only slowly beginning to admit: that we sometimes drift further away from the world, precisely because of all the things that are supposed to connect us.

Buttercup
How is it that the buttercup in the grass
Waves to me so lightly,
It’s because we stand much closer
Than you might think,
Much closer to the meadow, the tree, the plant and
All things bright
Than to that dumb screen and that stupid phone.

donderdag 17 juli 2025

Een groot hart ♥️en een naakt hoofd 🐌

We lopen door het bos. De hond, mijn kleinzoon en ik. Hij kletst als een kletsmajoor. Over zijn schoenen, over de regen, over de hond, zijn mama, zijn broertje, zijn papa, zijn huis en over de diertjes in het bos. Toevallig zien we én een hertje én een eekhoorn. We kunnen ons geluk niet op.

We tellen wel acht naaktslakken en maar liefst zes van die witte slakken met een heel groot huisje op hun rug, die we behoedzaam verplaatsen naar de zijkant van het wandelpad. We willen tenslotte niet dat ze worden platgewalst onder de voeten van wandelaars of de tractor van de boswachter.

Vol trots vertelt hij dan over de naaktslak die hij vorige week vond in het kinderdagverblijf. De slak mocht van de juf mee naar binnen en in een bakje. In het bakje kwamen dan ook blaadjes en takjes, want ‘anders is het zo zielig voor de naaktslak,’ legt mijn kleinzoon uit.
En weet je hoe de slak heet?’
, vraagt hij opgetogen. En voordat ik kan antwoorden, zegt hij: 
OpaHerman, want die is ook naakt op zijn hoofd.’
Ik gniffel en zeg dat opa dat vast heel erg leuk zal vinden.

Dan zakt hij door zijn knietjes en begint met de grootste zorg een huisje te maken voor een pissebed. Hij schikt takjes en blaadjes eromheen en kijkt me aan met zijn serieuze peutergezichtje:
‘OmaLin, ik zorg heel goed voor de diertjes, hè?’, zegt hij vol trots.

Dan, terwijl hij nog even kijkt naar het resultaat van zijn noeste arbeid:
'Nu heeft hij ook een bedje. Net als ik.’

 
En ik denk: zo klein en zo groot van hart.

 

 

Hier en Nu Coaching

woensdag 2 juli 2025

Het T-shirt, de hitte en het hondenvoer

De afgelopen dagen dreigt Nederland ten onder te gaan aan een hittegolf, gevolgd door onweersbuien en hevige regenval. Code Oranje. Binnenblijven en deuren dicht lijkt de enige redding. Maar ja… het hondenvoer is op, dus waag ik me – met gevaar voor eigen leven – vanuit mijn vakantieverblijf in Friesland aan een overlevingstocht naar de plaatselijke dierenwinkel.

Survivalkit mee: flesje water, zonnebril, zonnehoed, zonnebrandcrème, slippers.

Zonder gekheid nu:
Het heeft niets met de hitte te maken, maar ik vergeet altijd een tasje mee te nemen als ik boodschappen doe. En ook nu weer met als gevolg dat ik met een grote zak hondenvoer, allerhande snacks en onmisbare knaagstokjes bovenop elkaar gestapeld tot onder mijn kin naar mijn auto balanceer.

Precies op dat moment wordt mijn blik gevangen door een prachtig symbool op het T-shirt van een dame die me tegemoetkomt.

‘Wow, wat draagt u daar een prachtig hart!’, zeg ik spontaan als we elkaar passeren.

De dame stopt met een grote glimlach, duidelijk ongehaast en kennelijk meer dan bereid tot een klein praatje – code oranje ten spijt. Haar ogen stralen als ze vol enthousiasme vertelt dat het logo op haar borst het symbool is van een hedendaagse mysticus uit Australië. Ze wijst op het liggende lemniscaat dat overgaat in de lijn van het hart. Een eenvoudig, maar alleszeggend beeld.

Ze vertelt verder over de prachtige boodschap van deze spirituele leraar – over de onderlinge verbondenheid van al het leven en over de inspirerende boeken die hij heeft geschreven. Hij nodigt anderen uit tot een diepere laag van bewustzijn. Ze spreekt met warmte over hem en haar enthousiasme te zien en te horen, doet me goed.

Dan zegt ze dat dit inmiddels haar tweede T-shirt is, nadat het vorige versleten was.
‘Helaas is dit exemplaar me veel te groot’ vindt ze en ze plukt demonstratief aan het shirt. Het valt mij nogal mee en samen grappen we dat een hart toch nooit groot genoeg kan zijn.

Inmiddels heb ik het hondenvoer op de grond gezet en er ontvouwt zich een rijk gesprek. Mijn belangstelling is zéker gewekt en het duurt dan ook niet lang voordat de dame de naam van deze spirituele leraar secuur voor mij spelt. Terwijl ik hem op mijn telefoon opzoek, wacht ze geduldig om zeker te weten dat ik de juiste Michael J. Roads heb gevonden.

Als we afscheid nemen, kijkt ze me indringend aan en zegt dan:
‘Weet je: het is echt de hoogste tijd dat we ons meer bewust worden. En dat moeten we werkelijk zélf doen – niemand anders gaat dat voor ons doen!’

Wijze woorden van een vrouw die haar hart laat spreken.

Terwijl ik – met het zweet op mijn bovenlip – de knaagstokjes en hondenbrokken weer tot een wankele toren stapel, merk ik stilletjes op:

 De echte storm raast van binnen. Dáár vinden we de ware Code Oranje!

 

Meer over bewustwording?