Hosanna!

Uitgerekend op de eerste dag waarin de fysieke Zon helemaal losbarst en met haar stralen vele schaduwen laat verdwijnen, hebben wij andere plannen. Ik hoor de vogels hun vrolijkste lied zingen. Iedereen bereidt zich voor om naar buiten te gaan. Alle kinderen mogen vandaag ‘met-zonder-jas-aan’ naar buiten. De terrassen stromen vol met uitbundige mensen. Op deze zonnige dag staat bij ons een concert op het programma. En niet zomaar een concert. Het requiem van Mozart. De dodenmis. Een groter contrast is er bijna niet.

Terwijl het leven buiten ontwaakt, gaan wij naar binnen om ons met de klanken van de dodenmis te omhullen. We laten ons meevoeren door de zware klanken van het afscheid, de schrille noten van angst en verdriet, de ingetogen melodie van de vraag om vergeving van zonden en de harmonieuze trillingen van het verlangen naar het eeuwige licht.

Het dak van het Concertgebouw wordt verlicht door de warme lentezon en de deuren staan uitnodigend open. Ik val even stil bij het idee dat de gezondheid van Mozart tijdens het componeren van dit stuk snel achteruit ging en dat hij zelfs overlijdt voordat de compositie af is. Ik verbeeld me dat hij - terwijl hij de heilige woorden van het Kyrie Eleison componeerde (Heer ontferm u ), vergezeld werd naar de kleurrijke vormloosheid van de innerlijke werelden, waar het eeuwige licht op hem schijnt.

Uiteindelijk wordt in dat contrast, de harmonie zichtbaar.

Aansluitend zoeken we zeker een terrasje op, om het leven te vieren, ons te baden in het zonlicht en met een biertje te toasten op het leven. Hosanna!